Réttur - 01.01.1940, Blaðsíða 67

gengni. PaS veltur á ýmsu í sögunni, En hvenær sem
Andrés er á villigötum, er þaö Kristin, sem bjargar hon-
um að lokum og minnir hann á köllun hans, 'Hún á
sínar takmarkanir og barnaskap. En það er eitthvaS
óvenju ligiS við þessa alþýSustúlku, einurð ástar henn-
ar, fögnuðinn yfir barninu, sem hún gengur með, þang-
að til þaS fæðist andvana fyrir slys og hún verður óbyrja
meS innibyrgSa tilfinning um dauSadóm hjónabands síns,
dauðadóm sjálfrar sin. Qg enn er hún barnaleg, fagn-
andi og töfrandi, þegar hún hleypur í lífsvon og blindni
í veg fyrir dauSann. Sá dauði verSur manni hennar eld-
skirnin.
Fyrstu árin, eftir GuSrúnu Jónsdóttur frá Prestsbakka,
úlg.. ísaíoldarprentsm. — Sveilasæla, gæli lesanda fyrsf
dotlið í hug við að líla í þessa yfirlætislausu skáldsögu
eftir kornunga prestsdóltur. BóklærS barnaskólafræSi of-
in í skáldagrillur, segja aðrir. Hvað um þaS, sagan er
ekki verri, þó að hún sé dálítiS miSuð viS nytsemina og
ádeilu í uppeldishætti bregSi þar fyrir. Og sveitasælan
er ekki lmeykslanleg. Höf. þekkir ungbörn vel, síSur
þau stálpuðu, og lýsir þeim af ást og næmleik. Hún get-
ur sagL prýSilega frá. Viða eru fagrar ljóðrænar seln-
ingar, sem þó er beitl í hollu hófi. Bókin er lnigSnæm
aflestrar.
Sem skáldrit á sagan marga snögga blelti og byrj-
andaauðkenni. Að undanleknum vinnuhiúunum.á Brekku,
sem eru giöggt teiknuS, þykja mér andlilsdrættir fólks-
ins býsna óljósir; þetta eru fremur týpur en lifandi ein-
staklingar. Jafnvel þar sem yfrið nóg er í mannlýsing
borið, lýsing hroltans Porgeirs í Tungu, vantar þau smá-
einkennin, sem spretta svo sjálfkrafa úr eSli persónunn-
ar, aS lesandinn trúir þeim lorti’yggnislaust og sér mann-
: inn fyrir sér. — Frá GuSrúnu má vænta mikils eftir
þessa byrjun.
»
67