Réttur - 01.04.1968, Síða 29

Sú náð! að mata og klæða' í kjól
þá kökudrengi um árlöng jól,
sem buxum naumast bjargað fá,
en berast hrokafullir á.
Af þægð og ótta axlið þér
asnans hlut, sem drjólann ber.
Hart er ok að herðum greypt. —
Hvað er slíku verði keypt?
Unaðstár, sem ástar fró
og yndi spegli, sæld og ró?
Döggva þau þá döpru slóð,
er drekkur yðar sveita og blóð —
völundanna vopnlausu,
vefaranna klæðlausu,
landsetanna landlausu,
lýðskaranna seinþreyttu?
Að smíða vopn — á valdsins kverk,
að vefa — böðlum rauðan serk,
og yrkja — yðar eigin lönd —
því orkar eigi hin styrka hönd!
Hrökklizt gren og holur í,
hallarsmiðir! Stál og blý —
því er einu úthlutað
ómælt þeim, er bræða það.
Fullnið yðar vandaverk:
vefið yðar dánarserk,
múrið yðar eigin gröf —
England við hin bláu höf.