Réttur - 01.04.1973, Blaðsíða 5

„Einnig hér á íslandi eru stormatímar í
aðsigi, tímar mikilla breytinga og úrslita-
átaka um völdin I þjóðfélaginu. Á skömm-
um tima hefur þungamiðja þjóðlífsins
færzt í þéttbýlið, til Reykjavíkur fyrst og
fremst. Þetta er staðreynd og þýðingar-
laust að halda áfram til lengdar blaða-
skrifum um það, hvort þessi tilfærsla sé
æskileg.
Afleiðing þessarar þróunar hlýtur að
verða sú, að alþýðan, yfirgnæfandi meiri-
hluti íbúanna í bæjunum, verði sterkasta
aflið í stjórnmálum þjóðarinnar, er hún
vaknar til fullrar vitundar um mátt sinn.
Sókn íslenzkrar alþýðu til fullra mann-
réttinda og viðurkenningar hefur verið
hröð og markvís. Á fáum áratugum hafa
bændur og verkamenn hreinsað vilja sinn
af vanabundnum hugmyndum um undir-
gefnisskyldu við máttarvöld þessa heims
og annars, og öðlazt meðvitund um
manngildi sitt og rétt; ekki einungis beztu
og sterkustu einstaklingar þessara at-
vinnustétta, heldur allur þorri þeirra."
,,Um allt land bíða djarfir og stórhuga
æskumenn eftir því að lífið veiti þeim
hlutverk. — i smiðjunum i Reykjavik, á
togurunum í myrkri og hættum millilanda-
siglinganna, í einangrun sveitabæja og
smáþorpa, við námsborð alþýðuskóla,
menntaskóla og háskóla vaka djarfar
vonir í brjósti nýrrar kynslóðar. Það eru
beinvaxnir synir og frjálshuga dætur
verkafólks með bognu bökin, fólksins,
sem var hrakið og hrjáð af hrokagikkj-
um og auðsöfnurum sinnar tíðar. Þessi
æska hefur í kosningum ársins sem leið
fylgt sér um Sósialistaflokkinn, vottur
þess, að hún ætli ekki að láta glepja sig
frá því mikla hlutverki, sem bíður hennar.
Synir og dætur verkafólksins með bognu
bökin halda í hendi sér örlögum lands og
þjóðar á annan hátt en nokkur íslenzk
kynslóð á undan þeim. Það er á þeirra
valdi að gera Island að alþýðuríki, leggja
grunn að nýju og fullkomnara þjóðskipu-
lagi handa börnum sínum en þeim var
fengið í hendur. Sá tími er liðinn, er stór-
huga unglingar úr alþýðustétt brjótist
yfir í herbúðir andstæðinganna og helgi
þeim ævistarf sitt. Alþýðusynir og dætur,
sem tekizt hefur að afla sér menntunar,
munu ekki nota menntun sína sem að-
göngumiða í yfirstéttarklíkur, heldur gera
þekkinguna að bitru vopni í þágu verka-
lýðshreyfingarinnar. Hvergi bíða hugum-
stórra æskumanna erfiðari og stærri
verkefni.
Það er ekki víst að öldin verði hálfnuð,
er þeir fylkja liði til úrslitabaráttu, þessir
alþýðumenn, undir hinum rauða fána
sósíalismans, í einum flokki. Þeir hafa
þjálfazt í skæruhernaði alþýðusamtak-
anna, I verkföllum sem ýmist hafa unnizt
eða tapazt, í baráttunni um viðurkenn-
ingu á verkalýðsfélagi í þorpinu sínu, í
bardögum um einföldustu og sjálfsögð-
ustu mannréttindi, réttinn til að vinna sér
fyrir lífsviðurværi. Þeir fara þar fyrstir
ungir verkamenn, sjómenn, bændasynir,
harðsnúið lið og einbeitt. Og ungu stúlk-
urnar og konurnar taka sér stöðu við
hlið bræðra sinna, unnusta og eigin-
manna. Þar næst koma hinir eldri, líka
gömlu feðurnir og mæðurnar með bognu
bökin og andlitin merkt af ævilöngu striti.
í eyrum þeirra hljóma eggjunarorð skáld-
anna, sem löngu á undan samtíð sinni
skildu, að þessi flokkur hlaut að verða
til. Ungir, vinnuharðir hnefar kreppast,
69