Réttur - 01.04.1973, Side 47

Birgitta Ulfsson og Lasse Mártensson.
er minnisstæðust. Anna Dal kemur alla leið
til Svíþjóðar til að fá að tala við einhvern af
þessum vitru herrum, sem svo oft eru í sjón-
varpinu og vita lausn allra mála. Hún vill
fá svar við ýmsum spurningum: Hvers vegna
þurfa finnsku konurnar að nota saumavélar,
sem þær sænsku neita að vinna við? Hvers
vegna fá þær finnsku aðeins 5:50 mk á tím-
ann meðan saumakona í verksmiðju í Sví-
þjóð fær 11:25 mk á tímann? En það sem
Onnu Dal verður aðalumhugsunarefni,
hvernig á hún að svara spurningum, sem
hljóta að koma frá þeim yngri seinna meir.
Hvernig gátuð þið sætt ykkur við þetta, vor-
uð þið svona heimskar?
Þegar sýningu er lokið við afbragðs und-
irtektir áhorfenda, segir Birgitta Ulfsson, að
viðtökurnar hljóti að tákna að sýningin hafi
átt erindi til Islands og við þurfum að fara
heim og tala um hlutina og reyna að vinna
að endurbótum og framförum.
Það er heldur ekki laust við að breytinga
sé þörf. Hvenær má vænta þess að starfsaldur
og reynsla sé reiknuð konu til tekna en ekki
öfugt. Hvenær má vænta þess að konan
svipti hinni rómantísku, rósrauðu blæju frá
augum sínum og hún öðlist sjálfstæði og
sjálfsöryggi til jafns við karlmanninn? Yið
þekkjum misrétti og mismunun á vinnu-
markaðnum af ótal skýrslum, en hvað stoðar
það, þegar engu er breytt í raun?
ú. E.
111