Morgunblaðið - 08.10.2006, Blaðsíða 64

64 SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Oddný ÞóraBjörnsdóttir
Regan, kölluð Naný,
fæddist hinn 11. júní
1931 í Reykjavík.
Hún lést á heimili
dóttur sinnar í Old
Lyme í Connecticut í
Bandaríkjunum 6.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ágústa H. Hjartar, f.
8.8. 1898, d. 21.8.
1981, og Björn M.
Björnsson, f. 9.2.
1900, d. 14.6. 1976.
Oddný Þóra ólst upp í Reykjavík.
Systkini hennar eru Áróra Svava,
f. 17.5. 1922, Ástráður Ingimar, f.
30.4. 1923, Jónína, f. 29.10. 1925,
Birna Ágústa, f. 16.9. 1927, Mar-
grét, f. 25.2. 1930, d. 4.6. 1993 og
Björn Helgi, f. 9.10. 1932.
Oddný Þóra gift-
ist 19.4. 1952 James
Joseph Regan, f. 8.5.
1931, d. 6.12. 1999.
Börn þeirra eru Ro-
bert James Regan, f.
23.6. 1953, Patricia
Ann Regan Lee, f.
5.8. 1957, og David
Mark Regan, f. 5.8.
1957. Barnabörnin
eru 6. Oddný Þóra
fór til Bandaríkjana
1951 og bjó lengst af
í Old Lyme í Con-
necticut. Hún lauk
gagnfræðaskólaprófi frá Ingi-
marsskóla í Reykjavík, lærði hár-
greiðslu í Bandaríkjunum og starf-
aði lengst af við það ásamt
heimilisstörfum.
Oddný Þóra var jarðsungin frá
Kópavogskirkju 6. október.
Systir mín Oddný Þóra Björnsdótt-
ir Regan, fædd 11. júní 1931, lést á
heimili dóttur sinnar í Bandaríkjunum
6. júlí sl.
Oddný var ávallt kölluð Naný af
fjölskyldunni og vinum. Hún var næst
yngst 7 systkina sem öll eru fædd og
uppalin í Reykjavík og er Naný önnur
úr systkinahópnum sem er látin, Mar-
grét systir okkar lést árið 1993. For-
eldrar okkar voru Ágústa H. Hjartar
og Björn M. Björnsson.
Árið 1951 fór Naný til Bandaríkj-
anna, lærði þar hárgreiðslu og starf-
aði við fag sitt í nokkur ár.
Í Bandaríkjunum kynntist hún
James Joseph Regan sem varð eig-
inmaður hennar, hann var fæddur 8.
maí 1931 og lést 6. desember 1999.
Naný og Jim giftu sig árið 1952, þau
eignuðust þrjú börn, Robert fæddur
1953 og tvíburana Patricia og David
sem eru fædd 1957. Barnabörnin eru
6.
Naný og Jim áttu heima á nokkrum
stöðum í Bandaríkjunum vega at-
vinnu hans fyrir Bandaríska herinn,
en lengst af bjuggu þau í Old Lyme í
Connecticut fylki.
Þrátt fyrir fjarlægðina var ávallt
mjög gott og innilegt samband á milli
okkar systra, bæði bréflega og með
heimsóknum á báða bóga. Tvær syst-
ur okkar, Áróra og Jónína hafa búið í
Bandaríkjunum um árabil og hefur
ávallt verið gott og sterkt samband
milli okkar allra.
Vorið 2005 heimsóttum við Naný
systir okkar Áróru sem er búsett í
Kaliforníu og var það ánægjulegur
tími fyrir okkur allar.
Jónína, sem er ekkja, bjó lengi í ná-
grenni við Naný og í veikindum Jón-
ínu hefur Naný reynst systur sinni
stoð og stytta árum saman.
Það var ávallt gott að heimsækja
Naný og Jim, ætíð tekið vel á móti öll-
um og allir velkomnir inn á heimil
þeirra, enda hafa margir vinir og
vandamenn heimsótt þau og gist hjá
þeim í gegnum árin.
Þrátt fyrir árin 55 í Bandaríkjunum
hafði Naný ávallt sterkar taugar til Ís-
lands og kom hingað eins oft og hún
gat. Heilsu hennar hrakaði mikið síð-
ustu mánuði. Útför hennar var gerð í
Bandaríkjunum. Hennar heitasta ósk
var að hún yrði jarðsett hér á landi og
var hún jarðsett hinn 6. október og
hvílir hún við hlið móður okkar í Gufu-
neskirkjugarði.
Ég sakna systur minnar mikið en er
um leið þakklát fyrir okkar góða sam-
band sem aldrei bar skugga á.
Blessuð sé minning hennar.
Birna Á. Björnsdóttir.
Elsku Naný frænka, minningarnar
raðast upp í huga mér núna þegar þú
hefur kvatt okkur endanlega, hér á
þessari jörð og verða því heimsókn-
irnar ekki fleiri. Við Úlfar náðum þó
að koma til þín í heimsókn hinn 21.
júní sl. og þakka ég fyrir það að hafa
fengið að hitta þig, kyssa og kveðja.
Þú hefur alltaf verið góða og
skemmtilega frænka mín í Ameríku
og þegar ég var lítil stelpa þá var allt
svo framandi og flott sem kom frá
góðu frænkunni í stóra landinu.
Ég man að í mörg ár fékk ég afmæl-
iskort frá þér, þú gleymdir ekki þess-
um degi og alltaf voru líka nokkrir
dollarar í umslaginu. Þegar mamma
fékk bréf frá þér þá vorum við Sigrún
systir svo spenntar að vita hvað væri
að frétta frá ykkur. Þú áttir heima svo
langt í burtu að bréfin frá þér voru í
mánuð á leiðinni með skipi og ekki var
hægt að hringja í þig.
Ég man þegar fréttirnar komu …
Naný búin að eignast tvíbura, strák
og stelpu. Og hvað þau voru svo sæt
og mikil krútt, Pat með svo fallegt
hrokkið hár og Dave með svo falleg
augu, þau voru himnesk fannst mér.
Og svo átti Bob, stóri strákurinn þinn,
líka afmæli sama dag og ég.
Ég man eftir öllum myndunum sem
amma átti af ykkur og hvað við skoð-
uðum þær oft og létum okkur dreyma
um að vera á svona stað eins og þið
áttuð heima á.
Ég man líka að þegar amma fékk
sendar nýjar myndir frá Ameríku,
hvað það var gaman að vera með
ömmu og skoða myndirnar af ykkur,
alltaf svo fín og sæt öll.
Ég man þegar Magga Silla og Addi
fór með mömmu sinni og ömmu okkar
í heimsókn til ykkar … hvað hún átti
gott að fá að fara til útlanda og fá að
vera hjá ykkur svona lengi og allar
myndirnar sem voru teknar þá …Vá
hvað allt var flott og æðislegt sem þið
gerðuð.
Ég man hvað ég var spennt að sjá
þig þegar þið komuð heim til Íslands.
Þá var ég orðin 10 ára og hafði bara
séð þig á myndum. Pabbi og mamma
fóru að sækja þig og þið fóruð öll beint
til ömmu. Ég talaði fyrst við þig í síma
og hvað mér brá að heyra röddina
þína … þú varst með alveg eins rödd
og mamma, bara aðeins öðruvísi
hreim. Mér hafði alltaf verið sagt að
þið mamma væruð líkar og sá það á
myndum en vissi ekki að þið hefðuð
svona svipaðan málróm. Ég man hvað
það var alltaf gaman að heyra þig tala
og vera nálægt þér, þú varst svo fram-
andi, kát, glöð og spennandi frænka.
Svo fékk ég líka að fara í ferðir og
heimsóknir af því að þið voruð í heim-
sókn. Það þurfti að sýna þér svo
margt því það höfðu orðið svo miklar
breytingar frá því þú fórst.
Ég man líka þegar þið voruð að fara
aftur og allir að kveðjast á Keflavík-
urflugvelli, hversu mikið var grátið og
hvað það var sárt að sjá á eftir ykkur.
Þá hafðir þú ekki komið heim í 10 ár
og enginn vissi hvenær þú kæmir
mæst. Mikið hefur það verið erfitt fyr-
ir ömmu að eiga þrjár dætur í Banda-
ríkjunum og hitta þær með margra
ára millibili.
Ég man að þegar Halla systir mín
var 17 ára var hún hjá þér í nokkra
mánuði og fleiri frænkur á Íslandi
fengu líka að vera hjá Naný frænku í
nokkra mánuði og hafa þær vafalaust
haft gott af því og lært ýmislegt gott
og gagnlegt af þér.
Ég man þegar ég kom fyrst í heim-
sókn til ykkar James 1994. Við pabbi
komum til ykkar ári eftir að mamma
dó. Það var svo mikil upplifun að koma
loks til þín og sjá heimilið ykkar í Am-
eríkunni sem var þó svo íslenskt. Þið
áttuð heima á svo kyrrlátum og fal-
legum, gróðursælum stað, það var
ekki hægt annað en að líða vel hjá þér,
elsku Naný mín. Fá að njóta gestrisni
þinnar og spjalla við þig í rólegheitum,
kynnast fjölskyldu þinni og heim-
sækja Ninnu móðursystur okkar í
fyrsta sinn til Road Island.
Ég man eftir svo mörgu sem þú
sýndir mér þá. Allar ferðirnar sem við
fórum í og allir staðirnir sem við skoð-
uðum, skipið sem Jim var á og svo
margt, margt fleira.
Ég man þegar við, þú, Pat, pabbi og
ég fórum til New York. Ég var að
koma þangað í fyrsta sinn. Allt var
eitthvað svo stórkostlegt og þið Pat
fóruð með okkur á alla merkustu stað-
ina í stórborginni en það fór ekkert á
milli mála að þú varst ekkert hrifin af
þessari borg.
Ég man líka þegar við fórum að
skoða Boston öll fjögur og þegar við
þrjú vorum komin inn í lestina þá lok-
uðust dyrnar og þú stóðst eftir á
brautarpallinum þegar lestin brunaði
í burtu. En við fórum svo út á næstu
stöð og auðvitað komst þú út úr næstu
lest og allir urðu glaðir.
Það rifjast upp svo margt skemmti-
legt þegar ég hugsa til þín elsku
frænka – milliskórnir, stólinn þinn,
kvöldin heima hjá þér, hvernig þú
skipulagðir allt, (allt átti líka sinn
stað), allar krukkurnar, blómin þín,
kardinálarnir sem sungu fyrir utan
eldhúsgluggann, íkornarnir og dýrin
sem komu í litla lundinn til að borða
hjá þér.
Ég man þegar tímarnir fóru að
breytast og öll samskipti urðu auð-
sóttari og auðveldari. Að tala við þig í
síma var ekkert mál lengur. Tölvurn-
ar komu og það var hægt að senda
myndir og tölvupósta á milli. Heim-
sóknir í báðar áttir urðu tíðari. Þú og
fjölskylda þín fóruð að koma oftar til
Íslands og við fórum oftar til Con-
necticut að heimsækja þig og þína,
núna seinni árin komum við Úlfar þó
nokkrum sinnum í heimsókn til ykkar
og urðu það ógleymanlegar stundir
sem við varðveitum í hug okkar og
hjarta.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu þinnar og sérstaklega barna-
barnanna þinna sem hafa misst mikið.
Megi minning þín lifa, elsku góða
Naný. Þín systurdóttir
Ágústa Rut (Gústa).
Móðursystir mín, Oddný Þóra
(Naný) lést á heimili dóttur sinnar í
Connecticut í Bandaríkjunum 6. júlí
sl. eftir erfið veikindi. Naný eins og
hún var alltaf kölluð var afar sterkur
persónuleiki og hafði mikil áhrif á
samferðafólk sitt. Hún var ákveðin,
skarpgáfuð og óþreytandi við að ráð-
leggja og leiðbeina börnum sínum,
barnabörnum og frændsystkinum.
Hún naut þess að umgangast börnin
og sat ósjaldan á gólfinu með þeim í
leik og sýndi þeim meiri skilning og
þolinmæði en flestir aðrir. Þó Naný
byggi í annarri heimsálfu, nutum ég
og systkini mín, ásamt börnum okkar,
mikilla samvista við hana í gegnum ár-
in. Sterkt samband hélst alla tíð milli
ömmu okkar, Ágústu Hjartar, sem
bjó á heimili okkar um áratuga skeið,
og móður okkar Birnu. Samskipti við
systurnar þrjár sem mamma átti í
Bandaríkjunum, símtöl, bréfasend-
ingar og heimsóknir skipuðu stóran
sess á heimilinu á meðan við vorum að
alast upp og hafa gert æ síðan. Það
leið ekki sá dagur að ekki væri minnst
á „stelpurnar í Ameríku“. Naný var
alltaf áberandi í umræðunni, hún var
mikill Íslendingur í sér og alltaf stóð
heimili hennar opið þegar ættingjarn-
ir voru á ferð. Margir lögðu leið sína
til hennar og eiginmanns hennar Jim,
sem nú er látinn og nutu gestrisni
þeirra. Börnin þeirra Bob, Pat og
David kynntust því ættingjum sínum
frá Íslandi vel og var það Naný mik-
ilvægt að þau tengsl lifðu áfram,
tengslin við upprunann, landið hennar
og fjölskylduna. Hún vildi verða jarð-
sett hér á landi við hlið móður sinnar.
Ég vil þakka ástkærri frænku
minni fyrir allt sem hún gaf mér og
kenndi í gegnum árin. Börnin hennar,
systurnar í Bandaríkjunum, tengda-
börn og barnabörn hafa misst mikið,
einnig mamma sem var í svo miklum
samskiptum við systur sína og deildi
með henni gleði og sorg. Ég kveð þig,
elsku Naný, með sorg í hjarta en jafn-
Oddný Þóra
Björnsdóttir Regan
✝ SigurlaugurKristinn Jónsson
fæddist á Skárastöð-
um í V-Hún. 12.
október 1925. Hann
andaðist á Hrafnistu
í Reykjavík 20. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Sveinsson, f. 22.
júlí 1892, d. 6. apríl
1976, og Jenný Guð-
mundsdóttir, f. 12.
maí1895, d. 24. júlí
1990. Systkini Krist-
ins eru Sveinn, f. 2.
febrúar 1921, Guðmundur Odd-
geir, f. 19. mars 1922, d. 26. sept-
ember 1986, Jóhanna Dagbjört, f.
28. desember 1923, Sigríður Jóna,
f. 28. júlí 1928, Ingibjörg Guð-
ardóttir, f. 21. nóvember 1946,
maki Páll Sigurðsson, f. 9. nóv-
ember 1946, búsett í Þykkvabæ.
Synir þeirra eru: a) Sigurður Grét-
ar, f. 3. júní 1963, búsettur í Vest-
mannaeyjum, í sambúð með Unni
Ragnheiði Sigurjónsdóttur, þau
eiga þrjá syni. b) Björn Ingi, f. 15.
janúar 1968, búsettur í Reykja-
nesbæ. c) Kristinn Páll, f. 1. júní
1969, búsettur á Hellu, maki Halla
Grétarsdóttir, f. 22. mars 1969, þau
eiga þrjú börn.
Kristinn stundaði bifreiðaakstur
til margra ára, fyrst sem mjólk-
urbílstjóri í Vestur-Húnavatns-
sýslu, síðar leigubílstjóri í Hafn-
arfirði og frá árinu 1959 ók hann
fyrir Landleiðir hf. og Norðurleið
og endaði síðan sinn starfsferil sem
eftirlitsmaður hjá sama fyrirtæki.
Útför Kristins var gerð frá Foss-
vogskapellu 26. september, í kyrr-
þey að ósk hins látna.
munda, f. 10. desem-
ber 1932, og Unn-
steinn, f. 15. janúar
1939. Kona Kristins
er Birna Benedikts-
dóttir frá Bark-
arstöðum í V-Hún., f.
3. janúar 1922. Dætur
þeirra eru: 1) Stúlka
Kristinsdóttir, f. 13.
ágúst 1953, d. sama
dag. 2) Hjördís Krist-
insdóttir, f. 21. ágúst
1960, búsett í Vest-
mannaeyjum, maki
Haraldur Geir Hlöð-
versson, f. 24. júlí 1956. Börn
þeirra eru Kristinn Freyr, f. 4 febr-
úar 1984, Birna, f. 14. mars 1986,
og Sóley, f. 14. apríl 1996. Uppeld-
isdóttir Kristins er Benný Þórð-
Hinn 18. september hringir Hjördís
móðir mín heim til mín, kærastinn
svarar og okkur er tilkynnt að afi minn
sé mikið veikur á Hrafnistu. Daginn
eftir sit ég ásamt ömmu minni hjá afa
stóran hluta af deginum. Daginn eftir
kem ég beint eftir vinnu og sit ásamt
móður minni sem hafði komið frá Vest-
mannaeyjum saman dag. Þegar líða
fór á daginn fór að verða þyngra yfir
elsku afa mínum. Hann lést svo hinn
20. september um kvöldmatarleytið.
Afi minn var hraustasti maður sem
ég hef þekkt á minni stuttu lífstíð.
Hann lét nú ekki aldurinn stoppa sig
þegar ég og bróðir minn vorum að
leika okkur út í garði, hann lék sér við
okkur, hlaupandi, skríðandi eða gang-
andi. Alltaf var jafn gaman þegar hann
var að leika sér við okkur. Einnig var
hann mikill spilamaður og hefur hann
kennt manni mikið af alls konar leikj-
um og var það bara hefð að þegar við
komum til ömmu og afa voru spilin
tekin upp og spilað þangað til að hug-
urinn dreif mann annað.
Börnin hans voru númer eitt tvö og
þrjú, ekki man ég eftir afa nema að
hann væri að athuga hvort allt væri í
lagi hjá okkur og vinum okkar. Hann
sendi okkur kanínunærföt svo að okk-
ur yrði nú örugglega ekki kalt þegar
veturinn gekk í garð, hann hlýjaði á
okkur puttana og söng „Nú er úti veð-
ur vott, verður allt að klessu, ekki fær
hún Birna gott að gifta sig í þessu“.
Afi var sko fyrsti maðurinn til þess
að sjá hvort maður var búinn að fitna
eða ekki og hvort hárið á manni var bú-
in að síkka eða ekki og ekkert var hann
að skafa af málinu heldur kom bara
hreint fram og sagði sem honum
fannst og finnst mér það hafa sýnt
mikið hversu sterkur karakter hann
var. Hann var sjálfur svo hraustur
maður og labbaði hann einn upp á fjall
eftir að hann var kominn á eldri árin,
það er meira en margur maðurinn get-
ur og þorir.
En margar eru minningarnar um
skemmtilegan og litríkan karakter. Ég
mun muna eftir honum sem góðum
manni sem þótti vænt um sína fjöl-
skyldu.
Blessuð sé minning þín elsku afi
minn.
Birna Þórsdóttir.
Afi minn var góður, kenndi mér að
spila og spilaði oft við mig þegar við
vorum saman, hann kenndi mér
margar vísur sem ég ætla að kenna
mínum börnum. Ég man þegar við
vorum að stríða hvort öðru og amma
þurfti að sussa á okkur, við vorum
alltaf svo góðir vinir og meiddum
aldrei hvort annað. Ég mun sakna
þess að fara ekki upp á Hrafnistu því
þar var mjög skemmtilegt fólk, ég
mun líka sakna afa, þessa skemmti-
krafts. Ég man líka eftir einum steini
sem afi sagði að byggju litlir álfar í
sem pössuðu mig, þessum steini
gleymi ég aldrei og ekki þér, elsku afi
minn. Blessuð sé minning þín, elsku
afi.
Afastelpan þín,
Sóley.
Faðir minn hefði orðið 81 árs í
þessum mánuði hefði hann lifað en
hann lést á Hrafnistu 20. september
sl. Það er alltaf erfitt að sætta sig við
dauðann en hann birtist okkur í
mörgum myndum og er ekki alltaf
réttlátur. Dauðastund pabba var fal-
legt augnablik og er ég afar þakklát
að hafa fengið að vera í hans návist á
þessum tímamótum, halda í hönd
hans, strjúka fallega vangann og
hvísla í eyra hans, takk, elsku pabbi,
fyrir allt, sjá friðinn færast yfir, allar
þrautir á bak og burt, já svona endar
þetta víst allt.
Pabbi greindist með Alzheimer-
sjúkdóminn fyrir sex árum og var
hann smátt og smátt að kveðja okkur í
þessi ár og lífsgæðin minnkuðu ár frá
ári. Móðir mín var honum stoð og
stytta þessi erfiðu ár og ég veit að
hann þakkar henni fyrir alla hjálpina
og skilninginn sem hún veitti honum.
En lífið var ekki alltaf erfitt, minning-
arnar hrannast upp í huganum og af
mörgu er að taka. Mér eru minnis-
stæðar allar ferðirnar norður í Mið-
fjörð, í sveitina sem honum var svo
kær. Svo þegar barnabörnin fóru að
fæðast í Vestmannaeyjum lágu ófáar
ferðir þangað.
Alltaf voru þau hjá okkur um jól og
áramót. Það var hluti í jólaundirbún-
ingi að taka á móti afa og ömmu í
Herjólf, pabbi yfirleitt hálffölur eftir
sjóferðina en mamma hin hressasta,
ómetanlegur tími í minningunni.
Það er svo gott að eftir standa bara
góðar minningar um góðan hæglátan
mann sem „kjaftaði“ aldrei af sér.
Ég bar alltaf mikla virðingu fyrir
pabba og fann að hann skynjaði vel
hlutina meira en að tala um þá, við
þurftum stundum ekkert að orða hlut-
ina lengi við fundum þetta bara á okk-
ur. Þetta er góður eiginleiki sem hann
hefur gefið mér og hefur reynst mér
vel í lífinu. Ég hefði viljað fá að njóta
hans lengur og að hann hefði fengið að
njóta lífsins lengur, sjá barnabörnin
sín vaxa úr grasi og ganga með þeim
inn í sitt fjölskyldulíf. En lífið er ekki
sjálfgefið, við eigum að þakka fyrir
góðar stundir sem við eigum með okk-
ar nánustu þar er tilganginum náð.
Tilgangur lífsins er að láta gott af sér
leiða, það gerði elsku pabbi minn.
Guð geymi þig. Þín dóttir
Hjördís.
Kristinn Jónsson