Morgunblaðið - 07.01.2007, Qupperneq 30

tengsl | tvíburabræðurnir Gunnar og Ásmundur Helgasynir
30 SUNNUDAGUR 7. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
Gunnar Þegar ég var 5–6 ára full-
yrti ég við frænku mína, að ég
myndi vel eftir því þegar ég var í
maganum á mömmu og hvað hefði
verið þröngt. Ási var alltaf að
sparka í mig. Frænka mín hló og
tók ekkert mark á þessu, svo lýsti
ég fyrir henni hvernig birtan var
og hvernig maður var einhvern
veginn kraminn. Ég gæti auðvitað
hafa séð eitthvað þessu líkt í sjón-
varpinu, maður veit aldrei, en mér
fannst ég muna þetta.
Við Ási vorum alltaf að leika
okkur. Eftir að við uppgötvuðum
fótboltann snerist allt um hann.
En ég man líka eftir tindátum og
bílum og venjulegum strákal-
eikjum, eins og byssó. Ég man líka
eftir okkur í einhverju afmæli þar
sem við vorum þriggja ára í eins
ullarsparifötum, stuttbuxum og
stuttermabolum, dökkbláum og
ljósbláum. Við vorum að príla á
hjónarúmi, minnir mig, og annar
okkar datt úr rúminu. En ég man
ekki hvor. Við munum aldrei hvor
okkar meiddi sig á þessum árum,
okkur finnst báðum að við höfum
upplifað það sama. Kannski tengist
þetta því að sjá einhvern sem er
alveg eins og maður sjálfur, stund-
um í alveg eins fötum, lenda í ein-
hverju og horfa á það gerast.
Reyndar held ég að þegar annar
hvor okkar heldur að hann hafi
lent í einhverju sé það einmitt öf-
ugt og að minningin sitji í hinum
sem varð vitni að því.
Einu sinni datt Ási í ógeðslegan
drullupytt eða rotþró. Nína systir
kippti honum upp. Þá vorum við
pínulitlir. Ég hélt í mörg ár að það
hefði verið ég, þangað til Nína
leiðrétti mig.
Hann var mjög skemmtilegur
sem barn og við vorum alltaf að
leika saman. Við höfum alltaf verið
góðir saman, þótt stundum hafi
kannski slest upp á vinskapinn
eins og gengur hjá systkinum. Á
unglingsárum slógumst við
kannski af aðeins meiri hörku en
áður. Einu sinni stóð ég með búr-
hníf fyrir framan hann og var að
hugsa um að stinga en þá kom
amma og bjargaði málunum. Ég
man ekki lengur út af hverju. Einn
vetur á unglingsárunum fannst
mér hann mjög leiðinlegur og upp-
stökkur og stuttur í honum þráð-
urinn, en það er líka eina tímabilið
sem ég man eftir honum þannig.
Þegar við vorum að vaxa úr
grasi man ég ekki eftir því að ann-
ar okkar hafi verið meira áberandi
en hinn, eða ráðríkari. Kannski var
ég athyglissjúkari. Strax í sjö ára
bekk var ég beðinn um að troða
upp á jólaskemmtunum.
Við höfum alltaf verið mjög sam-
stiga og eignuðumst fyrstu börnin
okkar með viku millibili. Við
kynntumst konunum okkar á svip-
uðum tíma og keyptum okkur hús
á sama árinu. En við búum ekki í
sömu götu eða sama bæjarfélagi,
kannski er það vegna þess að kon-
urnar okkar hafa fengið stjórna
því.
Það var mjög sjaldgæft að aðrir
en fjölskyldan og nánir vinir
þekktu okkur í sundur og það kom
sér oft vel, ekki síst ef einhverjir
stórir strákar ætluðu að lemja
annan hvorn okkar. Þá þóttist
hann vera ég eða öfugt. Stundum
gekk það, en stundum ekki og þá
var annar okkar bara laminn í
staðinn fyrir hinn. Við vorum alltaf
frekar lágvaxnir og í raun mjög
gott að hafa liðsauka og vera tveir.
Við slógumst mikið við aðra og ég
man eftir nokkrum ljótum slags-
málum. Við fórum yfirleitt aldrei
halloka. Það er eins og við höfum
bara verið eitthvað geðveikir á
þessum tíma, við áttum fullt af
óvinum. En auðvitað man ég aldrei
eftir því að við höfum átt upptökin.
Eftir tíu ára aldur tók leiðir að-
eins að skilja, enda vorum við
orðnir þreyttir á því að vera kall-
aðir Ási–Gunni. Þetta var sameig-
inleg ákvörðun án þess að við töl-
uðum mikið um það. Í menntaskóla
æxlaðist það þannig að við völdum
hvor sitt tungumálið sem aukamál
og vorum þar af leiðandi ekki í
sama bekk. Hann valdi þýsku og
þá valdi ég frönsku. Þá lenti hann
í bekk með eiginlega öllum sem
fóru úr Vogaskóla í Mennta-
skólann við Sund og ég lenti í
bekk með allt öðru fólki, sem var
mjög gaman. Ég fór því að vera
meira með nýju bekkjarfélögunum.
Við áttum þó okkar sameiginlegu
vini í menntaskóla.
Við vorum mikið á skíðum á
yngri árum og að því kom að ég
tók skíðin framyfir fótboltann og
Ási hætti á skíðunum en hélt
áfram í boltanum. Lengsti aðskiln-
aðurinn má segja að hafi orðið
þegar ég fór sem skiptinemi til
Júgóslavíu. Ég kom heim ári síðar
og var þá ári á eftir í skólanum.
Þegar hann fór í Háskólann og ég
í Leiklistarskólann var svo mikið
að gera að við vorum mun minna
saman, en síðasta árið okkar í
námi leigðum við saman ásamt
sameiginlegum vini, sem var mjög
gaman.
Við höfum alltaf talað mikið
saman, samband okkar er mun
sterkara en við hin systkini okkar.
Maður hringir oftast í besta vin
sinn og Ási er auðvitað besti vinur
minn. Það hefur ekkert breyst. Ég
held að við tölum saman nánast á
hverjum degi. Svo höfum við náð
saman í nýju áhugamáli, sem er
veiðin. Það er mjög gaman að
veiða með honum, en reyndar seg-
ir konan mín að við tölum saman
eins og tvær gamlar kellingar og
þusum og tuðum.
Við erum með svipaðan smekk,
ekki vondan smekk og ekki góðan
smekk, aðallega erum við lausir
við smekk. En kannski hefur hann
alltaf verið með betri fatasmekk en
ég. Það var ein leið til þess að
þekkja okkur í sundur á tímabili,
sá sem var klæddur eins og drusla
var Gunni, en þessi flott klæddi
var Ási.
Ási er mjög heilsteyptur karakt-
er, mjög þægilegur maður að um-
gangast, skemmtilegur og hvers
manns hugljúfi. Hann er örlátur
og góður heim að sækja, alltaf að
baka og búa til sultur. Hann vand-
ar sig við það sem hann tekur sér
fyrir hendur og er bara frábær
náungi.
Fannst við
upplifa það sama
Gunnar Helgason
fæddist árið 1965. Hann
lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum við
Sund árið 1986 og út-
skrifaðist úr Leiklist-
arskóla Íslands árið
1991. Eiginkona Gunn-
ars er Björk Jak-
obsdóttir leikkona og
eiga þau tvö börn. Að
undanförnu hefur Gunn-
ar leikstýrt verkinu Pat-
rekur 1,5 í Þjóðleikhús-
inu, barnaleikriti sem
var jólasýning Borg-
arleikhússins og söng-
leik í Rússlandi og Pól-
landi. Einnig var hann
að gefa út mynddisk um
laxveiði.
»Konan mín segir
að við tölum saman
eins og tvær gamlar
kellingar og þusum
og tuðum.
Ásmundur Hann var alltaf þarna,
það er það sem ég man best. Málið
er með tvíbura, eða að minnsta
kosti okkur, að við ruglumst mjög
mikið á því hvor gerði hvað. Við
vorum alltaf báðir á staðnum og
munum því ekki hvor datt í skurð
og hvor veiddi laxinn. Reyndar man
ég mjög sterkt þegar Gunni brákaði
á sér höndina. Ætli við höfum ekki
verið átta ára. Við vorum í fótbolta
á Framvellinum og hann var að
verja í mikilli drullu og rigningu og
boltinn svo þungur að höndin brotn-
aði. Ég man líka þegar Gunni datt á
hornið á kommóðu af því að við vor-
um að snúa okkur í hringi, eða
kannski var það ég sem datt á
kommóðuna?
Við vorum aldir upp á Háaleit-
isbrautinni frá 1965 til 1975 og flutt-
um þá í Glaðheima, sem var Þrótt-
arahverfi. Hann var skemmtilegur
krakki og við vorum alltaf til í allt.
Við vorum allt frá því að vera lítil
ljós út í alger hrekkjusvín. Fyrstu
árin lékum við okkur mikið við Hall-
grím Óla sem bjó í næsta stiga-
gangi, sem hafði stundum mjög
slæm áhrif á okkur, og svo vorum
við líka oft bara tveir. En þegar við
urðum unglingar fannst okkur erfitt
að vera tveir. Við vorum hálffeimnir
hvor við annan og vildum helst ekki
fara tveir í bíó nema hafa einhvern
með okkur. Kannski var það hálf-
gerð spéhræðsla. Ef við fórum tveir
í strætó settist annar framar en
hinn. Frá því að við fórum að velja
föt sjálfir gerðum við líka í því að
vera ekki eins klæddir. Við vorum
mjög oft í eins fötum sem börn,
kannski hvor í sínum litnum af bux-
um, en að öðru leyti eins.
Þegar við vorum litlir var Gunni
þessi fyndni, það byrjaði frekar
snemma. Þá var ég ekkert að fara
inn á það. Ég á ekki eins auðvelt
með það, en á samt ekkert mjög
erfitt með að fara upp á svið, þótt
mér hafi aldrei hugnast að verða
leikari. Við vorum í fótbolta alla
daga og líka á skíðum á veturna.
Lífið snerist um þetta tvennt. Við
byrjuðum reyndar að læra á blokk-
flautu en það gekk ekki neitt, þótt-
um algerlega tóndaufir.
Í fyrsta skipti sem annar okkar
tók sjálfstæða ákvörðun í lífinu var
þegar ég ákvað að fara í Þrótt og
Gunni var áfram í Fram, en ég man
ekki hvor okkar tók ákvörðunina.
Þá vorum við á ellefta ári. Svo kom
hann í Þrótt einu ári síðar. Þetta
var í fyrsta sinn sem við vorum ekki
alveg samstiga. Við vorum ekki
saman í herbergi sem börn, ég var
með Hallgrími í herbergi og hann
með Nínu fyrstu tíu árin, eða þang-
að til við fluttum. Þá vorum við
saman í herbergi.
Þegar við komum í menntaskóla
fór Gunni í frönsku og ég þýsku og
við vorum ekki saman í bekk í
fyrsta sinn. Svo fór hann til Júgó-
slavíu í eitt ár sem skiptinemi og þá
vorum við í sundur.
Ég hætti að æfa skíði þegar ég
var sextán en hann hélt áfram í
nokkur ár. Hann hætti hins vegar
að æfa fótbolta en ég hélt áfram.
Við tókum ákvörðun út frá okkur
sjálfum og vorum ekkert að pæla í
hvað hinn var að gera. Eftir útskrift
leigðum við svo saman, þá var ég í
Hann var
alltaf þarna
Vinir Karl Steinar Valsson, Gunni eða Ási, Kristján Schram,
Gunni eða Ási og Þóra Schram.
Ásmundur Helgason
fæddist árið 1965. Hann
lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum við
Sund árið 1985 og BS-
prófi í viðskiptafræði frá
Háskóla Íslands árið 1990
og MBA-prófi frá Banda-
ríkjunum árið 1995. Hann
er sjálfstætt starfandi og
hefur meðal annars gefið
út sudoku-bækur og sinn-
ir markaðsráðgjöf. Ás-
mundur er kvæntur Elínu
Ragnarsdóttur, fram-
kvæmdastjóra tímaritaút-
gáfunnar Birtings, og
eiga þau fjögur börn.
» Þegar við vorum
litlir var Gunni þessi
fyndni, það byrjaði
frekar snemma.