Morgunblaðið - 23.02.2007, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ásthildur Eyj-ólfsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 6.
desember 1933. Hún
andaðist á Landspít-
ala – Háskóla-
sjúkrahúsi í Foss-
vogi 13. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Magn-
úsdóttir á Lágum í
Ölfusi (hjáleiga frá
Hrauni), f. 9. janúar
1896, d. 5. sept-
ember 1977, og Eyj-
ólfur Guðmundsson frá Móakoti í
Ölfusi, f. 5. apríl 1894, d. 20. jan-
úar 1988. Systkini Ásthildar eru:
Guðrún Marta, f. 9. október 1918,
maki Jón Sigurþórsson, látinn,
þau skildu; Guðmundur, f. 21. nóv-
ember 1919, d. 24. febrúar 2005,
maki Guðbjörg Guðlaugsdóttir, f.
12. janúar 1927, d. 10. janúar
1990; Sigrún, f. 28. nóvember
1921, maki Erik Söderin, f. 12.
ágúst 1921, d. 16. apríl 1986;
Gunnlaugur, f. 15. janúar 1924, d.
4. febrúar 1999, ókvæntur; Magn-
ús, f. 28. ágúst 1925, d. 4. október
1999, maki Margrét Sigþórsdóttir,
f. 14. september 1930; Ásgeir, f. 4.
maí 1929, maki Sigrún Víglunds-
dóttir, f. 22. maí 1932; og Kristinn,
f. 28. mars 1932, maki Ólöf Hulda
Sigfúsdóttir, f. 11. desember 1932.
mundi Þórðarsyni, f. 29. júní 1965.
Börn þeirra eru Dóra Sóldís, f. 12.
apríl 1996, og Ásthildur, f. 23.
september 1999.
Ásthildur og Þórður hófu sinn
búskap á Lindargötu 22a en þaðan
fluttu þau á Kleppsveg 20 í sína
fyrstu íbúð. Þegar börnunum
fjölgaði stækkuðu þau við sig og
keyptu sér stærri íbúð í Skipholti
43. Árið 1977 söðluðu þau um og
hófu að byggja sér raðhús í Holts-
búð 9 í Garðabæ og hafa búið þar
alla tíð síðan eða í rúm 30 ár.
Áhugamál Ásthildar voru skíða-
mennska, útivera og hannyrðir.
Ófáa verðlaunagripi hlaut hún
fyrir góðan árangur þegar hún
keppti fyrir félagið sitt, Skíðadeild
Ármanns. Var hún einn af fasta-
gestum skíðaskálans í Jósefsdal.
Má segja að hún hafi verið einn af
brautryðjendum í skíðamennsku
kvenna á Íslandi. Margar skíða-
ferðirnar fóru þau hjónin til Aust-
urríkis, Sviss og Svíþjóðar. Henni
var veitt gullmerki SKÍ á 70 ára
afmæli Skíðadeildar Ármanns á
síðasta ári. Frá árinu 1988 var hún
félagi í „Amsterdam-hópnum“
sem er leikfimihópur kvenna í
Garðabæ á vegum Stjörnunnar.
Ásthildur starfaði á Rann-
sóknastofu fiskiðnaðarins frá
árinu 1971, þar til hún hætti störf-
um vegna aldurs árið 2003, eða í
nær 33 ár.
Bálför Ásthildar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Greftrað verður síðar í Garða-
kirkjugarði.
Hinn 24. desember
1954 giftist Ásthildur
Þórði R. Jónssyni off-
setprentara frá
Hafnarfirði, f. 6. jan-
úar 1932. Foreldrar
hans voru Guðríður
Einarsdóttir frá
Merkinesi í Höfnum,
f. 14. nóvember 1901,
d. 20. janúar 1997, og
Jón Hjörtur Jónsson
frá Hafnarfirði, f. 21.
október 1898, d. 20.
mars 1988. Ásthildur
og Þórður eiga þrjú
börn. Þau eru: 1) Sigríður Björk, f.
8 nóvember 1954, gift Sigurði
Óskari Björgvinssyni, f. 9. maí
1953. Börn þeirra eru Eva Dögg, f.
10. desember 1976, sambýlis-
maður Davíð Jónsson, f. 16. ágúst
1976. Barn þeirra er Lovísa Björk,
f. 10. desember 2004. Björgvin
Rafn, f. 2. apríl 1985. 2) Hjörtur, f.
25. apríl 1960, maki Anna Marta
Stenfors, f. 19. september 1957,
þau skildu. Börn þeirra eru. Katla
Erika, f. 7. ágúst 1983, og Örn Er-
ik, f. 6. mars 1985. Seinni kona,
sambýliskona Hjartar er Eva Hel-
ena Alfredson, f. 31. ágúst 1962.
Börn þeirra eru Axil Ketill Soph-
us, f. 17. apríl 1995; Aron Óðinn
Freyr, f. 18. janúar 1997; og Eira
Valborgtina, f. 3. ágúst 2001. 3)
Harpa, f. 31. mars 1967, gift Ás-
Elsku mamma. Ekki grunaði mig
að ég ætti eftir að kveðja þig svona
fljótt. Þegar þú veiktist trúði ég því
að þetta mundi ganga yfir, þú mund-
ir nú ná þér fljótt upp úr þessu. Ef
einhver gæti náð sér fljótt, þá værir
það þú sem varst í svo góðu formi.
Búin að stunda leikfimi, sund og
gönguferðir í mörg ár og ekki tala ég
um skíðin. Rúmlega sjötuga konan
sem skíðaði eins og ung kona. Ég hef
alltaf verið agalega stolt af þér í fjöll-
unum. Ég viðurkenni það að það kom
tímabil í lífi mínu sem mér fannst þú
heldur gömul skíðakona. Eftir eina
skíðaferðina ykkar pabba til útlanda
komstu heim með skíðahatt sem þú
hafðir keypt. Mér fannst þetta held-
ur hallærislegur hattur og ákvað að
kalla þig Ásthildi ferkar en mömmu í
fjöllunum. Þá heyri ég kallað „Harpa
dóttir mín, ætlar þú ekki eina ferð
með mér?“ Þú hafðir ótrúlegan húm-
or og alltaf stutt í stríðni og glettni.
Næsta vetur tók ég hattinn og var
alltaf með hann og á hann enn.
Það er margt sem þú hefur gefið
mér og kennt. Ég hef dáðst að skap-
ferli þínu, þú varst aldrei að skamm-
ast eða tauta. Ef ég fór í fýlu þá léstu
sem ekkert væri og þá var tilgang-
inum ekki náð, það þýddi ekkert fyr-
ir mig. Ef ég gekk of langt sem kom
nú fyrir þá komstu með athugasemd-
ir eins og: „Harpa, ætlar þú aldrei að
laga til?“ „Hvernig er þetta, þarf
aldrei að læra heima í menntaskóla?“
Við höfum átt margar bæjarferðir
saman. Við gengum búð úr búð, það
gæti verið ódýrara og betra annars
staðar. Ég veit nú ekki hvað ég
heyrði oft setninguna: „Þetta er nú
enginn saumaskapur.“ Ég var nú
ekki alltaf ánægð með þessar at-
hugasemdir en það sem þú saumaðir
og prjónaðir handa mér, hvert lista-
verkið á fætur öðru. Ég kunni ekki
alltaf að meta það, sérstaklega þegar
ég var yngri, en þá klipptir þú miða
úr einhverju gömlu og saumaðir í og
þá var þetta alveg eins og út úr búð.
Þegar ég eignaðist mínar dætur
þá fór ég að prjóna undir þinni leið-
sögn. Við höfum átt margar stundir
saman yfir prjónaskap, skoðað upp-
skriftir, garn og liti. Ég byrjaði á ein-
hverju en hringdi alltaf í þig til að
segja þér hvað ég ætlaði að fara að
gera og hvort þú treystir þér til þess
að ljúka verkinu sem þú gerðir alltaf.
Ég hef nú byrjað á mörgu en gefist
upp á miðri leið og þá hefur þú tekið
við. Einhver jólin ákvað ég að prjóna
vesti á öll börn í fjölskyldunni, eitt-
hvað einfalt og litríkt. Ég prjónaði
vestin en sat uppi með þúsund enda
að ganga frá sem endaði hjá þér og
þú varst alla Þorláksmessu að ganga
frá endum því mér fannst það svo
leiðinlegt. Þegar ég eignaðist mínar
dætur þá var ekki hægt að finna
betri ömmu. Þú varst svo þolinmóð
við þær og kenndir þeim svo margt,
þær hafa mist mikið og það verður
erfitt þegar litli ófæddi drengurinn
kemur í heiminn og fær ekki að
kynnast þér. En minningarnar
hverfa aldrei og vonandi get ég
kennt mínum börnum það sem þú
hefur kennt mér.
Ég kveð þig með orðunum sem þú
sagðir svo oft: Farðu varlega.
Þín
Harpa.
Elsku amma mín. Þú sem ert nú
farin í þitt langa og eilífa skíðaferða-
lag eins og þú sagðir mér í draumi
mínum eina nóttina þegar þú komst
til mín. Já, hún Ásthildur amma í
Holtsbúðinni eins og ég kallaði hana
alltaf frá því ég man eftir mér. Henni
var nú margt til lista lagt, bakaði
heimsins bestu pönnukökur með
sykri út á en einnig var hún mikil
prjóna- og saumakona. Ég man sér-
staklega eftir því að ég sat í eldhús-
inu meðan amma bakaði ofan í mig
eins margar pönnukökur og ég gat
torgað. Þegar hún svo eignaðist sitt
fyrsta langömmubarn heimsótti hún
mig upp á fæðingardeild og var hún
búin að prjóna stórt hvítt teppi og
prjónasett á litlu prinsessuna. Einn-
ig man ég eftir öllum kjólunum sem
hún saumaði á mig fyrir árshátíðirn-
ar í fjölbrautaskólanum og þá
hringdi ég bara í ömmu og spurði
hana hvort hún vildi ekki sauma eitt
stykki kjól á mig og var það alltaf lít-
ið mál.
Amma var íþróttakona í húð og
hár, sérstaklega fannst henni gaman
á skíðum og fór ég mikið með henni
og afa upp í Bláfjöll. Var það ósjald-
an sem ég montaði mig af þeim hvað
þau væru dugleg að fara á skíði og þá
var hún amma duglegust.
Ég man vel eftir því þegar við
amma fórum í fyrsta kvennahlaupið
sem haldið var í Garðabæ árið 1990
og höfum við alltaf farið saman síðan.
Síðasta sumar hlupum við 5 km og
ekki hvarflaði að mér þá að það yrði
síðasta kvennahlaupið okkar saman.
Við Davíð og Lovísa Björk eigum
eftir að sakna þín sárt, elsku amma
mín.
Kveðja.
Eva Dögg Sigurðardóttir.
Elsku besta amma í heimi. Við höf-
um gert svo mikið saman og þú varst
langbesta vinkona mín og minntir
mig stöðugt á það. Ef þú hefðir ekki
verið til staðar í lífinu hefði ég ekki
geta prjónað, saumað, lært að búa
um rúm og ekki verið með þessa góð-
mennsku í hjartanu sem þú kenndir
mér. Ég mun alltaf muna þegar þú
sóttir mig í skólann og keyrðir mig í
fimleika. Þá komstu alltaf með grill-
að brauð í álpappír og í hitahanska,
og malt að drekka og leyndarmálið
okkar var Mars súkkulaði af og til.
Þú varst eina manneskjan í öllum
heiminum sem nenntir alltaf að spila
við mig alls konar spil. Ég kenndi þér
spil og þú kenndir mér líka að spila .
Þegar ég gisti hjá þér og vaknaði á
morgnana fórum við systurnar alltaf
upp í rúm til þín og amma sagði þá
við afa: „Jæja, Þórður minn, núna er
kominn tíminn,“ og þá var afi rekinn
niður í rúmið þar og við fengum að
kúra hjá ömmu.
Ég á nú eftir að sakna bestu rúl-
lutertu í heimi sem amma gerði alltaf
fyrir afmælið mitt. Ef það var ekki
bökuð rúlluterta var bara ekkert af-
mæli!
Ég á eftir að sakna þín sem lang-
bestu vinkonu og langbestu ömmu í
heimi.
Gullkálfurinn þinn af eilífu,
Dóra Sóldís.
Til bestu ömmu í heimi.
Ó, Jesú bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson)
Ég mun einhvern tímann sjá þig
en það verður langt þangað til. Ég
mun alltaf gráta inni í mér en ég
elska alla í fjölskyldunni minni.
Þinn gullmoli
Ásthildur.
Það geta verið forréttindi að fá að
alast upp hjá afa og ömmu. Þess varð
ég undirrituð aðnjótandi. Þessum
forréttindum fylgdi að ég eignaðist
tvo bræður, sem voru reyndar móð-
urbræður mínir, þeir Þórður og Ein-
ar. Ég var um tíu ára gömul er Þórð-
ur bróðir kynntist Ásthildi. Fljótlega
fékk ég að koma í heimsóknir á Lind-
argötuna, því þar byrjuðu þau Ást-
hildur búskap. Hún hafði séð um
heimili fyrir foreldra sína um nokk-
urra ára skeið vegna veikinda móður
hennar.
Fannst mér stelpunni mjög spenn-
andi að koma á Lindargötuna, því
þarna var líf og fjör, fullt af ungu
fólki.
Ásthildur var úr stórum systkina-
hópi sem í mínum huga voru allt ung-
lingar sem ég leit upp til. Þarna voru
bræður Ásthildar, landsfrægir skíða-
menn, og hún sjálf bæði fimleika- og
skíðakona. Ég var á þeim aldri að það
var góður lífsins skóli að fylgjast með
þessu unga fólki. Þau Þórður og Ást-
hildur voru góðar fyrirmyndir fyrir
ungling á mótunarskeiði. Áhugi
þeirra á útivist og ferðalögum varð til
að ég fór þó nokkrar ferðir með vin-
konu minni með Farfuglum, fé-
lagsskap sem þau voru virkir félagar
í.
Með bróður Ásthildar, Magnúsi og
konu hans Margréti, fór ég til dæmis
í ógleymanlega skíðaferð í Skæru-
liðaskálann sem svo var nefndur.
Skíðaskálinn í Jósefsdal var annað
heimili þeirra Lindargötusystkina,
þegar vetrartíminn var kominn.
Í minningum mínum frá þessum
árum finnst mér Þórður bróðir alltaf
vera að taka til nesti og fara í ferðalög
og að sjálfsögðu með Ásthildi.
Er þau fluttu af Lindargötunni inn
á Kleppsveg í sína fyrstu íbúð var ég
barnapían er ungu hjónin gerðu sér
dagamun. Mér er enn í huga hvað
bæði Sigríður Björk og Hjörtur voru
alltaf fín í sínum handunnu fötum, er
báru vitni myndarskap móðurinnar.
Enda varð það Ásthildur sem lagði
mér lið, er ég fór að sauma og prjóna
á mitt fyrsta barn. Ásthildi á ég líka
að þakka, að ég fór mína fyrstu ut-
anferð, en það var til systur hennar í
Östersund í Svíþjóð.
Margar eru minningarnar er ætíð
hoppa upp á svona stundum, ljúfar
endurminningar, sem ætíð geymast
þó árin líði.
Ásthildur var alla tíð mikil útivist-
ar- og íþróttakona, hún var ungri
stúlku á mótunarskeiði góð og heil-
brigð fyrirmynd. Hafi hún þökk fyrir
allt sem hún kenndi mér.
Þórði bróður, börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
sendi ég einlægar samúðarkveðjur.
Hjördís Guðbjörnsdóttir.
Mig langar að minnast kærrar vin-
konu minnar með fáeinum orðum.
Ásthildur vinkona mín er látin. Við
höfum verið vinkonur í 55 ár og sam-
an í saumaklúbb næstum jafn lengi
og alltaf fylgst að í gegnum lífið eftir
því sem hægt var eftir að við giftumst
og eignuðumst börn. Leiðir okkar
lágu fyrst saman er ég byrjaði í fim-
leikadeild Ármanns hjá henni Guð-
rúnu Níelsen, okkar góða fimleika-
kennara. Eftir það fór ég að fara með
Ásthildi í Jósefsdal og Ólafsskarð.
Við ferðuðumst með Farfuglum á
sumrin, það var frábært og alltaf
skemmtilegt, þar kynntumst við góðu
og traustu fólki, sem er vinir okkar
enn í dag. Þar kynntumst við báðar
eiginmönnum okkar. Eftir að við átt-
um fjölskyldur fórum við líka að
ferðast saman í útilegur á sumrin og
eftir að Bláfjöllin komu til var okkar
stefnumót þar, og ekki síður
barnanna okkar, sem undu sér svo
vel saman. Þangað fórum við helst
hvern einasta laugardag, sunnudag
og alla hátíðisdaga á veturna þegar
veðrið leyfði. Þá var eins og alltaf
væri nægur snjór, það er öðruvísi
núna. Það var líka ánægjulegt hvað
börnum okkar kom vel saman og þau
skemmtu sér vel.
Það var líka frábært þegar hún
byrjaði í fimleikum í Stjörnunni í
Garðabæ, þar sem ég hafði verið í
nokkur ár hjá henni Lovísu. Árið
1991 fór Lovísa með okkur 18 konum
úr Stjörnunni til Amsterdam á
Gymnaestrata, sem var fimm daga
fimleikahátíð fyrir áhugafólk um fim-
leika. Þetta var alveg ótrúlega
skemmtileg og dásamleg ferð og
skemmtum við okkur konunglega.
Við höfum bundist þessum konum,
sem við fórum með, þéttum vináttu-
böndum, enda hittumst við á tveggja
til þriggja mánaða fresti, förum í
göngutúra saman og fáum okkur eitt-
hvað gott að borða á eftir heima hjá
einhverri okkar. Það er mikið spjallað
á þessum fundum og ennþá meira
hlegið. Síðasti fundurinn var 23. nóv-
ember sl. og datt þá engum í hug að
þetta yrði síðasti fundur Ásthildar
með okkur öllum.
Ásthildur var mín kærasta vin-
kona. Ég veit að hún vill ekkert
smjaður, hún var bara ekki svoleiðis.
Ég verð samt að segja að hún var trú,
trygg og traust og alltaf til staðar ef
maður þurfti á henni að halda. Oft var
hún afskaplega skemmtileg og mjög
grínaktug eins og fólkið hennar á kyn
til.
Ég hef saknað hennar mikið þessar
síðustu vikur, sem hún hefur verið
veik, og ég veit að ég á eftir að sakna
hennar mikið. En það er ekkert mið-
að við missi hans Þórðar, þau voru af-
skaplega samrýnd.
Það verður líka hálftómlegt í fim-
leikasalnum í Garðabæ hjá henni
Birnu, þar sem við höfum átt stefnu-
mót í mörg ár, tvisvar í viku, þegar
hana vantar og í lauginni eftir leik-
fimina, þar sem við gátum spjallað
endalaust og haft skemmtilegt.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt vin-
áttu þína, elsku Ásthildur mín, og ég
mun geyma vináttu þína með mér.
Við Þórir sendum Þórði, Sigríði,
Hirti, Hörpu og fjölskyldum þeirra
innilegustu samúðarkveðjur.
Tíminn læknar. Tíminn græðir.
Tár í kyrrþey mýkir lund.
Lífsins innstu leyniþræðir
leiða huggun á þinn fund.
(Brynjólfur Ingvarsson)
Guð blessi ykkur öll.
Anna.
Góð vinkona er fallin frá, svo allt of
fljótt eftir stutt veikindastríð.
Ásthildur var glaðleg, ljúf og hæg-
lát. Við kynntumst fyrir um það bil 40
árum og aldrei fallið skuggi á vináttu-
böndin sem hafa styrkst eftir því sem
árin liðu. Ásthildur og Þórður hafa
verið mér einstakir vinir.
Við Ásthildur vorum vinnufélagar í
nokkur ár eða þar til hún hætti störf-
um. Hún var góður vinnufélagi, sam-
viskusöm og vandvirk. Það var alveg
sama á hverju hún snerti, hún kastaði
aldrei höndum til nokkurs verks.
Þess ber vott öll handavinna hennar.
Allt lék í höndunum á henni, hvort
sem það var að sauma, prjóna eða
hekla. Smekkvísi og frábært hand-
bragð leyndu sér ekki og naut hún sín
best ef verkefnið var flókið og vanda-
samt. Fjölskylda og vinir nutu góðs af
allri þeirri vinnu sem hún innti af
hendi. Ásthildur bar hag fjölskyldu
sinnar mjög fyrir brjósti og nutu þau
öll umönnunar og umhyggju hennar.
Í mörg ár höfum við verið saman í
leikfimi. Hópurinn hefur tengst góð-
um vináttuböndum. Við höfum farið
saman í ferðalög innanlands og utan.
Síðast fórum við í október sl. Ásthild-
ur kom með í þá ferð þótt veikindin
væru farin að gera vart við sig. Hún
bar sig vel og kvartaði ekki. Hún tók
veikindum sínum af miklu æðruleysi.
Ásthildar verður sárt saknað úr
hópnum.
Fjölskyldan sér á eftir elskulegri
móður, ömmu og langömmu. Mestur
er þó missir Þórðar. Hann sýndi Ást-
hildi einstaka umhyggju í veikindum
hennar.
Ég þakka mikla tryggð og vináttu.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Erla Karelsdóttir.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest,
að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést:
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlegt hlær,
hlýja í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Þetta fallega ljóð Úlfs Ragnarsson-
ar kemur upp í huga minn þegar
við kveðjum í dag Ásthildi Eyjólfs-
dóttur. Ég kynntist henni þegar
hún kom til okkar í leikfimihóp
Stjörnunnar. Við æfðum þá reglulega
undir minni stjórn í íþróttahúsinu Ás-
garði í Garðabæ. Það var snemma á
árinu 1991 sem undirbúningur að
þátttöku í alþjóðlegri fimleikahátíð í
Amsterdam í Hollandi þá um sumarið
hófst hjá okkur. Við vorum 19 kon-
urnar. Ásthildur var í þessum hópi
sem fékk nafnið Amsterdamhópur-
inn. Allur undirbúningurinn reyndi á
samheldni innan hópsins. Mér varð
fljótt ljóst að Ásthildur var kona sem
hægt var að treysta á. Hún var dul en
Ásthildur Eyjólfsdóttir