Morgunblaðið - 25.02.2007, Blaðsíða 56

56 SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Alfons Sigurðs-son fæddist á
Eskifirði 17. desem-
ber 1916. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 1. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Borghildur
Einarsdóttir hús-
móðir, f. 28. apríl
1898, d. 26. janúar
1981, og Sigurður
Jóhannsson skip-
stjóri, f. 23. desem-
ber 1891, d. 5. nóv-
ember 1946. Systkin Alfons eru
Sigrún, f. 1919, Einar Bragi, f.
1921, d. 2005, og Anna, f. 1927.
Hinn 7. nóvember 1943 kvæntist
Alfons Rögnu Jenný Magnúsdóttur
frá Tröð í Fróðárhreppi, f. 1. jan-
úar 1924, d. 1. apríl 2002. For-
eldrar hennar voru hjónin Magnús
Guðbrandur Árnason, f. 5.6. 1884,
d. 28.2. 1963, og Ragnheiður Helga
Skarphéðinsdóttir, f. 10.6. 1893, d.
27.5. 1975. Börn Rögnu og Alfons
eru: 1) Jón Sævar, f. 8.1. 1944,
kvæntur Lilju Ingibjörgu Jóhanns-
dóttur, f. 30.4. 1943. Börn þeirra
eru Arnar Freyr, f. 9.1. 1969, Elvar
Snær, f. 11.5. 1973, Guðbjörg, f.
30.4. 1974, d. 30.4. 1974, og Andri
Örn, f. 25.9. 1976. 2) Sigurður, f.
3.6. 1947, kvæntur Vigdísi Magneu
Bjarnadóttur, f. 29.2. 1944. Börn
þeirra eru Jóhann, f.
9.5. 1975, og Guð-
rún, f. 20.6. 1977,
gift Vigni Þór Sverr-
issyni, f. 27.9. 1976,
synir þeirra eru
Bjarki Þór, f. 19.5.
2003, og Eiður Orri,
f. 25.11. 2005. 3)
Ragnheiður, f. 25.2.
1950, gift Friðriki
Benónýssyni, f.
14.11. 1941. Börn
þeirra eru: a) Ragna
Jenný, f. 8.11. 1973,
d. 3.6. 1975. b)
Ragna Jenný, f. 26.11. 1975, gift
Garðari Sigþórssyni, f. 22.3. 1969.
Börn þeirra eru Friðrik Benóný, f.
16.5. 1999, og Katrín Una, f. 30.7.
2004. c) Oddný, f. 24.1. 1978, gift
Jóhanni Inga Guðmundssyni, f.
9.10. 1979. Synir þeirra eru Sig-
urvin Freyr, 20.9. 1998, Gísli Rún-
ar, f. 30.8. 2005. d) Benóný, f. 25.4.
1992. 4) Magnús, f. 22.3. 1959,
kvæntur Hauði Kristinsdóttur, f.
25.11. 1956. Synir þeirra eru Krist-
inn, f. 18.1. 1977, Árni, f. 25.4.
1984, og Ari, f. 13.3. 1992.
Alfons og Ragna bjuggu fyrst á
Eskifirði. Þau fluttu til Reykjavík-
ur 1948, í Kópavog 1953 og bjuggu
þar alla tíð síðan.
Útför Alfons var gerð frá Kópa-
vogskirkju í kyrrþey mánudaginn
12. febrúar.
Bless, bless, komdu fljótt aftur,
sagði pabbi þegar hann kvaddi og
fylgdi manni til dyra. Þessi orð hljóma
nú fyrir eyrum þegar komið er að
kveðjustund og slokknað hefur á lífs-
klukkunni. Það grípur um sig sorg í
hjarta, en eftir lifir þakklæti og minn-
ingarnar hlaðast upp.
Ómetanlegar samverustundir, sem
við áttum með honum á Digranesveg-
inum, æskuheimilinu, og eins meðan
mamma var á lífi, hvort sem var um
jól eða á afmælum eða bara þegar við
litum inn til þeirra, alltaf útbreiddur
faðmurinn. Nú síðast á 90 ára afmæl-
isdaginn 17. desember sl. komum við
saman stórfjölskyldan til að fagna
merkisdegi. Þrátt fyrir langvarandi
veikindi naut hann dagsins vel og
hafði á orði að hann hefði ekki getað
hugsað sér hann betri.
90 ár er hár aldur og oft þurfti hann
að kljást við heilsubrest, en þrátt fyrir
það missti hann aldrei móðinn og hélt
fullri reisn fram á síðasta dag.
Trygglyndi, hógværð og rík rétt-
lætiskennd lýsir honum vel. Hann bar
tilfinningar sínar ekki á torg og tran-
aði sér ekki fram. Fjölskyldan var
honum allt og var hann ætíð til staðar
fyrir okkur börnin, barnabörnin og
barnabarnabörnin Alltaf nóg pláss
fyrir alla á Digranesveginum.
Pabbi var góðum gáfum gæddur og
minni hans afbragðsgott, víðlesinn og
margfróður, hafði yndi af lestri og
bækurnar hans voru bestu vinirnir.
Hann unni fósturjörðinni og naut
þess að ferðast.
Árin eftir fráfall mömmu voru hon-
um oft erfið, hann saknaði hennar
mjög og það er skemmtileg tilviljun
að úr páskaeggi sem hann fékk á síð-
ustu páskum og fannst óupptekið eft-
ir andlát hans kom þessi málsháttur:
„Þangað fýsir elskhugann sem unn-
ustan er“.
Setningin „allt tekur enda“ var
honum töm síðustu árin og kemur
manni nú í hug þegar hann er horfinn
héðan. Við söknum hans mikið og
kveðjum hann með trega. Guð blessi
föður okkar.
Jón Sævar, Sigurður, Ragnheiður
og Magnús Alfonsbörn.
Þegar við bræðurnir hugsum til
baka, að þeim stundum sem við áttum
á Digranesvegi 34, er þakklæti efst í
huga. Þakklæti fyrir frábærar stund-
ir á heimili ykkar ömmu. Á heimili
sem einkenndist af ró og frið lærðum
við að meta sögulega arfleifð okkar
sem Íslendinga. Þar kynntumst við
sögum af hetjum á borð við Egil
Skallagrímsson, Gretti Ásmundarson
og fleiri íslenskum köppum í upplestr-
um afa. Við fengum líka afar skýra
mynd af því hver væri góður stjórn-
málamaður og hver ekki. Fyrst og
fremst lærðum við að breyta rétt,
koma alltaf vel fram og njóta þess
sem við hefðum í lífinu. Afi var ein-
staklega ljúfur og góður maður, hæg-
látur og hógvær. Honum var mikið í
mun að leyfa smáfólkinu að leika sér
og var nú ekki að láta það á sig fá þótt
stundum léki húsið á reiðiskjálfi eftir
okkur barnabörnin í ýmsum leikjum.
Elsku afi, við viljum þakka þér fyrir
þær einstöku stundir sem við upplifð-
um með þér og við komum allir til
með að verða betri menn fyrir vikið.
Þínir afastrákar,
Kristinn, Árni og Ari.
Fyrstu minningar mínar um afa í
Kópavogi eru þegar við systir mín
fengum að gista hjá þeim ömmu um
helgar. Þar svaf ég alltaf undurvært
og vaknaði svo við bökunarilminn úr
eldhúsinu hjá ömmu. Eftir morgun-
verðinn fórum við afi svo iðulega í
gönguferð. Oft var haldið austur á
Víghól eða vestur í álfabyggðina við
kirkjuna. Ekki man ég svo gjörla
hvað við ræddum á þessum ferðum,
en afi hefur eflaust frætt mig um
margt, fróður og víðlesinn sem hann
var. Fyrir mér voru þessir göngu-
túrar einnig undirbúningur fyrir
lengri leiðangra. Þegar ég var á fjórða
ári höfðu faðir minn og afi farið í viku-
ferð inn á Lónsöræfi og snúið aftur
með hreindýrshorn. Þetta þótti mér
ákaflega merkilegt og sá strax að í
slíka ævintýraferð þyrfti ég að kom-
ast með þeim. Eitthvað fannst þeim
ég þó lítill til að halda strax af stað, en
til þess að sanna mig lét ég afa aldrei
sjá á mér að ég þreyttist neitt á þess-
um löngu gönguferðum okkar. Af
Lónsöræfaferðinni varð þó aldrei því
um það leyti sem ég hafði aldur til
veiktist afi. Hinir löngu stritdagar
verkamannsins höfðu tekið sinn toll.
Þeim tíma sem ekki fór í vinnu og
gönguferðir varði afi í lestur. Hann
las blöðin upp til agna og hverja bók-
ina af annarri. Það var aldrei nægur
tími til lestrar og hann hlakkaði til
ævikvöldsins þegar hann gæti lesið
frá morgni til kvölds. Ein bók held ég
að hafi verið í uppáhaldi hjá honum
umfram aðrar, en það var Salka
Valka. Hann las hana með reglulegu
millibili og eitt sinn fyrir nokkrum ár-
um tilkynnti hann að nú væri hann að
lesa hana í síðasta sinn. Hann væri jú
orðinn gamall og árunum sem hann
ætti eftir færi fækkandi. Eftir að
hann lauk lestrinum pakkaði hann svo
bókinni inn í sellófan og gekk frá
henni upp í hillu. En það er seigt í
þessum gömlu köllum, eins og hann
komst sjálfur að orði, og einhverjum
árum síðar var sellófanið fjarlægt og
kynnin við Sölku enn á ný endurnýj-
uð.
Síðasta áratuginn hef ég búið er-
lendis og því urðu samverustundirnar
með afa og ömmu mun strjálli en ég
hefði kosið. Það mun alltaf standa
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
hvernig gömlu hjónin kvöddu mig í
hvert sinn sem ég hélt utan eftir
stutta heimsókn, oftast með því að
biðja guð að geyma mig. Og alltaf
heilsuðu þau mér aftur með því að
bjóða mig velkominn heim til Íslands!
Jafnvænt og mér þótti um þessar
kveðjur, fannst mér þær heldur hátíð-
legar, það væri jú ekki svo mikið mál
að skreppa yfir Atlantshafið. En í
þeirra hugum var þetta sjálfsagt
meira ferðalag enda samgöngum og
samskiptum ólíkt farið í þeirra ung-
dæmi.
Það þurfti enginn að velkjast í vafa
um afstöðu afa til þjóðmálanna eða
hvar hann stóð í pólitík. Þær skoðanir
hans hafa uppvaxtarárin á Eskifirði
mótað, en eflaust hafði móðurmjólkin
þegar gert hann móttækilegan. Síðan
voru þær hertar í svita verkamanns-
ins gegnum ævilangt strit. Á Eskifirði
þroskaðist einnig með honum sterk
samfélagsvitund og hann tók ábyrgð
sína sem þjóðfélagsþegn alvarlega.
Svo mjög að nokkru fyrir síðustu al-
þingiskosningar, eftir að kyrrseta og
hreyfingarleysi elliáranna hafði gert
hann mjög hægfara, tók afi allt í einu
að stunda gönguferðir stíft eins og
hann væri að búa sig undir kapp-
göngu. Hann ætlaði sko ekki að láta
sig vanta á kjörstað.
Hann afi í Kópavogi er nú allur. Líf
hans, líkt og svo margra kynslóða Ís-
lendinga á undan honum, ákvarðaðist
að miklu leyti af ytri aðstæðum. Hann
sáði allt sitt líf í akur samfélags sem
bauð honum fá tækifæri í lífinu. En af
þeim akri hef ég og mín kynslóð nú
uppskorið ríkulega, okkur standa nær
allar gáttir opnar. Það er því ekki að-
eins með söknuði, heldur einnig með
miklu þakklæti sem ég kveð hann afa
minn. Blessuð sé minning hans.
Jóhann.
Lítið ljós logar heima hjá mér. Litla
ljóstíran minnir mig á orð frelsarans
og vegna þeirra birtir til og myrkrið
víkur fyrir ljósinu. Jesús sagði: Sá
sem trúir, hefur eilíft líf. Orðin hugga.
Þau veita vissu.
Afi sat oft í stólnum sínum inni í
stofu og gluggaði í bók. Mér leið vel í
stofunni með afa. Þar var friðsælt. Við
áttum líka sameiginlegan skilning.
Þann skilning sem þeir deila sem
njóta bóka. Ég átti greiðan aðgang að
bókasafninu hans. Hann vissi um og
þekkti þá tilfinningu sem góð bók gef-
ur lesandanum og hversu dýrmætt
það er að geta gleymt sér í heimi bók-
arinnar. Ég lærði þó fljótt að ég
komst ekki upp með að lesa bækurnar
hugsunarlaust. Afi hafði einstakt
minni og oft og tíðum fór hann með
setningar eða ljóðlínur úr bókunum
sem ég hafði lesið og lagði fyrir mig
skyndipróf. Við fórum líka saman út í
bæ og þræddum fornbókabúðir og
bókamarkaði. Það var gott að vera
með afa í bókaleiðangri. Við gáfum
okkur tíma, þurftum að snerta bæk-
urnar, fletta þeim og skoða, já og jafn-
vel lykta.
Þegar ég var barn og bjó í Vest-
mannaeyjum ríkti mikil eftirvænting
þegar von var á afa og ömmu. Best
var þegar þau komu til að vera yfir
jól. Nærvera þeirra gerði jólahátíðina
betri. Þannig var það alltaf. Nærvera
þeirra gerði allt betra. Það var svo
ljúft að horfa á ömmu með handavinn-
una þar sem hún sat við eldhúsborðið
og spjallaði við mömmu. Það var svo
ljúft að læða litlu hendinni sinni inn í
stóra og örugga lófann hans afa og
fara með honum í göngutúr. Þær voru
dýrmætar stundirnar sem við áttum
þá. Eitt sinn á göngu sagði afi að ég
bæri fallegasta nafn í heiminum. Það
var kærleikur í þeim orðum, ég ber
nafn ömmu. Ég ber nafn þeirrar sem
afi unni mest. Ég er þakklát fyrir orð-
in og ástarjátninguna sem í þeim
fólst.
Afi hafði ríka réttlætiskennd. Hann
átti oft erfitt með að meðtaka þá þján-
ingu, óréttlæti og grimmd sem á sér
stað í heiminum. Hann kenndi mér að
þó að útlitið sé ekki bjart er hægt að
leggja sitt af mörkum til að bæta
ástandið. Hann sniðgekk til dæmis
vörur sem framleiddar eru í löndum
þar sem barnaþrælkun er við lýði.
Alfons Sigurðsson
✝ Haukur Guð-jónsson fæddist
í Hafnarfirði 23.
febrúar 1932. Hann
lést í Noregi 23. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðjón Benedikts-
son vélstjóri frá
Minna-Knarrarnesi
á Vatnsleysuströnd,
f. 26.11. 1890, d. 5.2.
1988, og kona hans
Elínborg Jónsdóttir
frá Bakka í Seylu-
hreppi í Skagafirði,
f. 3.1. 1891, d. 22.2. 1968. Systkini
Hauks eru: Ásgrímur látinn,
Steinunn látin, Ingibjörg látin,
Hulda, Guðrún látin, Hera, Elsa
og Óskar.
Haukur ólst upp í
Hafnarfirði og lærði
til rafvirkja. Hann
giftist Lailu Klau-
sen og fluttust þau
til Noregs 1961.
Haukur og Laila
eignuðust tvær dæt-
ur, þær Hönnu Kar-
en og Margréti.
Barnabörnin eru nú
orðin sex talsins.
Haukur og Laila
slitu samvistir en
ávallt ríkti þó góð
vinátta þeirra á
milli. Haukur starfaði við iðn-
grein sína í Noregi allt þar til
hann lét af störfum vegna aldurs.
Útför Hauks var gerð frá Råde
kapell í Noregi 2. febrúar.
Kær bróðir og vinur er horfinn á
braut.
Haukur er sá fimmti af okkur systk-
inum, sem ólumst upp í Gunnarssundi
7, Hafnarfirði, til að kveðja þetta líf.
Við ólumst upp við öryggi á heimili
sem foreldrar okkar bjuggu okkur af
einstakri hlýju og samheldni. Þar var
nú oft margt um manninn og ef gesti
bar að garði var bara búið til meira
pláss. Allir voru velkomnir.
Haukur var 8 í röðinni af okkur 9
systkinunum. Það sem einkenndi
Hauk var gleðin sem ávallt ríkti í
kringum hann, enda með afbrigðum
hláturmildur og góður drengur.
Í upphafi seinna stríðs 1940 vorum
við Haukur send saman í sveit yfir
sumar og höfðum stuðning hvort af
öðru fjarri heimahögum. Styrkti þetta
systkinasamband okkar enn meir,
enda óvissutímar og oft erfitt að vera
fjarri foreldrum og systkinum.
Hann kláraði gagnfræðapróf frá
Flensborgarskóla, og lærði að því
loknu til rafvirkja hjá Vilhjálmi raf-
virkja sem rak raftækjavinnustofu í
Gunnarssundi, og því ekki langt að
fara.
Haukur kynnst ungri stúlku frá
Noregi, Lailu Klausen og giftu þau sig
hér á Íslandi árið 1957. Eignuðust þau
tvær dætur, þær Hönnu Karen og
Margréti. Þau bjuggu hér á landi fram
til ársins 1961 er þau fluttust þau til
Noregs. Haukur og Laila slitu sam-
vistum, en ætíð ríkti mikill kærleikur
og vinátta þeirra á milli, og hafa þau
stutt hvort annað í gegnum árin.
Þótt hann flytti til Noregs 1961 og
dveldi þar æ síðan hélt hann mikilli
tryggð við fólk sitt hér á Íslandi.
Á meðan faðir okkar lifði kom Hauk-
ur reglulega til Íslands til að heim-
sækja hann, okkur systkinin og vini
sína hér á landi. Þá dvaldi hann oft hjá
okkur hjónum og við ferðuðumst sam-
an um landið okkar.
Hann kom síðast heim til Íslands
sumarið 1997, til að taka þátt í ætt-
armóti þar sem við afkomendur og
tengdabörn Guðjóns og Elínborgar
komum saman. Mikið var nú gaman að
sjá alla sem komu þar og getum við
systkinin verið stolt af þessum fallega
hóp.
Ég og Haukur höfðum það fyrir
reglu að heyrast minnst hálfsmánað-
arlega til að fá fréttir hvort af öðru og
ættingjum. Það gerði fjarlægðina
okkar á milli ekki eins mikla.
Síðast töluðum við saman kvöldið
áður en hann kvaddi.
Kveðjuathöfn var haldin í Råde
kapell í Noregi 2. febrúar sl. Athöfnin
var einstaklega persónuleg og falleg,
og mikið er ég glöð að hafa komist til
að vera viðstödd hana, ásamt Óskari
bróður okkar, Helgu dóttur minni og
dótturdætrum. Það gaf okkur mikið
að geta verið við athöfnina og hitta
fjölskyldu Hauks, sem bar okkur á
höndum sér þá daga sem við dvöldum
þar.
Haukur hafði óskað eftir því að
hvíla hjá foreldrum okkar þegar jarð-
vist hans lyki og munu dætur hans
ásamt fjölskyldum sínum koma með
duftker hans hingað til Íslands í sum-
ar til að uppfylla þá ósk hans.
Á kveðjustund biðjum við þér guðs
blessunar, kæri bróðir og mágur. Við
þökkum þér allan hlýhuginn sem við
og okkar afkomendur hafa notið frá
þér í gegnum árin, bæði hér heima og
í Noregi.
Megir þú eiga góða heimkomu til
samvista við elskulega foreldra og
systkini sem horfin eru á braut.
Við biðjum einnig guð að vaka yfir
Hönnu Karen, Margréti og fjölskyld-
um þeirra og okkar kæru Lailu sem
hefur reynst þér svo vel.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Hera systir og Helgi
Gunnarssund 7 í Hafnarfirði, heim-
ili Guðjóns afa og Elínborgar ömmu,
var alltaf opið fyrir okkur ömmu- og
afabörnin og ósjaldan sem pabbi
fylgdi lítilli stelpu niður í strætó í
Lækjargötunni í Reykjavík og afi
Guðjón beið á Strandgötunni til að
taka á móti henni.
Haukur móðurbróðir minn ólst þar
upp ásamt systkinum sínum og tveim
systrasonum sem afi og amma ólu
upp. Í Gunnarssundinu var oft glatt á
hjalla og átti Haukur ekki síst stóran
þátt í því, hann var einstaklega hress,
kátur og skemmtilegur maður sem
fór þó nokkrum sinnum í bíó með litlu
frænku sína, meðal annars á Mjall-
hvíti og dvergana sjö, þá hefur hann
verið 24 ára, þreyttur á sunnudegi og
sofnaði í bíó. Hann hafði gaman af því
að minnast þessa og hlæja að þessu.
Á milli mömmu og hans voru miklir
kærleikar alla tíð enda var hún orðin
17 ára þegar hann fæddist. Hann kom
oft til okkar á Selvogsgrunn, fyrst
ógiftur en síðan giftur, og var mikill
samgangur á milli meðan hann bjó í
Hafnarfirði ásamt Lailu og dætrum
þeirra, Hönnu og Margréti. Síðan var
haldið til Noregs þar sem hann bjó
síðustu 35 ár. Hann kom þó alloft
hingað heim og ættingjar frá Íslandi
komu til þeirra í heimsókn. Hann var
skemmtilegur, góður maður sem
sendi mér alltaf fréttir af fjölskyld-
unni og áttum við nokkur símtöl sam-
an. Síðast fékk ég kort frá honum eins
og alltaf um síðustu jól. Nú standa eft-
ir af systkinunum í Gunnarssundi
Hera, Elsa, Hulda og Óskar, þeim
votta ég samúð mína ásamt fjölskyldu
hans í Noregi, Hönnu, Margréti,
Lailu og fjölskyldu.
Haukur verður jarðsettur á Íslandi
sumarið 2007 við hlið afa og ömmu í
Hafnarfjarðarkirkjugarði og mun
fjölskylda hans í Noregi koma til að
fylgja honum heim.
Sigrún Böðvarsdóttir.
Elsku Haukur frændi.
Með fáeinum orðum langar mig til
að rifja upp okkar tíma. Við vorum ansi
dugleg að skrifast á og ég trúi því ekki
að þetta skuli vera síðasta bréfið sem
ég skrifa þér. Þú varst rosalega minn-
ugur á afmælið mitt, sendir alltaf falleg
afmæliskort og þegar ég las þau þá
fann ég hvernig ég fékk kökk í hálsinn
því að mér þótti svo rosalega vænt um
að fá þetta frá þér og þegar ég átti
Yngva Frey þá sendir þú honum líka
afmæliskort, þú varst svo minnugur á
Haukur Guðjónsson