Morgunblaðið - 25.02.2007, Blaðsíða 27

Þjóðlífsþankar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 2007 27
Ívikunni fór ég í ferðalag semég hélt um tíma að ég kæmiekki lifandi úr.
Svoleiðis var að ég átti erindi
upp í Borgarfjörð, fór á bensínstöð
og lét athuga olíuna og bæta á
rúðupissi – og auðvitað fylla tank-
inn af bensíni. Fjarskalega ánægð
með mig ók ég af stað til að sækja
vinkonu mína sem hafði boðist til
að fara með mér í þetta ferðalag,
svo ég væri ekki ein á ferð að vetr-
arlagi.
Við ókum svo af stað og í upphafi
gekk allt vel. En brátt tók að syrta
í álinn í eiginlegri merkingu. Bílar
sem komu á móti sendu mér sumir
ljósaskilaboð. Eitthvað var að. Ég
stoppaði bílinn og athugaði hvað að
væri. Jú, það voru engin ljós á
nema háu ljósin. Hinar perurnar
höfðu af miklum samtakamætti
hætt störfum og horfið yfir á hinar
eilífu veiðilendur.
Nú fór í verra. „Ég verð bara að
keyra alltaf á háu ljósunum,“ sagði
ég. „Já, ég sé ekki að um neitt ann-
að sé að gera. Svo getur þú bara
keypt nýjar perur á næstu bensín-
stöð, þá verður allt í lukkunnar vel-
standi,“ sagði vinkona mín.
Jæja, segir svo ekki af ferðum
okkar nema hvað það fór að snjóa
og við það virtust bílar sem komu á
móti ekki eins æstir þótt ég hefði
háu ljósin á, enda vel bjart af degi.
Þegar ég komst loks á bensínstöð
vildi ég kaupa perur og láta setja
þær í ljóskerin. En nú fór enn í
verra. Perurnar fékk ég að vísu en
enginn vildi setja þær í fyrir mig,
það kom nefnilega í ljós að mikið
verk var að koma perunum í, þurfti
að taka upp rafgeymi og eitthvað
var líka perunni til fyrirstöðu hin-
um megin.
Við söltuðum vandamálið yfir
kaffibolla og kökum þangað til líða
tók á kvöld. Þá var kominn heim-
ferðartími og við ókum af stað
áleiðis til höfuðborgarinnar.
Í stuttu máli sagt varð þetta
mesta píslarferð. Á móti okkur kom
hver flutningabíllinn af öðrum, auk
allra smábílanna. Ekki vantaði sam-
viskusemina hjá bílstjórunum. Nú
sendu þeir mér allir sem einn ljósa-
skilaboð – glenntu upp háu ljósin til
að segja mér skilmerkilega að minn
bíll hefði uppi háu ljósin og ég ætti
að lækka niður í þeim og setja hin
ljósin á. En það gat ég bara ekki af
því að perurnar voru sprungnar.
Í refsingarskyni af því að ég gat
ekki lækkað í ljósunum kveiktu
flutningabílarnir sumir líka á flóð-
ljósum sem voru efst á bílnum.
Þessu til viðbótar var mikið vatn á
veginum sem spýttist á framrúðuna
hjá mér svo ég sá alls ekki neitt.
„Þetta er hræðilegt,“ sagði vin-
kona mín og þótt ég ætli henni
aldrei neitt illt grunar mig að hún
hafi á þessum tímapunkti verið far-
in að sjá eftir að hafa boðist til að
fara með mér í þessa ferð.
„Já, ég verð bara að láta krók
koma á móti bragði og gefa þeim
ljósmerki líka, ég bara slekk svona
tvisvar á háu ljósunum, þá hljóta
bílstjórarnir að sjá að ég hef alls
ekki lág ljós,“ sagði ég. Og að svo
mæltu hóf ég að gefa hinum aðvíf-
andi bílstjórum umrædd blikk-
merki. Flestir þeirra létu sig þetta
engu skipta, skildu ekki boðskipti
mín og glenntu sem áður upp háu
ljósin sín. Ég sagði við vinkonu
mína að mig undraði hversu margir
fávitar hefðu fengið bílpróf á Ís-
landi.
„Ef þetta væri sami bílstjórinn
sem kæmi aftur og aftur þá myndi
hann kannski skilja hvað þú værir
að fara, en greinilega fatta þeir
ekki að þú ert að gefa þeim merki,“
svaraði vinkona mín spekingslega.
Ég gerðist æ ákafari í merkja-
sendingunum þar til vinkona mín
bað orðið Guð fyrir sér löngu áður
en bílar nálguðust og taldi fullvíst
að þetta yrði okkar síðasta ferð.
Loks sneri hún sér einbeitt að
mér og sagði: „Þú verður bara að
taka því þótt allir bílstjórar sem við
mætum setji á þig háu ljósin – þú
verður bara að hafa axlir til að bera
það. Hættu að slökkva ljósin á
þessum bíl, annars er úti um okk-
ur.“
Ég lét mér þetta að kenningu
verða og skeytti eftir þetta hvorki
um skömm né heiður. Í bæinn kom-
umst við en ekki vildi ég endurtaka
þessa ökuferð. Eftir situr spurn-
ingin hvað fólk eigi að gera þegar
perur fara svona allt í einu út á
miðjum þjóðvegi í bílum sem svona
erfitt er að skipta um perur í. Og
ekki síður önnur spurning: „Hvern-
ig á að láta bíla sem koma á móti
manni við slíkar aðstæður vita að
það er ekki ætlunin að vera ófor-
skammaður, – ljósin eru bara bil-
uð?“
Hvað á maður að gera?
Þegar ljósin fara!
Guðrún Guðlaugsdóttir
* Flugvallarskattar eru ekki innifaldir: Baltimore, 13.470 kr., Glasgow, 8.860 kr., Amsterdam, 8.080 kr. og Osló, 7.180 kr. Útreikningur á skatti er háður gengi.
Með því að bóka á www.vildarklubbur.is sparast 2.000 kr. þjónustugjald.
Einnig er hægt að bóka í síma 50 50 100 gegn 2.000 kr. þjónustugjaldi.
Sölutímabil: Mánudagur 26. febrúar og þriðjudagur 27. febrúar.
Ferðatímabil: Apríl og maí 2007.
Barnaafsláttur Vildarklúbbsins gildir í þessu tilboði.
+ Nánari upplýsingar á www.vildarklubbur.is
Vildarklúbbur
S
IA
.I
S
I
C
E
3
64
02
0
2
/0
7
BALTIMORE
aðeins 25.000 Vildarpunktar*
HELMINGSAFSLÁTTUR
AF VILDARFERÐUM
TIL VALINNA ÁFANGASTAÐA ICELANDAIR Í APRÍL OG MAÍ
AMSTERDAM
aðeins 19.000 Vildarpunktar*
GLASGOW
aðeins 19.000 Vildarpunktar*
OSLÓ
aðeins 19.000 Vildarpunktar*
‘07 70ÁR Á FLUGI
MINNEAPOLIS
– ST. PAUL
ORLANDO BOSTON
HALIFAX
GLASGOW
LONDON
STOKKHÓLMUR
HELSINKI
KAUPMANNAHÖFN
OSLÓ
BERLÍN
FRANKFURT
MÜNCHEN
MÍLANÓ
AMSTERDAM
BARCELONA
MADRÍD
MANCHESTER
PARÍS
NEW YORK
BALTIMORE –
WASHINGTON
BERGEN GAUTABORG
REYKJAVÍK
ÍSLAND
JÓGA GEGN KVÍÐA
- fyrirlestur og námskeið í Gerðubergi -
með Ásmundi Gunnlaugssyni
Uppbyggjandi, traust og yfirgripsmikið námskeið fyrir
þá sem eiga við streitu, kvíða eða fælni að stríða
og/eða eru að ganga í gegnum miklar breytingar í
lífinu. Námskeiðið hefst með fyrirlestri fimmt. 8. mars kl. 20 en
verður svo kennt á mán. og mið. eftir það.
Á fyrirlestrinum mun Ásmundur fjalla um streitu, kvíða og fælni frá
ýmsum sjónarhornum og reynslu sína af þessum kvillum.
Í næstum 13 ár hefur hann leiðbeint fólki á námskeiðinu Jóga gegn
kvíða. Í lok erindis gefst tækifæri til spurninga.
Hægt er að koma á fyrirlesturinn eingöngu (verð kr. 1500.-).
Kennslustaður: Menningarmiðstöðin Gerðuberg.
Allar nánari upplýsingar og skráning á
www.jogaskolinn.is og í síma 862 5563