Morgunblaðið - 26.04.2008, Síða 32

32 LAUGARDAGUR 26. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Brynhildur Har-aldsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 11.
júlí 1920. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 16. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Har-
aldur Ólafsson, f. í
Reykjavík 25.9.
1900, d. 5.11. 1963
og Árný Ingibjörg
Jónsdóttir, f. í Mið-
húsum í Mjóafirði
16.10. 1891, d. 6.4.
1976. Fósturforeldrar voru hjónin
Lars Kristján Jónsson, f. 1862, d.
1941 og María Hjálmarsdóttir, f.
1865, d. 1961, sem bjuggu í Sand-
húsi í Brekkuþorpi í Mjóafirði.
Systkini Brynhildar voru, sam-
mæðra: Svava Jónsdóttir, f. 1918,
d. 1995, Jóhann Svavar Helgason,
f. 1929 og Eiríkur Jakob Helga-
son, f. 1931. Samfeðra: Óskar, f.
1920, Ingibjörg, f. 1925, Jóna Að-
alheiður, f. 1928, d. 1992, Haukur,
f. 1933, Hrefna, f. 1934, Sigurður
Kristinn, f. 1941 og Jónas Þórir, f.
1947.
Brynhildur giftist 27. maí 1942
Hjálmari Björnssyni, f. í Neskaup-
stað 11.2. 1914, d. 28.10. 1981. For-
eldrar hans voru hjónin Björn Jón-
asson, f. 1871, d. 1945 og
Ragnhildur Konráðsdóttir, f.
1869, d. 1948. Börn Brynhildar og
Hjálmars eru: 1) María, f. 1942,
gift Ingva Rafni Albertssyni, f.
1939, d. 1994. Börn þeirra eru
Hjálmar, Sigurveig María, Einar
Björgvin og Brynjar Rafn. 2) Kon-
ráð Jónas, f. 1943, kona hans Arn-
dís Kristinsdóttir, f.
1947. Börn þeirra
Brynhildur, Kristín
og Snæbjörn. 3)
Ragnhildur, f. 1949,
gift Benedikt Sig-
urðssyni, f. 1944.
Börn þeirra Bryn-
hildur, Birkir og
Hlynur. 4) Anna, f.
1951 d. 1992, sam-
býlismaður Guð-
mundur Finnsson, f.
1950. Börn hennar
Hjálmar, Elín María
og Friðberg Helgi.
Barnabarnabörn Brynhildar eru
23.
Brynhildur ólst upp í Mjóafirði
hjá fósturforeldrum sínum og bar
alltaf hlýjan hug til þeirra og fóst-
ursystkina sinna. Hjálmar faðir
Maríu var bróðir Jóns langafa
Brynhildar og voru þeir synir
Hermanns Jónssonar í Firði. Um
tvítugt fluttist Brynhildur til Nes-
kaupstaðar og átti þar heimili síð-
an. Hún réð sig sem vinnukonu til
Gísla Kristjánssonar fósturbróður
síns á Bjargi í Norðfirði. Það varð
mikil vinátta á milli hans fjöl-
skyldu og Brynhildar. Þar kynnt-
ist hún eiginmanni sínum Hjálm-
ari Björnssyni og þar var hennar
starfsvettvangur fyrst í fisk-
vinnslu staðarins og síðar hjá
Fjórðungssjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað. Eftir andlát Hjálmars
vann hún eitt ár á Hrafnistu í
Reykjavík. Brynhildur hætti störf-
um utan heimilis 70 ára gömul.
Útför Brynhildar verður gerð
frá Norðfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma mín og nafna er nú
látin. Frá því ég man fyrst eftir mér
kom amma til Reykjavíkur í heim-
sókn í vetrarfríunum sínum. Það var
alltaf gaman þegar amma kom og hún
sló jafnan upp sælgætisveislu sem
okkur systkinunum þótti mjög gam-
an. Hún nýtti tækifærið til að heim-
sækja vini og ættingja þegar hún
dvaldi hjá okkur og missti aldrei af
veislum innan fjölskyldunnar. Amma
var dugleg að fljúga innanlands en fór
tvisvar sinnum til útlanda. Fyrri ferð-
ina til Ibisa en þá ferð vann hún í
bingói, ekki kom hún tómhent til baka
heldur gaf hún okkur systkinunum
stórt, gult Packmann-tölvuspil sem
vakti mikla lukku.
Fátt þótti ömmu skemmtilegra en
að klæða sig í fín föt og gleðja fólk með
gjöfum. Jóla- og afmæliskortin voru
valin af kostgæfni og með sérstaklega
skemmtilegum myndum. Enda varð
mér tíðrætt um það við foreldra mína
að ég ætlaði að verða gjafmild eins og
amma þegar ég yrði stór.
Amma var mjög innileg og faðmaði
mig alltaf þétt að sér og kallaði mig
gæskuna sína að austfirskum sið. Eitt
árið bjó hún á Leifsgötunni í Reykja-
vík þá kynnist ég henni betur og
mynduðust góð tengsl á milli okkar.
Þegar við Hafþór eiginmaður minn
heimsóttum ömmu til Norðfjarðar
tók hún ekki annað í mál en að við
gistum í rúminu hennar og áttum við
góðar stundir með henni.Við vorum
hjá henni yfir verslunarmannahelgi
og einn morguninn var hún komin
eldsnemma á fætur og var að baka
pönnukökur með tveimur pönnum,
svo mikill var krafturinn í henni.
Amma var mikil handavinnukona
og sérlega flink að hekla flókin
munstur. Hún prjónaði margar fínar
lopapeysur, meðal annars á mig, sem
ég var mjög ánægð með, ekki síst
vegna þess að hún var blá en ekki í
sauðalitunum og falleg voru teppin og
sokkanir sem hún töfraði fram af
sinni alkunnu snilld.
Amma var glæsileg, virðuleg,
hörkudugleg og stolt kona og mættu
margir taka hana sér til fyrirmyndar.
Blessuð sé minning hennar.
Brynhildur Konráðsdóttir.
Hún elskuleg amma mín og nafna
kvaddi okkur í síðustu viku. Hún var
stórkostleg kona og gædd einstökum
eiginleikum. Ég sakna hennar meira
en orð fá lýst og hef reyndar gert í
nokkur ár þar sem Alzheimer-sjúk-
dómurinn rændi hana og okkur síð-
ustu árunum hennar. Söknuður
vegna þess að amma er farin og kem-
ur aldrei aftur en einnig vegna þess
að ákveðnu tímabili í lífi mínu er lokið.
Ég var svo heppin að vera í daglegum
samskiptum við ömmu og afa þegar
ég var lítil stelpa. Amma í eldhúsinu
og afi inni í stofu með pípuna sína. Það
eru forréttindi að fá að vera í svo nánu
sambandi við ömmu sína og afa. Í
minningunni var amma alltaf róleg,
ég man ekki eftir að hún hafi skipt
skapi, hún var mesti friðarsinni sem
ég hef kynnst. Amma missti afa alltof
snemma. En fram á síðasta dag fékk
hún blik í augun þegar hún talaði um
hann. Ég var tíu ára og upp frá því
svaf ég margar nætur næstu árin á
eftir hjá ömmu. Það var frábært að fá
að kynnast ömmu svona vel, við sát-
um á kvöldin og spjölluðum saman.
Svo þegar ég vaknaði á morgnana var
hún búin að hita kakó og baka vöfflur,
þó svo að hún ætti að mæta í vinnu.
Þetta lýsir henni einmitt svo vel, hún
var alltaf að hugsa um aðra. Leti og
níska voru ekki til í hennar orðabók.
Henni féll aldrei verk úr hendi og hún
var eins og aðrar konur af þessari
kynslóð alltaf með eitthvað á prjón-
unum. Þegar fjölskyldan mín í dag
horfir á sjónvarpið þá er rifist um
hver fái að vera með teppið sem langa
heklaði. Á langri ævi varð hún fyrir
áföllum eins og aðrir en hún tók þeim
af einskæru æðruleysi. Ég veit hún
þjáðist eins og aðrir en hún horfði allt-
af fram á veginn. En amma átti erfitt
með að vera ein og þegar maður kom
til hennar þá var sjónvarpið á fullu í
stofunni, útvarpið á í eldhúsinu og svo
stóð hún og talaði á fullu við sjálfa sig.
Þetta var oft ótrúlega spaugilegt.
Þegar ég bjó í Reykjavík með
Benna kom hún reglulega og hugsaði
um hann þegar hann var veikur svo
ég kæmist í próf. Hún passaði að við
fengjum alltaf nóg að borða. Amma
bjó til bestu fiskibollur í heimi. Hún
var 75 ára þegar hún fór með Benna
um alla Reykjavík í strætó, lands-
byggðarkonan sjálf. Þau komu alltaf
skælbrosandi heim og vel södd úr
þessum ferðum, yfirleitt með smá-
ræði handa mér. Börnin mín voru svo
heppin að kynnast langömmu sinni
vel. Þegar við fluttum til Ólafsfjarðar
þá kom hún reglulega til okkar. Hún
spilaði mikið við krakkana og reyndi
að kenna þeim að prjóna með misgóð-
um árangri. Ég bar mikla virðingu
fyrir ömmu minni og einkenndust
okkar samskipti af mikilli virðingu.
Amma var ekki mikið fyrir að nota
stór orð en hún var traust eins og
klettur, hún var alltaf til staðar.
Faðmurinn hennar var svo mjúkur og
hlýr og þar var svo notalegt að kúra.
Þangað leitaði ég oft og svo börnin
mín seinna.
Elsku amma mín, nú er komið að
kveðjustund. Þú varst einstök kona
og það var gæfa mín í lífinu að eiga
þig fyrir ömmu. Þú kenndir mér svo
mikið um mannvirðingu og að taka
sjálfa mig ekki of hátíðlega. Ég geymi
alltaf minninguna um fallega brosið
þitt, hlýjan faðminn og gjafmildi þína.
Brynhildur Benediktsdóttir.
Elsku amma mín.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman.
Frá því að ég man eftir mér höfum
við verið bestu vinir. Það var alltaf svo
gaman hjá okkur á Þiljuvöllunum þar
sem ég gisti ófáar næturnar. Ég man
hvað mér leið alltaf vel þegar þú
brostir til mín. Þetta var hlýjasta bros
í heimi og það skipti ekki máli hvað
var í gangi hverju sinni, þú hafðir allt-
af lag á að gera allt betra og láta mér
líða vel.
Þú varst alltaf til í að gera hvað sem
er til að hjálpa öðrum og láta öllum
líða vel og baðst ekki um neitt í stað-
inn.
Þú varst alveg hrikalega góð við
mig og ásamt því að dekra mig svolít-
ið... mikið... þá kenndir þú mér að
bera virðingu fyrir öllum, jafnt
stórum sem smáum, og fyrst og
fremst að vera heiðarlegur.
Frá því að mamma hringdi í mig og
sagði mér að þú værir farin hef ég
hugsað mikið um þig og þrátt fyrir að
gráta þig og sakna þín gífurlega þá
sækir alltaf að mér smá bros því hlát-
ur þinn er mér efst í huga. Ég heyri
hann fyrir mér aftur og aftur. Því
þrátt fyrir að það væri heil mannsævi
á milli okkar í aldri þá náðum við svo
vel saman og hlógum, að mér fannst,
öllum stundum.
Við strákarnir höfum alltaf sagt að
við ætlum að finna okkur konu eins og
ömmu því hún væri besta kona í
heimi.
Svarið var alltaf það sama: „Þið
finnið aldrei aðra konu eins og hana
Brynhildi Haraldsdóttir.“
Það eru orð að sönnu því þú ert ein-
stök.
Síðast þegar við hittumst þá reistir
þú þig upp og brostir til mín þessu
hlýja og fallega brosi og augun þín
ljómuðu.
Ég er svo þakklátur fyrir þetta
bros og mun geyma þig og allt það
sem þú kenndir mér, í hjarta mínu
alla mína ævi.
Elsku amma mín, ég elska þig.
Hlynur Benediktsson.
Brynhildur
Haraldsdóttir
Það birtir í sinni og hlýnar mitt hjarta,
er heiðra ég minningu þína svo bjarta,
með þakklæti hugsa til þín.
Í æsku af kærleika umvafðir snáða
um æviveg hvattir og studdir til dáða
Ég minnast mun þín, – amma mín
(ebþ)
Með söknuði kveð ég þig,
elsku amma mín, og þakka þér
fyrir allar góðu samverustund-
irnar sem ég átti hjá ykkur afa
á Norðfirði. Guð blessi góða og
yndislega konu sem amma mín
var. Far þú í friði.
Kveðja
Hjálmar Ingvason.
Elsku besta langamma, takk
fyrir allar góðu stundirnar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín langömmubörn
Benedikt, Skarphéðinn
og Þuríður Ósk
HINSTA KVEÐJA
Mig langar að
minnast tengdamóð-
ur minnar hennar
Guðrúnar Jónsdóttur
sem hefði orðið 85 ára í dag en
hún lést í janúar síðastliðnum. Ég
kynntist Guðrúnu og Ingva (Júl-
íussyni, f. 6. okt. 1923, d. 9. júlí
1995) þegar ég kynntist Ingva syni
þeirra fyrir 27 árum. Alveg frá
fyrstu stundu var innileg hlýja og
væntumþykja frá þeim hjónum.
Ófáar voru stundirnar í eldhús-
króknum borðandi nýbakaðar
kleinur eða það sem mér fannst
alltaf best nýbakaðir ástarpungar.
Þá var spjallað um allt milli himins
og jarðar, s.s. ferðalög, laufa-
brauðsbakstur, berjamó, sauma-
skap eða bara um okkur unga fólk-
ið. Ef ég þurfti aðstoð við eitthvað
var alltaf auðsótt að leita til Guð-
rúnar, t.d. þegar ég var að sauma
útskriftarkjólinn, ballkjólinn og
svo seinna að „lagfæra“ brúðar-
kjólinn. Ekki sagði hún neitt þegar
ég mætti með kjól og nokkra
metra af gardínuefni og sagði að
ég þyrfti að klippa út efnið og
bæta því neðan á kjólinn og búa
svo til slör úr afganginum. Jú jú,
það var klippt, nælt og saumað ég
upp á stól í miðju holinu og Guð-
rún á hnjánum pillandi gardínuefni
neðan á kjólinn. Mikið var spjallað
og hlegið því útkoman varð ansi
góð að okkur fannst. Mér er þetta
Guðrún Jónsdóttir
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist í
Brekku í Aðaldal
26. apríl 1923. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Ak-
ureyri 16. janúar
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Ak-
ureyrarkirkju 25.
janúar.
í fersku minni þó að
nú í júlí séu liðin 20
ár frá brúðkaupi okk-
ar Ingva.
Þau hjónin ljóm-
uðu alltaf þegar við
komum með barna-
börnin í heimsókn.
Amma stökk til og
bar á borð bakkelsi
og afi lagðist á gólfið
í holinu og gerði að
gamni sínu við börn-
in. Laugardagsgraut-
urinn í Ránargötunni
var skemmtileg
venja. Þá komu allir sem voru í
bænum í grjónagraut með rúsínum
og ekki má gleyma slátrinu. Ungir
sem aldnir skemmtu sér konung-
lega við sögur og glens og oft var
tvísetið við eldhúsborðið Það er
synd að ekki sé haldið við svona
venjum þar sem fullorðnir, börn
og barnabörn hittast og spjalla
saman. Skötuveislan hjá Mæju er
kannski angi af þessari venju en
þá hittist hluti úr stórfjölskyldunni
og sýnir sig og börnin.
Kæra Guðrún, nú ertu komin til
hans Ingva þíns og veit ég að nú
er brosið þitt og glettnin farin að
skína aftur. Það er gott að eiga
ljúfar minningar að segja börn-
unum um samverustundir okkar í
Ránargötunni. Guð blessi minn-
ingu ykkar hjóna.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Kveðja
Unnur Björnsdóttir.
✝ Einar AdolfEvensen fædd-
ist á Blönduósi 13.
desember 1926.
Hann andaðist á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi
18. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Gústaf Adolf
Evensen, f. í Noregi
1896, d. þar 1984
og Ingibjörg Jó-
hanna Einarsdóttir
frá Þverá í Norður-
árdal, f. 1899, d.
1993. Bróðir Einars er Erling
Evensen, f. 1936, maki Lillan W.
Evensen, þau búa í Þrándheimi.
Einar giftist 24. apríl 1952
Anne Helene Jóhannsdóttur, f.
10. des. 1933. Þau eiga þrjú
börn, þau eru: 1) Erla Björg
Evensen, f. 1952, maki Guð-
mundur, f. Haraldsson. Þau eiga
þrjú börn og 5 barnabörn. 2)
Þorvaldur Ingi Evensen, f. 1954,
maki Charlotta Evensen. Þau
eiga fimm börn. 3) Jóhann Kári
Evensen, f. 1957, maki Elísabet
Jónsdóttir. Þau eiga þrjú börn og
5 barnabörn.
Einar ólst upp á Akureyri til
10 ára aldurs hjá
móðursystur sinni
Þorvildi Ein-
arsdóttur og ömmu
sinn Björgu Jó-
hannsdóttur. Síðan
fluttu þau til
Blönduóss og
bjuggu þar síðan.
Einar lærði tré-
smíði árin 1946 -
1950 og starfaði við
húsasmíðar og mál-
efni því tengd mest
allan sinn starfs-
aldur. Einar gegndi
einnig trúnaðarstörfum fyrir sitt
sveitarfélag og sat meðal annars
í hreppsnefnd Blönduóss, bygg-
ingarnefnd og var bygginga-
fulltrúi til margra ára. Hann
stofnaði ásamt félögum sínum
trésmiðjuna Fróða Hf árið 1956
og var framkvæmdastjóri þess
fyrirtækis meðan það starfaði.
Einar unni ferðalögum og ferð-
aðist mikið innanlands sem utan
og var einkar fróður um flesta
staði og staðhætti. Ættfræðin var
og Einari mjög hugleikin.
Útför Einars verður gerð frá
Blönduóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Það er eins og allt taki enda, þó að
ekki segi hin trúarlega von okkur
það.
Okkur sem vorum borin og barn-
fædd í Húnaþingi fannst dauðinn
vera fjarri okkur, þó að hann minnti
reglulega á sig.
Fjöllin fjarlæg, landið stórt og
rúmgott en hafið og kuldinn voru
okkur ögrun.
Við Einar vorum vel kunnugir á
unglingsárum.Vorum félagar í
skátahreyfingunni og leystum sam-
an verkefni á vegum hennar.
Eins vorum við samtímis á
Reykjaskóla í Hrútafirði, herbergis-
félagar þar. Síðan skildi leiðir.
Hann gerðist smiður og vann
heimabyggð sinni drjúgt starf.
Hann var einstaklega glaðsinna og
bjartsýnn maður, víllaus en vandað-
ur. Vináttu hans og hlýhug man ég
vel.
Hann hringi í mig fyrir nokkru
síðan og sagði mér frá því að faðir
minn hefði alltaf kallað hann frænda.
Við vorum skyldir í föðurætt og und-
um því vel.
Það er til frásagnar að hann og
fjölskylda eignuðust æskuheimili
mitt, sem þá var kallað Svalbarð og
endurnýjuðu þau húsið og lituðu
blátt. Það ber nú nafnið Við brúna.
Þessar fáu línur eru kveðja til Ein-
ars. Ég sendi Anne
Jóhannsdóttur og fjölskyldu henn-
ar samúðarkveðju.
Brynleifur H. Steingrímsson.
Einar Adolf Evensen