Skinfaxi - 01.11.1933, Qupperneq 36

11«
SIvINFAXl
ekki sla'ð, nema þar, sem fögur siöalög cru heiðruð og
virt. Hitt cr annað mál, að það er ónóg að viðurkenna
með vörunum. Það þarf að útfæra hugsjónir siðalag-
anna í hversdagsleikanum.
Sigurður Einarsson á í desember-hefti Skinfaxa sið-
asta ár góða grein um stéttar- og siðalög kennara. Þar
beinir liann þeirri vinarosk til iingmennafclaga, að
slarfs- og menningarbarátta kennarastétlarinnar ís-
lenzku eigi traustan og djarfhuga sainherja í þeim.
Þelta er falleg ósk. Mér þykir vænt um hana. Eg vildi,
að sem flest menningarmál ætlu traustan stuðning ung-
mennafélaga. Það er blátt áfram tilgangur félagsskap-
r.rins, að þjálfa fólkið í félagsbundinni starfsemi og
barátlu fyrir meiri menningu. Því geta ekki góðir ung-
mennafélagar látið sér vera sama um viðfangsefni
kennarastéttarinnar. Þeir liljóta að standa við hlið
kennaranna i þvi, að ryðja braut meiri menningar.
Sigurður Einarsson kveður svo að orði, að kennara-
stéttin geymi fjörcgg þjóðarinnar. Það er vel sagt.
Kennarastéttin á það hlutverk, sem veglegast verður
kosið. Hún á að ala upp nýta menn. Hún á að fara
eldi um hugi æskunnar og hrífa liana til dáða og dreng-
skapar. Hún á að glæða og vekja næmleik fyrir gró-
andi lieilbrigði livar sem er. Hún á að helga börnin
fegurstu liugsjónum þjóðlifsins.
Þetia veglega lilutverlc er erfitt, cins og öll önnur
vegleg hlutverk. Það verður enginn ágætur af engu.
Það eru margir annmarkar á þvi, að kennarastéttin
geti liafl tilætluð áhrif. Slæm aðbúð, svo scm tækja-
leysi og skilningsleysi fólks, eru þar þvngst á metun-
um, alls þess, sem er utan stéttarinnar sjálfrar.
Það er gamalt máltæki, að liver sé sinnar gæfu
smiður. En ]iað er ekki satt. Sums staðar ríkir þrosk-
uð liugsanaheilbrigði og tilfinningagöfgi meðal manna.
Annars staðar er fólkið spillt í liugsun og smekk. Ilætt-
ir og liugir mótast jafnan af skoðunum og hugsun.