Skinfaxi - 01.11.1933, Qupperneq 41

SKINFAXI
121
„fólkið sitt“. Hvaðan honum kemur vald eða myndug-
leiki til slíks, verður ekki séð, enda læt eg mér það í
léttu rúmi liggja.
Það, sem aðallega ergir Halld. Ivristjánsson, virðist
vera það, að eg hafi ekki í umræddum ræðuköflum
tekið nægilegt tillit til þess liugarfars, sem ungmenna-
félagar eiga að liafa ræktað með sér.
Eg hélt nú sannast að segja, að U. M. F. væri það
með öllu óviðkomandi, þótt gerðar væru athuganir um
þau lífsviðhorf, .sem mótast annarsvegar af frumrót-
um mannlegs eðlis, en iiinsvegar af þeim félagslcgu
aðstæðum, sem éinstaklingarnir eiga við að búa. Annað
eða meira var ekki viðfangsefni mitt í þessum ræðu-
köflum, sem hneyksla H. Kr. og „fólkið hans“.
Annars er ritsmíð H. Kr. gamall kunningi. (Það sama
má segjá um grein Geirs Sigurðssonar í þessu sama
iiefti). Gamla sagan, að það sé einhver óendanlega heil-
ög dyggð, að „rækla jörð og ryðja lönd“.
Vill H. Kr. annars ekki skoða liuga sinn hetur, áður
en hann slær nokkru föstu um þá flokkaskiptingu, sem
hann byrjar ritsmíð sina með? Er liann svo liárviss
um, að fólkið, sem fer á mölina og mokar kolum, slæg-
ir fisk eða beitir línu, eigi minna af manndómi, en
„fólkið lians“, sem syngur „Inn milli fjallanna hér á
eg heima“? Eða heldur hann, að fólkið, sem fer á möl-
ina, Iiafi i flestum tilfellum farið „þangað af því það
vildi hafa það gott,“ af því það nennti ekki að „reisa
býlin, rækta löndin, ryðja um urðir braut“? Nú, en
ef þessar staðhæfingar H. Kr. væru réttar, en eg neita
eindregið að svo sé, þá væru þær um leið hýsna þung
ákæra á U. M. E. Ef U. M. F., sem starfað hafa í sveit-
um þessa lands heilan aldarfjórðung, hafa ekki gctað
lialdið fólkinu þar kyrru með fulltingi fagurra hug-
sjóna og hárra takmarka, þá her það meiri vott um
vanmátt þeirra en rétt er að halda á lofti, af þeirra eig-
in formælendum.