Skinfaxi - 01.11.1933, Qupperneq 53

SKINFAXI
133
En nú skulum við athuga þelta viðfangsefni með
fullri hreinskilni.
Við alþýðufólkið megum játa það, að við höfum
ekki átt þann stéttarmetnað, sem æskilegt var. Við
höfum i því efni látið um of glepjast af úreltum, horg-
aralegum kennisetningum. Og U. M. F., sem fyrst og
fremst áttu að vera félög alþýðuæskunnar, Iiafa —
vægast sagt — tekið fremur óhöndulega á þessum
málum.
Halldór Kristjánsson viðurkcnnir þetta líka að
nokkru leyli. Hann tekur það alveg réttilega fram,
að U. M. F. hafi i upphafi verið næmari fyrir þessum
hlutum en nú.
í U. M. F. runnu saman í upphafi tveir straumar
og þeir næsta ólíkir. Ættjarðarástin og baráttan fyrir
Innu stjórnarfarslega frelsi annars vegar, en liinsveg-
ar hrifningin fyrir réti lítilmagnans og baráttan fyrir
írelsi hinna undirokuðu.
Hið síðartalda hefir með árunum siast burt, vegna
þess, að borgarastéttin iiefir haft meiri áhrif á félags-
skapinn en alþýðan, enda borgarastétlin stéttvis, en
alþýðan stéttvillt.
Ilið fyrrnefnda hefir haldizt sem megintakmark fé-
iagsskaparins. En vegna þess, að frelsisbarátta þjóðar-
innar er þegar lil lykta leidd, þá hættu hugsjónir þær,
sem i upphafi voru lifandi veruleiki, að liafa sama
gildi og fyrr. Nú birtast þær vanalega á sama hátt og
þær birtust i ritsmiðum Halldórs Kristjánssonar og
Geirs Sigurðssonar, sem mcira eða minna óákveðin
hugtök, arfur liðinna ára, sem í mörgum tilfellum
liefir mjög takmarkað gildi fyrir hina líðandi stund.
Þess vegna er það, að U. M. F. gengur svo illa að
vinna alþýðustéttina upp. Þess vegna er það, að H. Kr.
missldlur hugtakið alþýðumaður og kastar kalsyrðum
iil stéttarsystkina okkar á mölinni. Þess vegna er það,