Skinfaxi - 01.11.1933, Qupperneq 56

136
SKINFAXI
Bindindismálið.
Mesta vandamálið, sem lá fyrir sambandsþingi U. M-
F. í. í sumar, og það mál, er mest skipti þar skoðun-
um, var bindindismálið. Það var að vísu afgreitt með
samkomulagi allra fulltrúa, og á þann hátt, sem blá-
köld skynsemi verður að telja heppilegan, eins og nú
er málum komið. Munu þó flestir beztu menn kjósa
alll aðra stefnu miklu fremur. Og þar sem gerðir þings-
ins i þessu máli -— afnám skuldbindingarinnar — þyk-
ir vafalaust orka tvímælis, er rétt að draga liér stutt-
lega fram rök málsins, félögum til glöggvunar.
Á stofnárum ungmennafélaganna voru tvær milclar
hugsjónir að keppast við að verða að veruleika meðal
íslendinga. Þær voru stjórnarfarslegt sjálf-
s t æ ð i 1 a n d s i n s og ú t r ý m i n g á f e n g i s ú r
I a n d i n n. Allt þjóðlífið var þrungið þessum hugsjón-
um, og þær liafa vafalaust gert þá „fyllingu tímans“,
sem kveikti U. M. F. líf og nærði þau í öndverðu. í
anda og eldmóði þeirra var löggjöf U. M. F. samin.
Þar voru stórorð og hátiðleg heit — næstum óefnan-
leg. Æskumenn þeirra ára tóku þau sem helgan boð-
skap og gerðu þau að sinum með eldheitri alvöru og
stálhörðum vilja til efhda — al’ því að þetta voru
lausnarorð kynslóðar þeirra, kall lifandi liugsjóna líð-
andi stundar. Síðan hafa liðið ár og margt breytzt.
Stórmál áranna 1906—’09 hafa flutzt úr fjarlægðar-
ljóma hugsjónanná í nálægð veruleikans. Stóru orðin
i skuldbindingu U. M. F. eru rétt og slétt stóryrði í
augum nútíðaræsku. Þau eru hlustum hennar eins og
„hljómandi málmur og hvellandi bjalla“. Hljómurinn
getur látið vel í cyrum. En hann hreyfir ekki „innstu
strengi bjartans“, eins og liann gerði (og gerir reynd-
ar enn) við okkur, sem ungir vorum fyrir 25 árum.