Skinfaxi - 01.11.1933, Síða 59

SKINFAXI
139
Iagt við drengskap sinn, að neyta engra áfengra drykkja,
né verða því vísvitandi valdandi, að þeir séu veittir
öðrum“. Þetta gilti á pappírnum. En í reyndinni var
annað uppi á teningnum. í sambandinu hafa verið fé-
lög, sem hafa ekki tekið bindindislieit af félögum sín-
um. Og þar hafa verið félög, sem hafa ekki gengið eftir,
að heitíð væri efnt. í fyrra leiddi rannsókn í ljós, að
ekki voru nema 10—20% af sambandsfélögunum raun-
veruleg bindindisfélög. Hin 80—90% voru meira eða
minna glompótt í því efni. Sumstaðar var „bindindis-
heilið engis virl“. I einu félagi voru „12 félagsmenn,
sem' ekki veigra sér við að sýna sig fulla á mannamót-
um og samkomum, þótt félag þeirra standi fyrir sam-
komunum". Dæmi eru til, að ungmennafélagi yrði
sannur að bruggi, en væri félagsmaður eftir. Svona
mætti telja áfram. Almennust eru þó slík brot, að fé-
lagar „súpa á“, „bragða“, „eru með“, án þess að um
ölvun sé að ræða. Um þess liáttar þykir frjálsum
mönnum fjórða tugar tuttugustu aldarinnar smásálar-
legt að vera að sakasl!
Þctta var ástandið í félagsskapnum, sem sambands-
þing U. M. F. í. 1933 átti að setja lög fyrir.
Sambandsþingið átti um þrjár leiðir að velja: 1. Að
láta haldast það ástand, sem var. 2. Að kref jast bindind-
is svo stranglega, að félögin yrðu að reka brotlega fé-
lagsmenn eða vikja sjálf úr sambandinu ella. 3. Að
nema úr gildi skilyrðislausa kröfu um bindindisheit
einstaklinga. Slcal nú hver þessi leið athuguð og ger
grein fyrir, hví siðasta leiðin var valin.
1. Enginn, sem til þekkir, mun mæla bót ástandinu,
sem var, né telja gerlegt að láta það haldast hóti lengur.
Það liafði þegar mjög skert virðingu U. M. F. fyrir
sjálfum sér og annarra fyrir þeim. Og löghelgun þess
ástands áfram blaut að fara gersamlega með virðingu
félaganna. Þá er cigi samboðið félagsskap, er vinna
vill fyrst og fremst að mannrækt og þjóðbótnm, að eiga