Skinfaxi - 01.11.1938, Síða 32

112
SKINFAXI
Tungan geymir í timans straumi
trú og vonir landsins sona,
dauðastunur og dýpstu raunir,
darraðar-IjóS frá elztu þjóSum,
heiftar-eim og ástarbríma,
örlaga-hljóm og refsidóma,
land og stund í lifandi myndum
IjóSi vígSum — geymir i sjóSi.“
Og það var einmitt hin einstæða orðsnilld og braglist
skáldsins, santfara knýjandi þörf lians á, að veita öðr-
um hlutdeild í andlegum verðmætum, sem gerðu hann
að afburða þýðara. Flestum, ef eigi öllum fremur.
hefir hann auðgað íslenzkar hókmenntir að þýðingum
á snilldarverkum heimsbókmenntanna. Hann gekk á
hólm við Shakespeare, Byron, Ibsen og Tegnér; og óx
drjúgum af þeim fangbrögðum. Hreinasta snilld er t.
d. yfirleitt á þýðingu hans af Manfred. Hann lætur sér
annast um, að reynast trúr liugsun og anda frumritsins,
en er enginn bókstafsþræll; enda verður honum það
slundum að fótakefli, að hann heggur ekki nógu nærri
hinu upprunalega orðalagi.
Á það við, nær málslokum, að fara nokkrum orðum
um hina merkilegu persónu skáldsins og lífsliorf hans.
Björnstjerne Björnson komst eitt sinn svo að orði, að
skáldin ætlu að standa í samskonar sambandi við rit
sin eins og bankarnir við seðla þá, sem þeir gefa út;
nægur gullforði j-rði jafnan að vera til tryggingar i
kjallaranum. Það var hverju orði sannara um séra
Matthías. Heitt og mannúðarríkt hjarla slær jafnan að
baki Ijóða hans; þau eru þrungin lífsgleði og bjart-
sýni, óbilanlegri trú á sigur hins sanna og góða, á tign
og mátt mannsandans, mannást og bjargfastri guðstrú.
Hann yrkir um Dettifoss:
„Þó af þinum skalla
þessi dynji sjár,