Skinfaxi - 01.11.1938, Blaðsíða 31

SKINFAXI
111
Hér, sem annarstaðar, sést það ljóslega, að skáldinu
lætur sérstaklega vel, að mála myndir sínar í stórum
dráttum. Söm er andagiftin í kvæðum eins og „Leiðsla“,
en þar, eigi síður en í mörgum sálmum hans, er það
fegurðin og innileikinn, sem lieilla hugann, fremur en
kyngikrafturinn. Dýrleg útsvn hlær við augum skálds-
ins, er horfir „sem örn yfir fold“ af hátindum andans:
„Eins og heilög guðs ritning lá hauður og sær,
allt var himnesku gull-letri skráð,
meðan dagstjarnan kvaddi svo dásemdarskær,
eins og deyjandi guðs-sonar iiáð.“
Mælska séra Matthíasar, hið fágæta vald hans á móð-
urtungu sinni, lýsir sér einnig kröftulega í þessum og
öðrum afbragðskvæðum lians, sem eru „hrynhendur
listar og lífs“. í höndum hans var íslenzkan „liundrað
strengja harpa“. Og braglist lians var engu minni en
orðsnilld hans; hann er jafnvígur á gamla og nýja
hragarháttu. Hann hefir drukkið svo djúpt af lindum
islenzkra fornkvæða og sagna, að málblær þeirra er
runninn honum i merg og bein; engu skálda vorra lief-
ir orðgnótt þeirra legið létlara á tungu. Meistaralega og
sérkennilega fellir liann saman nýtt og gamall í orða-
lagi og samlíkingum. Eigi er það þá nein tilviljun, að
hann hefir sungið íslenzkri lungu hinn dýrasta lof-
söng', sem henni hefir enn kveðinn verið, i kvæðinu al-
kunna til fslendinga vestan liafs:
„Hvað er tungan? — Ætli enginn
orðin tóm séu lífsins forði, —
hún er list, sem logar af hreysti,
lifandi sál í greyptu stáli, <
andans form i mjúkum myndum,
minnissaga farinna daga,
flaumar lífs' í. farveg komnir
fleygrar aldar, er striki halda.