Skinfaxi - 01.04.1940, Blaðsíða 2

2
SKINFAXI
ur störf; þá hefir hann veriö livað víðförlastur sinna
samtíðarmanna, íslenzkra, og dvalið langvistum erlend-
is. En þó að Einar hafi lagt margt á gjörva liönd um
dagana, eru það ritstörf lians og ljóðagerð, sem liafa
lyft honum upp í þann öndvegissess, er hann skipar
með þjóð vorri, og tryggja honum rúm á innsta hekk í
Bragaliöll hennar um ókomna tið.
Einar Benediktsson hefir verið frjósamt skáld; finnn
ljóðabækur hafa komið út eflir liann: Sögur og
kvæði (1897), Hafblik (1906), Hrannir
(1913), Vogar (1921) og Hvammar (1930).
Fyrstu þrjár ljóðabækur lians höfðu alllengi verið upp-
seldar, en komu, góðu heilli, út í nýrri útgáfu fyrir
nokkurum árum (1935). Seinni útgáfan af Sögum
o g k v æ ð u m er eigi lítið breytt frá því sem áður var;
úr lienni hafa verið felldar „Svikagreifinn“ og „Far-
maðurinn“, en í stað þeirra er þar prentað úrval af
greinum skáldsins, sem birtust í blöðum og tímaritum
á árunum 1896—1925; er það hið merkasta safn, hæði
að ritsnilld og jafnframt fyrir það, liversu skærri birtu
greinar þessar hregða á lífsskoðun skáldsins og list, eins
og prófessor Sigurður Nordal hefir réttilega lagt áherzlu
á i ritdómi um hina nýju útgáfu eldri rita hans. Þá ber
að nefna afbragðs þýðingu Einars á P é t r i G a ut
(Peer Gvnt) Ibsens, er út hefir komið tvisvar sinnum
(1901 og 1922), að ótöldum fjölmörgum hlaða- og tima-
ritagreinum iians, auk þeirra, sem fyr er vikið að.
Einar hefir farið eldi víðlent veldi i skáldskap sínum;
og fjölbreytnin í kvæðaefnum hans er sambærileg við
hið víðáttumikla landnám hans í ríki ljóðlistarinnar.
Hann hefir ekki komið tómhendur úr víking sinni víðs-
vegar um lönd; til erlendra landa og þjóða sækir hann
yrkisefnin i mörg stórfelldustu og sérstæðustu kvæði sin.
Glöggum drátlum dregin og djúpstæð er lýsing lians
á kvöldi í Rómaborg, þar sem Tíber-fljótið fellur að
sævi fram, „seint og þungt, með timans göngulagi“;