Skinfaxi - 01.04.1940, Blaðsíða 3

SKINFAXI
3
sama snilldarhandbragðið er á kvæðinu „Skýjafar“,
sem lýsir stormæstu Trasimenus-vatninu, eu draugslegt
tungl veður i skýjum, „bleikt sem liöfuð — Hasdrubals";
eða þá lýsingin á kirkjunni í Mílano, þó að með nokkur-
um öðrum blæ sé, er befst með þessari stórsnjöllu ljóð-
línu: „Kórinn sveipar bergmál liljóðra bæna.“
Engu siðri að glöggskyggni og innsæi er kvæðið um
Elínarey og örlög Napóleons mikla. Af sjónarhóli fljóts-
bakkanna við Temsá og Signu, i samnefndum lcvæðum,
bregður skáldið upp ógleymanlegum myndum, er grípa
liugann lieljartökum, af stórborgarlífinu í Lundúnum
og París; óneitanlega eru margir fagrir drætlir og glæsi-
legir í myndunum þeim, en skáldið sviptir einnig Iiul-
unni af spillingunni, sem víða leynist undir glysfögru
yfirborði borgarlífsins. Af alt öðrum toga spunnin er
vísan „Við Zuydersæ“, einar átla stuttar ljóðlínur, en
þó blasir Holland þar við sjónum í sumardýrð sinni og
gróðursæld; þar kemur það kröftuglega í Ijós live rík
athyglisgáfa Einars er og bver snillingur liann er í orða-
vali:
M.júk og sólvörm moldin grær;
málmbjört unnin strandir slær.
Feita iandið lóns og áls
litklætt nndir sólu hlær.
Auðnubjarmar biika um skipin,
búin, flæðin, aligripinn —
ietra skáldskap lífsins sjálfs
logum gulls í þjóðarsvipinn.
Snjallar eru einnig lýsingar Einars á tækni og verk-
smiðju-iðnaði nútímans i kvæðinu „Tíuarsmiðjur“, um
Ne\vcastle-on-Tyne, Nýja Kastala, eins og borg sú er
nefnd í kvæðinu. Sveinn ritstjóri Sigurðsson fer ekki
með neinar ýkjur, er bann fer svofelldum orðum um
þetta svipmikla kvæði skáldsins í Eimreiðar-grein sinni
um bann á sjötugsafmæli hans: „Kvæðið ber það með
sér, að höfundur þess hefir sjálfur gengið í vélsmiðjurn-
1*