Skinfaxi - 01.04.1940, Blaðsíða 4

4
SKINFAXI
ar til þess að sjá með eigin augum hamfarir vélanna.
Hér gætir liinnar sömu gerliygli eins og í svo mörgum
öðrum kvæðum skáldsins. Aðgát er liöfð á smáu og stóru
og engu gleymt, sem að gagni mtá koma til að skapa heil-
steypt listaverlc. Jafn-óskáldlegt fyrirbirgði og sótugar
verksmiðjur, organdi og hvæsandi vélar, járn og stál,
verða honum kærkominn efniviður“.
En þó að Einar Benediktsson sé mikill heimsborgari,
og seilist tiðum eftir erlendum yrkisefnum, er hann eigi
síður rammíslenzkur og sannþjóðrækinn. Honum eru
íslenzk yrkisefni hin hugljúfustu, og nær liann ekki sízt
háum og djúpum tónum úr voldugri skáldhörpu sinni,
þegar liann beitir ljóðgáfu sinni á þau kvæðaefnin. Þau
kvæði hans geyma margar gullfagrar stórfelldar og sí-
gildar lýsingar á íslenzkri náttúru í hinum ýmsu ham-
brigðum hennar eftir árstíðum og veðurfari. Þvi til sönn-
unar þarf ekki annað en minna á kvæði eins og „Haf-
ísinn“, „Haugaeldur“, „í Slútnesi“, „Lágnættissól“ og
„Dettifoss“, hvert öðru fegurra og snilldarlegra. Hvergi
sjiást þess heldur gleggri merki en í þessum og öðrum
slíkum kvæðum skáldsins, hversu mikill málari og
myndasmiður hann er í ljóðum sínum. Eins og öðrum
djúpsæjum skáldum og hugsuðum, verða náttúrufyrir-
brigðin honum ósjaldan táknrænar myndir af lifi manna
og kjörum.
f öðrum kvæðum hans er það saga íslands, sem heillar
huga hans og knýr hann til Ijóðagerðar, eins og í „fs-
Iandsljóðum“ hans; þar, sem í öðrum ættjarðarkvæð-
um hans, einkum frá fyrri árum, hljómar löndum lians
í eyrum sterk lögeggjan til dáða:
Nú er dagur við ský, heyr hinn dynjandi gný,
nú þarf dáðrakka menn — ekki blundandi þý,
það þarf vakandi önd, ])að þarf vinnandi hönd
til að velta í rústir og byggja á ný.
Mikilúðlegar og meistaralegar eru lýsingar Einars í
kvæðum hans um íslenzka andans slcörunga að fornu og