Náttúrufræðingurinn - 1981, Qupperneq 177

haldið áfram árið 1940 með borunum í
Glerárgili, á Þelamörk í Hörgárdal og
að Laugalandi í Öngulsstaðahreppi.
Einnig var borað að Kristnesi á næstu
árum fyrir byggðina þar. Arangur þess-
arar jarðhitaleitar var fremur neikvæð-
ur og lágu frekari boranir niðri þangað
til árin 1964—1965, þegar enn var borað
á Þelamörk og í Glerárgili. Auk ofan-
greindra staða var einnig reynt að bora
eftir heitu vatni fyrir ýmsa aðila að
Hrafnagili, Syðra-Laugalandi og Hóli í
Öngulsstaðahreppi, að Reykhúsum og
víðar í grennd við Akureyri, en árangur
varð hvergi nægjanlegur til þess að
hagkvæmt mætti telja að leiða heita
vatnið til Akureyrar og nota það til
húshitunar. Lfpp úr 1970 var það orðin
almenn skoðun að Akureyri yrði ekki
hituð upp með jarðvarma heldur yrði að
notast við raforku eða olíu. Það var
einnig skoðun manna að jarðfræðilegar
aðstæður í grennd við Akureyri væru
þannig , að þar væri ekki unnt að vinna
nægjanlegt vatn til hitunar húsa í bæn-
um. Þess ber að gæta að þessar niður-
stöður voru byggðar á mælingum gerð-
um með þáverandi mælitækni sem náði
aðeins grunnt niður í jörðina og með
hliðsjón af takmörkuðu bordýpi.
Haustið 1973 skall olíukreppan svo-
kallaða á. Við það breyttust öll viðhorf
til húshitunarmála hér á landi og áhugi
á nýtingu jarðhitavatns óx. Flestar hag-
kvæmnisáætlanir um jarðvarmaveitur,
sem mið höfðu tekið af olíuhitun, urðu
úreltar og það varð fjárhagslega hag-
kvæmt að leiða heitt vatn um mun
lengri veg. Mönnum varð ljóst, að rétt
væri að kosta meiru til rannsókna og
borana en áður var talið réttlætanlegt.
Vegna breyttra aðstæðna skipaði bæj-
arstjórn Akureyrar í árslok 1973 nefnd
til þess að leita að hagkvæmustu lausn á
húsahitunarmálum bæjarins. Nefndin
lét meðal annars kanna hagkvæmni
hitaveitu frá Bjarnarflagi í Mývatnssveit
og frá Hveravöllum í Reykjahverfi.
Liggja fyrir skýrslur frá verkfræðistofum
og frá Orkustofnun, sem benda til þess,
að hagkvæmt gæti hafa verið að leiða
heitt vatn frá Reykjahverfi eða Mý-
vatnssveit, allt að 70 km leið, þrátt fyrir
mjög mikinn stofnkostnað.
í apríl 1975 gerði Orkustofnun nýjar
tillögur um frekari jarðhitaleit í ná-
grenni Akureyrar. Hitaveitulögn úr
Þingeyjarsýslum mundi verða mjög dýr
og því erfitt að taka ákvörðun um slíkt
mannvirki fyrr en búið væri að kanna til
hlítar þá vatnsöflunarmöguleika er nær
kynnu að leynast. Auk þess höfðu við-
horf til jarðhitaleitar með mælingum og
borunum breyst talsvert á árunum
1972 —1974. Viðnámsmælingar mátti
gera niður á mun meira dýpi eða allt að
5 km með nýjum tækjabúnaði og nýr
bor Orkustofnunar átti að geta borað
niður á 3,5 km. Borið saman við um 1
km dýpi sem fyrri jarðhitaleit miðaðist
við var því um mjög breytt viðhorf að
ræða.
Að tillögum Orkustofnunar voru
gerðar allumfangsmiklar jarðhitarann-
sóknir sumarið 1975 er náðu til Eyja-
fjarðarsvæðisins, Svalbarðsstrandar,
Höfðahverfis, Fnjóskadals og Ljósa-
vatnsskarðs. Einkum var beitt viðnáms-
mælingum og jarðfræðikortlagningu
auk þess sem ein hitastigulshola var
boruð í Ljósavatnsskarði. Helstu niður-
stöður rannsóknanna voru þær, að þrjú
jarðhitasvæði í grennd við Akureyri
væru einna álitlegust til frekari könn-
unar með borunum. Þetta eru 1) jarð-
hitasvæðið um miðbik Eyjafjarðar, sem
319