Náttúrufræðingurinn - 1993, Blaðsíða 34

4. mynd. Mannanna börn fæðast holdug og hárlaus. Nýfæddir simpansar eru horaðir og
hærðir (Morgan 1982).
vegar broddgelti og önnur smádýr sem
leggjast í vetrardvala og hins vegar
hvali, sækýr, seli, flóðhesta og þau dýr
önnur sem hafast við í vatni.
Hér renna ör þróunarinnar enn
stoðum undir kenningu Hardys og
Morgans.
ÖNDUN
1 flestum spendýrum opnast barkinn
svo framarlega í hálsinum að óhugs-
andi er að matur eða drykkur hrökkvi
ofan í hann. Hjá mönnum fer „hver
matarbiti og hver sopi sem við kyngj-
um framhjá opi barkans, og getur því
fallið niður í lungun,“ svo vitnað sé í
Darwin.
I brjóstmylkingi er op barkans svo
ofarlega að barnið getur sogið og and-
að í senn. Barkakýlið sígur svo niður
eftir kokinu nokkrum mánuðum eftir
fæðingu.
Reynt hefur verið að skýra sig bark-
ans í mönnum sem aðlögun að upp-
réttum líkama. Þessu hafnar Morgan
en bendir á að sams konar aðlögun
megi fínna í tvenns konar
lagarspendýrum, sæljónum og sækúm,
sem eru innbyrðis síst skyldari en við
erum þeim. Hér er því um aðgreinda
en samstíga þróun að ræða, aðlögun
að köfun í öllum tilvikum að mati
Morgans. Staða barkakýlisins er hins
vegar forsenda annars mikilvægs þáttar
í þróun manna, talaðs máls.
Elaine Morgan víkur að fleiri atrið-
um sem hér verður ekki lýst en áhuga-
sömum lesendum skal bent á nýjustu
bók hennar. Þar færir hún m.a.
ónæmisfræðileg rök fyrir því að menn
geti ekki verið komnir af prímötum á
sléttum Afríku. Einhvern tíma hefur
banvænn sjúkdómur herjað á þessi dýr.
Allir afrískir apar bera nú merki
156