Andvari - 01.01.1982, Síða 6

4
GUNNAR ÁRNASON
ANDVARI
29. júní 1884 kvæntist hann Þóru Ágústu Ásmundsdóttur prests í
Odda Jónssonar, sem tvívegis var dómkirkjuprestur í Reykjavík og kvæntur
Guðrúnu Þorgrímsdóttur, systur Gríms Thomsens, skáldsins alkunna.
1 brúðkaupi Guðmundar og Þóru sparaði Grímur hvorki drykkjarföng
né aðrar veitingar og lék á als oddi. I lokin hélt hann skálaræðu, sem vakti
öllum mikinn hlátur.
Vigsluræðan, sem sr. Magnús, hróðir brúðgumans, hafði haldið, var
af öðrum toga, en engu síðri.
Snemma á næsta ári hafði sr. Guðmundur brauðaskipti við vin sinn
Þórhall Bjarnarson, senr þá hélt Reykholt í Borgarfirði. Mun sr. Guð-
mundur hafa haft hug á búskap þar, en sr. Þórhallur kosið að vera nærri
æskustöðvum sínum í Eyjafirði. Auk þess að vera samvizkusamur prestur
og mikill bóndi var sr. Guðmundur amtráðsmaður og sýslunefndarmaður
o. fk, meðan hann sat í Reykholti.
Þóra var létt í lund, góðgjörn, og var Ásmundur ekki sízt ástfólginn
henni. En hann var snemma lítið eitt sérlyndur og vildi ógjarnan láta hlut
sinn. Ekki var hann sérlega hneigður til útiverka, en þeim mun meira til
hóklestrar, enda hráðgáfaður.
Elann syrgði rnjög móður sína, er lézt snemma árs 1902, eftir löng
og sár veikindi. Sést það glöggt af þeirn punktum, sem teknir eru hér úr
grein, sem hann skrifaði í hókina „Móðir mín“. En þar segir hann m.a.:
„Móðir mín átti unaðslega æsku í Cdda og þótti vænst urn hann allra
staða. Kirkjan og bærinn þar voru henni helgidómar. Hún var glöð og
léttlynd, fjörmikil og fljóthuga líkt og faðir hennar, sem sagði oft við
vinnumenn sína, er hann sendi þá eitthvert: „Vertu fljótur, en ríddu ekki
hart!“
Sr. Asmundur ræddi ennfremur oft um gestagang innlendra og út-
lendra í Reykholti eins og víða var, allt að því bílarnir komu.
„Öllum þessurn aðkomumönnum vildi móðir mín sinna af alhug, því
að h ún var húsmóðir í djúpri og sannri merkingu þess orðs. Og til hennar
leituðu bæði ungir og garnlir. Hvert dagsverk hennar var mikið. Ég hygg,
að hún hafi ósjaldan farið fyrst á fætur á morgnana og síðust í rekkju á
kvöldin. Hún vann hljóðlega hvert starf, og henni vannst vel eins og
fleirum öðrum.“
Síðar bætir hann við: „Hún var einlæg trúkona og lagði mikla áherzlu
á að glæða trú okkar barnanna. Kenndi okkur kvoldbænir og morgunvers
og bað með og fyrir okkur. Þá varð hver bæn fögur. Enn er mér sem ég
heyri að rnorgni mjúka og skæra rödd hennar: