Andvari - 01.01.1982, Blaðsíða 14

12
GUNNAR ÁRNASON
ANDVARI
flytja þau austur fyrr en ári síðar. Við komuna þangað beið hennar mikið
verk, sem henni tókst að leysa af stakri prýði.
Skólinn var settur 20. október 1919, og voru umsóknir miklu fleiri
en unnt var að sinna.
Sr. Ásmundur hóf ræðu sína með þessum orðum:
Ö, Guð vor lands, ó, lands vors Guð.
Með þeim orðum hefur hinn nýstofnaði skóli hér göngu sína. Og ég
von >, að þau hafi verið meira en orð í hugum okkar, meðan þau voru sung-
in, vona, að þau hafi verið lifandi bæn, sem alltaf síðan mætti verða einkunn-
arorð þessa skóla og marka stefnu hans. I krafti þeirra býð ég nú ykkur öll
innilega velkomin, gesti og nemendur.
Mér eru talsvert minnisstæð orð, sem einu sinni voru sögð í ræðu við
sams konar skóla og þennan. Þau voru á þá leið, að raunar væri það til-
komumikið að heyra sagða sögu liðinna tíma, en þó væri ennþá meira
um vert, þegar menn væru sjálfir með í því að láta sögu verða til.
Svo er það urn okkur öll. Við erum að láta sögu verða til. Alls staðar,
þar sem mannsandinn er að að hugsa og mannshöndin er að vinna, þar
er saga að myndast. . . . Fyrst og fremst er það okkar eigin saga. Allt, sem
líður um hug okkar og hjarta, er okkar saga, og eins hvert orð og verk, sem
frá okkur er runnið. Við erum hér eldri og yngri, hvert með sína sögu, og
er stórfenglegt um það að hugsa. Fæst úr henni mun að vísu sagt eða skrá-
sett annars staðar en í sál okkar, og margt hverfur á sínum tíma af jörðinni
með okkur sjálfum, en með þeirri sögu erum við að mynda saman aðra
stærri sögu eða sögubrot, sem á sér hér mihhi lengri aldur en við. Og því
hreinni og göfugri sem okkar saga verður, því tilkomumeiri og fallegri mun
sú saga verða.“
Síðan bendir hann á, að þessi nýi alþýðuskóli á Austurlandi sé hinn
fyrsti þeirrar tegundar og ,,m.uni varla ofmælt, að það sé einn af merkustu
viðburðum á fyrsta ári ríkisins okkar endurborna. Varði miklu, að gifta
fylgi honum og 'hann verði þjóð okkar til gæfu og blessunar.“
Þá ræðir hann um búnaðarskólann, sem var þarna undanfarin 35 ár,
og nefnir ]iá, sem mest komu við sögu, og lýsir því yfir, að það sé skólanum
hollt, að góðir vinir geri sem hæstar kröfur í hans garð, ef jafnframt „fylgi
skilningur á eðli hans og starfi og fullur samhugur."
Við skólanefndarmenn segir hann m. a.: „Látið hann (skólann) ekki
þurfa að reyna það, sem segir í dæmisögunum fornu um örninn. Hann