Andvari - 01.01.1982, Blaðsíða 119

ANDVARI
AFAMINNING
117
(Kristjáni Kristjánssyni sýslumanni) til að velja beztu sauðina til Englend-
inganna, sem nú eru orðnir blóðugir svikarar.
Eiríkur Magnússon gerði þannig samning fyrir okkur, að 2 kaupmenn áttu
að kaupa 2000 sauði á fæti á Sauðárkróki í haust, og skrifuðu þeir okkur í
gegnum hann, þ. e. Eirík, með seinasta póstskipi, að þeir yrðu komnir á Sauð-
árkrók 20. september, og skyldu þá sauðirnir vera til og við vera skyldir að
koma þeim út á skip á 85 klukkutímum. Voru nú sauðirnir reknir norður,
og þar beðið í 4 daga og Englendingar ekki komnir enn“ - skrifar sr. Jón
nafna sínum 9. október ’66 - og ,,Við búnir að leggja í kostnað bæði utan
lands og innan, sem nemur 24 sk. á sauð. Og nú heyrum við, að Blöndal í
Grafarósi hafi verið skrifað frá Englandi, að annar kaupandi okkar hafi orðið
gjaldþrota og hinn svo hætt við ferðina. - Já, svona fór það.“
. Ég ætlaði að selja 60 sauði,“ - heldur sr. Jón áfram bréfi sínu, ,,og
þar með losast við skuldir, en nú iðrast ég eftir, að ég ekki sendi þér 20-30
sauði, því þú hefðir komið þeim út fyrir mig og almennt álit er, að ég eigi
nú fallegasta sauði í Svínadal.“ . . . „Af því svona fór með söluna, er ég
hræddur um, að ég setji of mikið á, nógur er hugurinn, en veðráttan óviss.
Eg hef fengið inn 700 (hesta) af útheyi og rúm 200 af töðu. Þrjá kaupa-
menn hélt ég stöðugt í sumar. Það kostar skilding að haustinu, en annað
tjáir ekki, því heyin eru svo seintekin.“ Svo líður haustið og komið fram
yfir áramót. Þann 8. febrúar skrifar sr. Jón: „Nú hafa verið hér megnustu
harðindi í mánuð og þó mestur snjór hér í Svínadal. Fær hér nú hvergi
skepna björg og allt á gjöf - sumir farnir að skera - einkum hross, því menn
voru ekki vel við búnir hörðum vetri eftir þetta stutta sumar. Ég er talinn
að geta gefið fénu fram á einmánuð, en fyrir hrossin á ég lítið, sem þó
eru um 20 inni.“
Næsta bréf frá sr. Jóni er dags. laugard. fyrir páska árið 1867. Þá hefur
verið bylur í tvo daga og varla að vænta messu á páskum í sama veðri. Hann
lýsir ótíðinni - harðindunum og hagleysinu, sem staðið hafa með litlum hléum
allan veturinn og „héðan er ekkert að frétta nema bágindin.“ Sr. Jón á ekki
til nema tveggja daga gjöf handa hrossunum - „með féð kemst ég rúmlega á
sumarmálin, en þó verður allt búið nema við fjósið.“ . . . „Svíndælingar eru
nú að kalla allir uppi, sumir gefa korn, sumir reka út á Ása og sumir upp í
Langadal, hvar jarðir eru nokkrar, en verst er, að víða er orðið grannt, svo
meiri eða minni fellir er auðsær. Skaginn er talinn svosem fallinn og Ströndin
inn undir kaupstað mjög bág, kýrnar skornar, en féð rekið upp á líf og dauða
hér inn á Ása. Féð er hjá mér í dágóðu standi til þessa, en haldi þessu veðri
fram, þá verður að fara að draga svo við það, að það getur ekki haldizt við.
Sumir gefa kúnum einu sinni á dag, sumir gefa þeim mjólkina sína.“