Menntamál - 01.03.1936, Blaðsíða 23

MENNTAMÁL
21
nokkurskonar aukageta til skemmtunar og hátíðabrigða.
Það getur að vísu verið gott út af fyrir sig, en kemur
ekki að þeim notum við námið sem skyldi.
f Danmörku er þessu á annan veg farið. Þar hefir eng-
in skipulögð starfsemi verið um hagnýtingu kvikmynda
við kennslu fyrr en eitt eða tvö síðustu ár, eða að minnsta
kosti ekki verið komið upp neinu verulegu safni af „nor-
mal“ kennslufilmum.
Þetta hefir verið Dönum hið mesta happ, þótt kynlegt
megi þykja. Ástæðan er sú, að á síðustu árum hafa orð-
ið stórstígari breytingar í filmiðnaðinum og smíði sýn-
ingarvéla en nokkru sinni fyrr. Tekizt hefir að framleiða
nýja filmtegund, sem liefir flesta kosti hinnar eldri, og
meira til, en er laus við mesta ókostinn: eldhættuna. Hún
er enn þynnri og gagnsærri og þarf þvi minna ljósmagn.
Samtímis hefir tekizt að smíða litlar sýningarvélar, sem
liafa glóðarljós, nægilega sterk, í stað þess, að áður varð
æfinlega að nota bogaljós, en þau eru erfið og hættuleg
í meðförum. Það liefir sýnt sig, að þessi nýja filma get-
ur gefið skýra og stóra mynd á tjaldi, þó að liún sé liálfu
mjórri en „normal“ filma, eða 16 mm breið, og hver
mynd þess vegna aðeins rúmlega af stærð „normal“
filmmyndar. En það þýðir aftur á móti, að einn metri
af þessari mjófilmu jafnast á við 3—4 metra af „norm-
al“-filmu. Af þessu leiðir, að mjófilman kostar ekki
nema brot af verði „normal“ filmunnar.
Það er ennfremur ómetanlegur kostur á þessari nýju
mjófilmu sem kennslutæki, að hún getur ekki brunnið.
Sé verið að sýna slíka kennslumynd, er þess vegna hægt
að stöðva sýningarvélina og athuga myndina rækilega
sem skuggamynd.
Vegna þessara yfirburða mjófilmunnar, eru Danir nú
sem óðast að koma sér upp safni af kennslufilmum af
þessari gerð. Hver skóli í Kaupmannahöfn fær eina sýn-
ingarvél, sem sjálfsagt kennslutæki, og nokkrar filmur,