Menntamál - 01.03.1936, Blaðsíða 28

26
MENNTAMÁL
Eg skal nú hér nefna dæini um eftirlíkingar lítilla
barna.
Hinn frægi sálarfræðingur A. Adler segir frá lítilli
telpu á 3. ári, sem einn dag tók upp á þvi, að hengja
hægra munnvikið niður og láta það siga allan dag-
inn, meira en líkindi voru til að hún gæti, ef henni
væri það sjálfrátt. Telpan var rannsökuð og ekkert
fannst að henni. En móðir hennar skýrði frá þvi, að
þær mæðgurnar liefðu fyrir nokkrum tima liorft á
mann, sem telpan þekkti vel, detta af hjóli svo liastar-
lega, að hann hjó sundur vörina, svo að hún hékk nið-
ur. Adler þóttist strax vita, að þetta mundi vera að-
eins eftirlíking barnsins á vör vinar hennar. Og þegar
manninum var batnað, svo að vörin var komin i samt
lag, sætti hann lagi, þegar litla stúlkan var í sérstak-
lega góðu skapi, og leiddi vin hennar fram fyrir liana
og sýndi henni, að vörin á honum var í réttu lagi. Og
samstundis hætti litla stúlkan að hengja sína vör.
Lítill vafi er á því, að framkvæmdir barna á þess-
um aldri eru nátengdar hugsun þeirra og sálarástandi.
3ja ára drengur á Akureyri, sem eg þekki vel, fór einu
sinni ineð eldri systur sinni í bíó og sá þar mynd af
negra, sem honum varð mjög hugstæð. Daginn eftir
kom hann inn allur svartur í andliti, af biki, sem liann
hafði nuddað framan i sig. 'Nokkrum dögum seinna
kom gestur á heimilið og spurði hann að nafni. „Þvert-
ingi“, svaraði hann. Nú eru liðin 7 ár síðan þetta var,
en í sumar, er eg minnti liann á þetta, þá mundi hann
vel eftir svertingjanum, en hafði gleymt öllu hinu al-
gerlega.
Þessar eftirlíkingar barna eru, að áliti mætra sálar-
fræðinga, óskyldar þeirri truflun á sálarlifi fullorðinna,
sem lýst er í „Kejseren av Portugalien“ lijá Selmu La-
gerlöf, og sögunni um Bonaparta eftir H. K. Laxness.
Ekki er heldur alltaf liægt að skýra fyrirbrigðin með