Menntamál - 01.03.1936, Qupperneq 37

MENNTAMÁL
35
kvörðun, aS nota teikningar til þess aS tala fyrir sig,
þaS sem þau vildu og þurftu aS segja, án þess þó aS
þau skorti áræSi til aS tala þaS.
Þegar eg kenndi i sjóþorpi einu, fyrir 10—12 árum
síSan, var þar einn kunningi minn, sem eg umgekkst
nokkuS mikiS og var á marga lund framúrskarandi
maSur meS afbrigSum. En hann fékk sér stundum óþarf-
lega mikiS i staupinu. Hann átti dreng, tveggja ára, sem
var áræSinn og gáfaSur. Einu sinni vorum viS á gangi
utan viS kauptúniS og drengurinn var meS okkur. Þá
niættum viS manni, sem var meS naut lil slátrunar. MaS-
urinn nam staSar þegar hann mætti okkur. En nautiS
hristi Jiausinn, reif upp götukantinn og rak upp liræSi-
legt öskur. Drengurinn varS ógurlega hræddur og var
lengi aS sefast. Lengi á eftir var hann óvenju órólegur,
og ef hann sá kýrnar í þorpinu, varS liann alltaf óstjórn-
lega hræddur. Eg tólc þá eitt sinn þaS ráS, aS sýna lion-
um stóra mynd af nauti. í fyrstu varS hann hræddur
viS nautiS á myndinni, en svo snerti liann á henni og
loks hjálpaSi eg honum til aS teikna mynd af nauti.
Svo teiknaSi liann hvert nautiS af öSru og var hreyk-
inn af. Og upp frá því var þaS hans mesta uppáhald
aS teikna naut, og nú var hann ekki framar hræddur
viS kýrnar.
Svo var þaS eitt kvöld, aS pabbi hans hafSi fengiS
sér fullmikiS i staupinu og kom heim meS hávaSa og
ólátum, svo aS allt ætlaSi um koll aS keyra. Daginn eft-
ir var sunnudagur. Þegar sezt var aS horSum, kom
drengurinn meS mynd, sem hann hafSi teiknaS, og lagSi
hana á diskinn fyrir framán pabha sinn. Myndin var
af liyrndu nauti og skrifaS undir „Pabbi“.
Þetta verSur aS nægja um teikningar smábarna aS
sinni. Svo var til ætlazt, aS kaflanum um teikningar
fylgdu myndir af teikningum litilla barna. En af því
getur þó ekki orSiS í þetta sinn. En eg vildi benda kenn-
3*