Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 45

MENNTAMÁL
123
svo sem aö framan getur. En hún hefir gert meira. í
sjálfum Ilousseau-skólanum, skóla hinna þroskuðu nem-
enda, verðandi kennara og vísindamanna, er kennslu og
námi einnig hagað í samræmi við sömu meginstefnu. Þess
er áður getið, að Rousseau-skólinn var einkastofnun allt
fram að 1929, er hann var gerður að deild úr háskólanum
í Gení', en undir sömu stjórn og með sömu stefnu og
áður. Sem einkastofnun var skólinn ekki liáður lögum
og reglugerðum ihaldssamra stjórnarvalda. Forvigismenn
stofnunarinnar voru algerlega frjálsir um tilhögun og
kunnu að færa sér það i nyt.
Athyglisvert er það til dæmis, að í starfsskránni frá
1912 og 1913 er hvergi minnst á próf, enda þótt þá slrax
sé gert ráð fyrir því, að veila diplóme nemendum, er hafi
komið nægilega undirbúnir og stundað nám við skólann
með góðum árangri í 2—3 ár. Forstöðumenn skólans
íiöfðu hina mestu ótrú á yfirheyrslum og prófum í sinni
venjulegu gamaldags mynd. Þeir löldu, að prófin myndu
ræna nemendur starfsgleðinni og hinum lifræna áliuga
fyrir náminu. En hvað kom í stað prófanna? Á livern hált
var hægt að meta það, hvort nemandinn hefði náð nægi-
lega góðum árangri i náminu?
Fyrstu árin var sú tilhögun liöfð, að nemendur skyldu
leysa af hendi ákveðin liagnýt úrlausnarefni (épreuves pra-
tiques). Voru þessi úrlausnarefni 33 alls, og skyldi við
fyrrihluta (venjul. eftir 1 ár) leysa 6 þeirra vel aí' liendi,
en til þess að öðlast diplóme þurfti að leysa a. m. k. 12 í
viðbót, þ. e. 18 alls, eftir 2—3 ára nám. Vegna þess að úr-
lausnarefni þessi lýsa vel stárfsháttum Rousseau-skólans
fyrr og siðar skulu nokkur þeirra tilfærð hér:
1. Að prófa einn eða fleiri einstaklinga, sálfræðilega,
athygli þeirra, imyndunarafl, minni, hrifnæmi, viðbragðs-
hraða o. s. frv.
2. Að semja eða gagnrýna spurningalista, sem nota á
ti! rannsóknar á sálarlifi barna.