Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 70

MENNTAMÁL
118
en á það verður að liætta, því að án áhættu hafa aldr-
ei orðið neinar framfarir.
Að því er agann snertir, þá veldur lvann alls ekki
svo miklum erfiðleikum eins og i mörgum skólum. Þar
má sjá árangurinn af aukinni ábyrgðartilfinningu og
sjálfstjórn við verkin, jal'nvel þegar nemendurnir eru
alveg látnir afskiptalausir.
Það eru kennsluaðferðirnar, sem valdið hafa oss
mestum erfiðleikum og tekið mestan tíma að finna, við
hinar nýju umbótatilraunir. Kemur þar tvennt til
greina: f fyrsta lagi þetta: Hvernig á að ýta undir
.tilraunir nemendanna sjálfra, þ. e. auka og glæða sjálf-
ibjargarviðleitni þeirra, og i öðru lagi: Hvernig á að
;sniða kennsluna eftir þörfum hvers einstaklings, svo
að hæfileikar hvers og eins fái sem bezt notið sín.
Eg ætla ekki að fjölyrða hér um alla þá baráttu um
aðferðir, né kappræður, sem háðar voru um, hvar skyldi
setja takmörkin fyrir einstaklingsnámi og svokölluðu
sjálfsnámi, um eftirlit og mat á vinnu nemenda og
þekkingu þeirra. Aðeins vil eg taka það fram, að nú
örðið getur maður sagt, að þessi vandamál séu að miklu
teyti leyst, þótt enn skorti margt á, að það sé gert til
fulls. Það verður að koma með timanum og æfing-
unni. Við komumst að niðurstöðu, sem allir sættust
á, með því að veita nægilegl svigrúm til tilbreytni i
kennsluaðferðum, eftir persónuleika kennarans, eftir
andlegu þroskastigi nemendanna, eftir námsefninu,
námsbókum og öðrum hjálpartækjuin.
Aðalviðleitni vor í baráttunni gegn gamla fyrirkomu-
laginu og þá einkum gegn makræði þcss, er að gera
allt einfaldara og færa það til eðlilegri liátta. Mörg þekk-
ingaratriði reynast skólanemendum erfið og óskiljan-
leg, ekki viðfangsefnin sjálf svo mjög sem framsetn-
i'ngin, aðferðirnar við að bera þau á borð fyrir nem-
éndurna. Oss hrvllir blátt áfram við hinni þurru og