Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 52

130
MENNTAMÁL
heimili og skóli að annast i sameiningu, en umhverfi og
staðhættir allir valda þar miklum erfiðleikum og liafa
skapað þessa verkaskiptingu milli skóla og heimila. 1
sveitunT iandsins er þessu öðru vísi liáttað. Farskólarnir,
sem lieimivistarskólarnir munu smátt og smátt leysa af
hólmi, veila hverju barni 12 vikna árlega kennslu, en
heimavistarskólarnir i 16 vikur. Það er því augljósl, að
fræðsla sveilabarnanna verður jöfnum höndum að fara
fram í skóla og á heimilum, ef viðunandi árangurs má
vænta. En reynslan licfir; því miður, orðið sú, að ])ált-
töku heimilanna í fræðslunni hefir hrakað á seinni árum.
Foreldrum liefir hætt við að kasta allri áhyggju, í þessu
efni, á liinn slutta og ófullnægjandi starfstima skólans.
Þess er heldur ekki að dyljast, að kennurum hefir hætt við,
að líla smáum augum á fræðslustörf heimilanna, og það
oft með réltu, en af þessu tvennu hefir samvinnan farizt
fyrir og litill skilningur ríkt á báðar bliðar í þessu vanda-
sama sameiginlega hlutverki skóla og heimila. Það mun
mála sannast að hvorugt má án annars vera. Heimilun-
um er hollt að muna það, að þau bera fyrst og fremst
ábyrgð á fræðslu og uppeldi barna sinna, og að fræðsla
og uppeldi á hvorki, né verður, nokkurnlíma sundurskil-
ið. Fræðsla án siðgæðis-uppeldis og uppeldi án fræðslu,
mun ávalt verða utan við sjálfl lífið. Oss kennurum er
líka fyrir bezlu að minnast þess, að vér erum í veglegri
þjónustu heimilanna, að starf vort er ekki nema hálft
slarf, ef ekki ríkir samvinna og samhjálp, skóla og
heimila, i fræðslu og uppeldisstarfinu. Skólar eru, á sinn
hátt, neyðarráðstöfun líkt og sjúkrahús. Það rýrir á engan
liátl virðingu þeirra og þeirra veglega hlutverk, heldur
þvert á móti. Fegursla hugsjón þeirra á að vera, að gera
sjálfa sig óþarfa, með því að vinna að menningu og þroska
hvcrs einstaklings í þjóðfélaginu, styðja að sannri heim-
ilismenningu, þá þarf ekki lengur að óttast um menn-
ingu þjóðarheildarinnar. Ýmsar afsakanir, fyrir þessu