Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 39

MENNTAMAL
101
þess sem það knýr heyrnar- og hreyfiskyn barns-
ins til starfs ásamt sjóninni. Það gefur líka ágætt
tækifæri til þess að laga málgalla þá, sem barnið
kann að hafa. Þetta verður samt að vera í hófi. Og pró-
fessor Gates varar mjög við því að gera of mikið að því
að æfa hljóð og hljóðasambönd í sambandi við lestrar-
kennslu þar eð það geti orðið til þess að skapa lestrarerfið-
leika, sem mjög erfitt sé að uppræta. Það eru einkum lé-
legir lesarar, sem þurfa að æfa raddlesturinn. En þess
verður að gæta vel, þegar góðir og lélegir lesarar eru sam-
an í bekk, að láta ekki góðu lesendurna fylgjast með því,
sem hinir lélegu lesa upphátt þar eð það getur valdið slæm-
um augnhreyfingum. Þetta má varast með ýmsu móti, t. d.
með því að skipta börnunum í hópa og láta þá eða þann
hópinn, sem ekki les upphátt lesa í hljóði eða vinna að ein-
hverju öðru verkefni. Einnig má láta hvert barn vinna
fyrir sig, þannig að eitt lesi upphátt úr því, sem fyrir er
sett, en hin glími við ýmist sjálfvalið lesefni eða annað, sem
kennarinn setur þeim fyrir, í hljóði eða út af fyrir sig.
Þessi aðferð hefur þann kost, að kennarinn getur eytt
meiri tíma til handa þeim börnum, sem þurfa hans mest
við hvort heldur hann lætur þau lesa hvert fyrir sig
eða í kór.
Þegar kenndur er lestur, verður jafnan fyrsta verkið
að kenna barninu að þekkja alla stafina. Er þá nauðsyn-
legt að nota allar þær aðferðir, sem unnt er; þ. e. að
læra nafn stafsins, hljóð og form. Auðveldast er að læra
formið með því að teikna eða lita stafina eða þá að renna
fingrinum eftir upphleyptum stöfum úr sandpappír. Er
þetta jafnvel talið þýðingarmesta stigið og það, sem byrja
skal á, á undan nafni stafsins eða hljóði. Þó skal varast að
æfa samtímis þá stafi, sem líkjast hver öðrum í útliti eða
hljóði svo sem: b-d, k-g, m-n, p-t, o. s. frv. Sumir halda
hinu gagnstæða fram og vilja æfa saman þá stafi, sem lík-
astir eru. Við rannsóknir hefur komið í ljós, að lítill munur