Æskan - 01.07.1971, Síða 18

rið 1961 fór ég i ferðalag mcð
raömmu og fórura við til Noregs
og vorum ]>ar i einn mánuð. \'ið
lögðum af stað að kvöldi 31.
ágúst og koinum til Noregs klukkan 5:05
að morgni. .4 móti okkur tóku langamma
min og afi. Við fórum með ]x’im heim
til lieirra og dvöldumst þar til kvölds, en
]>á sótti pabbi okkur og dvöldumst við
lijá boiuim allan timann, sem við vorum
i Noregi.
Morguninn eftir fór pabbi með okkur að
járnbrautarstöðinni í útjaðri öslóar, en
pabbi á beima i Asker i nágrenni Oslóar.
Með járnbrautinni fórum við inn i Ostó og
fórum við út ]>ar. Við skoðuðum okkur
um og til dæmis skoðuðum við ráðhúsið,
konungshöllina og margt fleira. Við fór-
um i búðir og ]>egar við vorum búin að
skoða borgina, fórum við niður að höfn.
Þar voru mörg stór skip, meðal annars
risastórt olíuskip frá Bandarikjunum. Svo
voru ]>arna líka skemmtiskip, fiskiskip og
dráttarbátar og margir smábátar. I’egar
við vorurn búin að skoða höfnina og skipin,
fórum við og fengum okkur að borða.
Þegar við vorum l>úin að borða, fórum
við að skoða járnbrautina og sporvagnana,
en tókum okkur svo far með strætisvagni
að skiðastökksbrautinni, sem heitir Holm-
enkollen, og skoðuðum liana. Svo fórum við
heim. Þegar heim kom, drukkum við, og
svo fór ég og skoðaði mig um i nágrenni
hússins. Meðal annars var ]>ar eplagarður,
og fékk ég mér epli að borða. Svo kallaði
’mamma á mig og við borðuðum og fórum
svo að borfa á sjónvarpið.
Morguninn eftir vaknaði ég klukkan
\_______________________________________________^
langa löngu bjuggu maður og kona i koti sinu. Þau áttu Þria
sonu, og hét sá yngsti ivan. Þau voru hvorki fátæk né rík, en
' urðu vinna baki brotnu til þess að hafa ofan i sig að borða-
Einn góðan veðurdag fréttist, að drekinn óttalegi værf komion
^ landið og væri líklegur til að drepa hvert mannsbarn. Maðurihn
og konan urðu lafhrædd og lokuðu sig niðri í kjallaranum.
En tveir elztu synirnir sögðu: — Verið þið óhrædd. Við skulum fara og vinna
á drekanum óttalega. Hann ívan litli getur orðið hjá ykkur, svo að þið verði
ekki ein. Hann er of ungur til að berjast við dreka hvort eð er.
— Nei, ég vil ekki verða heima, sagði ívan. — Ég vil fara líka og berja
við drekann.
Svo varð það úr, að þeir fóru allir þrír. Þeir höfðu með sér nesti, söðlúðu
hestana sina og héldu af stað.
Eftir nokkra daga komu þeir í þorp. Þar var aðeins eitt hús eftir uppis<an
andi. Drekinn hafði verið þarna og lagt þorpið i rústir.
í þessu húsi, sem uppi stóð, var gömul kona, og hún hafði þá sögu a
segja, að drekinn hefði verið þarna á ferð og drepið alla með því að spua
á þá eldi. Eina manneskjan, sem eftir lifði, var hún sjálf.
Bræðurnir gistu hjá gömlu konunni, og i býtið morguninn eftir héldu Þelt
áfram ferðinni. Á þriðja degi komu þeir að brú, sem var á mærunum a
Drekalandi. Og þarna í kring sáu þeir alls staðar eyðileggingar drekans.
Bræðurnir fundu tóman kofa rétt við brúna og kom saman um að gista
honum um nóttina.
18