Æskan - 01.07.1971, Side 23

Gunnar Gunnarsson, Reykjavík, hefur
senl blaðinu þessar tvær myndir, sem
hann segir hafa verið teknar á bænum
Sauðhúsum, Laxárdal, Dalasýslu, vorið
1970, og eru þær af fyrsta lambinu, sem
þar fæddist það vorið.
l*ásamlegu vélar. l>á mimt þú sannfærast um, að það er
c^ki vöðvaal'lið, heldur vitið — skynseinin — sem gerir
niennina að voldugustu verum í heimi hér, voldugri en
h>n máttugu skógardýr þín. Einn og vopnlaus getur maður
e^ki staðið þeim á sporði, en ef t. d. tíu manns fara sanian
°K stæla vöðva sína og vit gegn hinum villtu fjendum,
nil|ndu mennirnir sigra. Skógardýrunum mundi aldrei
^°nia til lnigar að vinna saman í orustu gegn nn'mnunum.
þú, Tarzan, hefðir haldið áfram Jiessu villta skögar-
^annslífi, býst ég ekki við, að ]ni hefðir [mrlt að óttast
e^ihrumleika eða langlífi.
’d>ú hefur rétt fyrir ]iér, d’Arnot," svaraði Earzan, „ef
^erchak helði komið Tublat til hjálpar nóttina góðu á
^hm-dum-hátíðinni, mundi |iað hafa orðið minn bani.
P *
•n Kerchak hefði aldrei getað hugkvæmzt að nota slíkt
la.“kifjeri. Jafnvel Kala, móðir mín, lagði aldrei á nein
r-tð fyrirfram. Hún át fylli sína, og ef henni hafði tekizt
afla meiri fæðu en hún g;tt torgað, datt henni aldrei
1 hug að geyma afganginn til næsta dags. Ég man, að
henni þótti ég vera mjög heimskur, jtegar ég tók með
eitthvað nesti, ef um langt ferðalag var að ræða. En
°ltar var það svo, að henni þótti þó gott að fá bita hjá
rrier af nestinu, þegar við höfðum farið langa leið eftir
trjátoppunum."
-.hú hefur ]rá Jrekkt móður þína, Tarzan?" sagði d’Arnot
hndrandi.
»Já. Hún var stór og fönguleg apynja, stærri en ég og
,n>hlu þyngri."
»Og faðir þinn?"
»£g jiekkti hann ekki. Kala sagði mér, að hann hefði
'erið hvítur api og hárlaus eins og ég. Ég veit nú, að Jrað
^efur verið hvítur maður."
d’Arnot horfði lengi og alvarlega á félaga sinn. „Tarz-
an,“ sagði hann að lokum. ,,I>að getur ekki verið rétt, að
Kala, apynjan, hafi verið móðir þín. Ef svo væri, sem
ég eíast um, mundir þú hafa erlt einhver einkenni ap-
anna, en ]rað hefur ]rú ekki. hú ert hreinn hvítur maður.
Hefur þú annars nokkuð, sem leyst gæti |iessa gátu?"
„Nei," svaraði Tarz.an. „Ég hef lesið ílestar bækurnar,
sem í kofanum erti, þó er hér ein bók, handskriluð, á
máli, sem ég skil ekki. Ef til vill getur |ni það." Og I’arzan
dró Iram úr dóti sínu litlu, svrirtu bókina og rétti d’Arnot,
en hann starði steinhissa á titiiblað bókarinnar.
„betta er dagbók Johns Claytons lávarðar af Greystoke,
skrifuð á frönsku," sagði hann og hélt áfram að lesa upp-
hátt úr þessari bók, sem skriíuð hafði verið lyrir tuttugu
árum og skýrði Irá ævintýrum, mannraunum og sorgum
Johns Claytons og Alice konu hans frá þeim degi, er
þau fóru Irá Engjandi og til Jress dags, er hann var sleginn
af Kerchak, stóra mannapanum. d’Arnot las hægt. Stund-
um viknaði hann og varð að hætta lestrinum um stund,
vegna hins hörmulega vonleysis, sem skein út úr línunum.
Við og við gaut hann augunum til Tarzans, sem sat á
hækjum sínum eins og útskorin mynd, og starði á jörðina.
Eina breytingin á frásögninni var, Jregar minnz.t var á
drenginn. A þeim stöðum skein hamingjan út úr síðum
bókarinnar. A einum stað hafði vonin meira að segja
brugðið ljósi yfir allt: „í dag er litli drengurinn okkar
sex mánaða gamall. Hann situr hér hjá borðinu og hjalar
og leikur sér. Hann er hraust og skemmtilegt barn. Stund-
um sé ég hann í anda sem fulltíða mann taka stöðu
mína í heiminum, annan John Clayton. Eins og til að
undirstrika Jietta hefur hann náð í pennann minn og
innsiglað blaðið með litlu fingurgómunum sínum." — —
A blaði bókarinnar voru eftirmyndanir fjögurra lítilla
fingra og hálfs þumalfingurs.
23