Valsblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 39

VALSBLAÐIÐ
37
Fríinann Hclgason:
Hólmgeir Jónsson9 sextugur
hafa tíma til þess sem maður vill.
Það er viljinn til að gera eitthvað,
sem maður verður að þjálfa með sér.
Það er viljinn, þegar búið er að skora
mark hjá manni, að setja boltann á
miðju og segja við sjálfan sig: Ég
ætla að jafna þetta, og ég ætla ekki
að gefast upp. Það er þessi vilji til
þess að reyna á sig og þroska sig,
sem er alveg nauðsynlegur. Ef mað-
ur getur sameinað þetta við t. d.
skemmtilegan leik, verður þetta miklu
léttara.
Félagsmálin, þau geta orðið á svo
mörgum sviðum. Menn eru misjafn-
lega gefnir fyrir þau.
Þú spurðir um hvaða ráð ég vildi
gefa ungum manni sem ætlar að ger-
ast félagi, og það er, að muna eftir
því að það er hans félag, hans eigið
félag. Hann á að hugsa um það eins
og það væri órjúfanlegur hluti af hon-
um sjálfum. Hugmyndirnar sem oft
eru uppi um það að skipta um félög,
eru mér alveg fjarri. Ég get ekki
ímyndað mér að góður íþróttamaður
geti bætt sig á því að skipta um fé-
lag. Ég held að hann geti ekki gert
annað en að gera sér tjón. Ég vildi
enn segja við unga manninn. Vertu
heill gagnvart félagi þínu og félögum,
og þá kemur hitt af sjálfu sér að þú
ert heill í félagsmálum.
„Enginn gerir neitt einn“.
Nú urðu bæði Valur og þú 60 ára
á þessu ári, hvað vildir þú segja á
þessum tímamótum ykkar beggja?
Þegar maður er orðinn sextugur, þá
er maður meira og minna dæmdur
til þess að vera gamall, þá tekur
maður því auðvitað.
Maður hugsar um það sem maður
hefur komizt, hverju maður hefur náð
af því sem mann langaði til að ná.
Þá vildi ég segja, og þá ef til vill
vegna þess að maður er ánægður með
sjálfan sig, en ég er þakklátur öll-
um þeim mönnum sem hafa gert mér
það mögulegt að ná þó þetta miklu
af því sem mig langaði til að gera,
en það er auðvitað ekki nærri allt.
Enginn gerir neitt einn, það verð-
ur maður að muna. Þá er mér efst
í huga, þegar maður er dæmdur til
þess að vera 60 ára gamall maður,
sem ef til vill þýðir minna í dag en
nokkru sinni fyrr, að minnast þess
að þú gerir aldrei neitt einn, og þú
getur aldrei talað um að þú hafir
sextugur gert eitt eða annað, heldur
að við, allir, gerðum þetta saman.
Manni er efst íhuga, að leita að því,
hvort maður hefur verið svo hepp-
inn að vera með í því að tengja sam-
an marga stafi í eina sterka heild.
þakklátur, að lokum.
Finni maður það, getur maður verið
„Ákaflega þakklátur
fyrir að hafa fengið
tœkifœri til að vera með
í þessum félagsskapu
Okkur í blaðsstjórninni varð dálítið
á í messunni í síðasta blaði, að niður
féll að geta afmælis þess mannsins,
sem einna lengst og nær óslitið hef-
ur starfað fyrir Val á velli og utan,
eða frá 1920 til dagsins í dag, en þetta
er Hólmgeir Jónsson.
Hann byrjaði aðeins 10 ára að
keppa með þriðja flokki, en fæddur
er hann 6. sept. 1910. Hann var ekki
gamall, þegar hann fór að hafa gam-
an af knetti og minnist hann með
mikilli ánægju, þegar hann var í Hvat
í KFUM undir handleiðslu séra Frið-
riks Friðrikssonar, og þegar þeir voru
að ryðja sér völl í Skólavörðuholt-
inu, rétt við eystri hluta Hallgríms-
kirkju, þó lítið fari fyrir þeirri vall-
argerð nú!
Hólmgeir hélt að loknum þriðja-
flokksaldri beint upp í hinn sögu-
fræga annan flokk, sem þá var farinn
að ógna veldi KR. Vöktu leikir þess-
ara flokka mikla athygli og sóttu þá
fjöldi áhorfenda. í þessum öðrum
flokki Vals var að myndast sá kjarni,
sem síðar átti eftir að láta að sér
kveða og gerði garöinn frægan.
Hólmgeir lék fyrsta leik sinn með
meistaraflokki, er Valur lék við Skot-
ana, sem hingað komu 1928. Lítið at-
vik, sem gerðist eftir þann leik eða
í hófi eftir keppnina, segir svo ekki
verður um villzt, að gestunum hefur
fallið við 3eik Hólmgeirs og þótt
hann lofa góðu. Einn leikmanna hinna
skozku gesta sýndi honum þann heið-
ur og viðurkenningu að gefa honum
skóna sína og bað hann vel njóta.
Þótti þetta skemmtilegt tiltæki og
óvenjulegt.
Hólmgeir var einn í hópi þeirra
Valsmanna sem sigruðu í fyrsta sinn
í meistaraflokki 1930, en hann mun
hafa hætt keppni 1936, eða um það
bil.
En þó hann hafi hætt að leika sér
á vellinum hætti hann ekki að sinna
málum félagsins og kom þá víða við.
Hann átti sæti í stjórn félagsins í
allmörg ár, fékkst við þjálfun yngri
flokkanna, var í mótanefndum, var
ötull í sambandi við byggingu skíða-
skálans. Sterkastur hefur hann þó
veriö í félagsmálunum við fjáraflan-
ir, og þá sama á hvaða sviði var, þar
var hann alltaf til og alltaf einn
Hólmgeir Jónsson.
þeirra duglegustu. Um langt skeið
voru hlutaveltur einn bezti tekjustofn
félaganna hér í Reykjavík og má líkja
því við getraunirnar í dag. Þar hefur
Hólmgeir alla tíð verið í sérflokki
og náði ótrúlegum árangri og eftir
að þeim sleppti hefur hann verið góð-
ur sölumaður í getraununum. Sama er
að segja um hin mörgu happdrætti
sem Valur hefur sett í gang, og þá
sérstaklega meðan verið var að byggja
upp á Hlíðarenda, þar var Hólmgeir
fremstur í flokki.
Hólmgeir er einn þeirra manna sem
lætur lítið yfir sér og vinnur störf
sín í kyrrþey.
Á knattspyrnuvellinum var hann
skemmtilegur samherji, enda gæddur
mikilli kímnigáfu og slíkir menn eru
hverju liði nauðsynlegir. Hann var
ótrúlega laginn að skora mörk, sem
stafaði af því að hann hafði næmt
auga fyrir staðsetningum og kom
margt markið af þeirri ástæðu.
Hann hafði því öll einkenni hins
góða félaga og varð vinsæll meðal
allra sem kynntust honum.
Foreldrar hans voru Jón Mýrdal
Jónsson og Aðalbjörg Jónsdóttir.
Kona Hólmgeirs er Unnur Jónsdóttir.
í tilefni af þessu afmæli Hólm-
geirs þótti ritstjórn Valsblaðsins til
hlýða að ræða við hann og fá hann
til þess að segja frá því, sem honum
er minnisstæðast frá löngum íþrótta-
og starfsferli hjá Val og fer það hér
á eftir:
Það var með mig eins og flesta
aðra unga drengi í Reykjavík á þeim
árum, að ég fór í sveit á sumrin, svo
ég komst. ekki eins fljótt í snertingu
við keppnina eins og hún er í dag. Þá
voru ekki yngri flokkar til en 3. flokk-
ur. Ég hafði gaman af að taka þátt
í þeim leikjum sem tíðkuðust hér í
bænum þegar ég var heima, en í sveit-
inni hafði maður annað að gera en
að leika sér. Helztir þessara leikja
voru: Boltaleikur (kýlubolti), klink,
þar sem notaður var kúptur pening-
ur og honum kastað í vegg, og átti