Valsblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 36

34
VALS BLAÐIÐ
skuldasöfnunar í sambandi við fram-
kvæmdirnar á Vals-svæðinu ?
Nei, aldrei, við lifðum á þessum
undarlegu tímum, að bezt var að ná
í peninga og skulda þá. Þetta sá ég
þó að ég hafi aldrei verið fjármála-
maður, og sá það betur en margir
fjármálamenn, sem svo voru nefndir.
Flestir mölduðu í móinn yfir skuld-
unum, en það var erfiðast fyrir gjald-
kerann, eins og Sigurð Ólafsson, þeg-
ar skuldunautarnir voru að berja í
borðið og heimta peninga, en þeir
voru ekki til. Það voru erfiðir tímar
fyrir hann, en ég var ekki inni á
skrifstofunni þá, svo að mér leið
ágætlega. Þegar Sigurður talaði um
þetta og brosti sínu breiða brosi,
vissi ég að það var ekki létt. En hann
vissi hvernig ég hugsaði, hann skildi
mig betur en allir aðrir.
Er nokkuð fleira sem þú vildir
segja um athafnir ykkar og fram-
kvæmdir á Hlíðarenda?
Nei, það er í rauninni ekkert meira
að segja. Það eina sem manni þykir
miður er, að það er liðið á ævi manns,
að maður er ekki eins léttur á sér.
Þó finnst mér, að ég vildi vera með
aftur, að byggja önnur mannvirki,
og hver veit nema það verði. Það er
ógurlega gaman að framkvæma, og
þá sérstaklega fyrir félag, sem manni
þykir vænt um. Þú veizt hvað þessi
tengsl við eitt félag geta verið und-
arleg. Það er engin skylda, engin kvöð,
algerlega frjálst, enginn sem getur
sagt að þú skulir gera þetta. Ef til
vill er það sterkara í þér en nokkuð
annað, að þú munir vilja gera það,
ætlir þér að gera það. Sá innri vilji,
að þú ætlar að gera það, er miklu
sterkari, en þó að þú sért rekinn
áfram með svipum.
Hvaða íþróttaafrek Valsmanna
hafa glatt þig mest?
Öll afrek Valsmanna hafa glatt
mig, en það er erfitt að komast í
efsta stigið. Ef til vill er það þó há-
stigið þegar ég frétti til Hamborgar
1956 að Valur hefði orðið íslands-
meistari í knattspyrnu í meistara-
flokki, eftir langt hlé.
Það var ægilega þægileg tilfinning
og sigurgleði. Það var enginn til að
gleðjast með mér, annar en ég sjálf-
ur. Ég gat gengið um eins og í draumi
tímunum saman og látið hugann
reika, að nú væri markinu loksins
náð: Valur íslandsmeistari!
Þú hefur starfað að íþróttamálum
og mannvirkjagerð bæði fyrir áhuga-
félög og opinbera aðila. Er nokkur
munur á því að vinna fyrir þessa
aðila ?
Ég get ekki fundið að það sé neinn
munur á því, eða ekki verð ég þess
var. Manni finnst alltaf að þetta sé
hluti af manni sjálfum, sama þó að
það sé fyrir opinbera aðila.
Það má segja, að þar sé maður
meira háður öðrum, en þá gildir það
að hafa góða samvinnu, ná góðu sam-
komulagi, fá sameiginlegt átak um
það að fá þá lausn sem manni sýn-
ist vera sú rétta. Það kostar ef til
vill átök, en ef það eru góðir drengir,
þá takast alltaf sættir.
Í.B.R. og starfið þar.
Þú hefur starfað fyrir félög og tek-
ið þátt í þeirra daglega striti og stærri
framkvæmdum. Nú hefur þú verið
formaður stærsta héraðssambandsins
— íþróttabandalags Reykjavíkur —
um nokkurt skeið, er það eins
skemmtilegt eða skemmtilegra ?
Á vissan hátt er það starf skemmti-
legra. Mér var sagt þegar ég tók
þetta að mér, að öll störf þar væru
orðin fastmótuð og útaf fyrir sig var
það allt í lagi. Svo uppgötvar maður
það, að þar eins og annars staðar er
ekkert kyrrt, starfið breytist þegar
verkefni skapast stöðugt hjá banda-
laginu, og þá að þessu sinni í átt til
hins félagslega. Viðskiptin við félög-
in, og þess sem þeim er til hagsbóta,
vaxa til mikilla muna og má þar nefna
afgreiðslu leigumála þeirra við borg-
ina varðandi íþróttamannvirki henn-
ar. —
Þar urðum við að beita okkur og
það var skemmtilegt að fást við það,
og leysa.
Þá má benda á þróun getraunanna,
sem orðið hafa drjúg tekjulind fyrir
félögin. Að vísu voru það ungir fram-
takssamir menn sem hófu þessa starf-
semi og skipulögðu til gagns fyrir
félög sín, en sú starfsemi samrýmd-
ist ekki gildandi reglum um slíka
starfsemi, svo að íþróttabandalagið
neyddist til þess að taka þessa starf-
semi upp og að sjálfsögðu með sama
fyrirkomulagi og hinir ungu menn
höfðu byrjað með og gekk það þannig
um skeið eða þar til aðrir aðilar með
víðtækari þátttöku tóku við og hafa
rekið það síðan.
Ég er líka sannfærður um, að í
framtíðinni munu íþróttamenn borg-
arinnar njóta góðs af kaupum sem
við höfum gert á jörð í Grímsnesinu,
sem er 117 hektarar að stærð, með
miklum hitamöguleikum. Verður þar
landrými fyrir íþróttamannvirki af
ýmsu tagi. Er þar- mikið verk fram-
undan fyrir íþróttabandalagið.
Sitthvað fleira höfum við á prjón-
unum, og það hlýtur alltaf að vera.
Það gerir líka starfið skemmtilegt
að verða alltaf var við það að stjórn
borgarinnar sýnir þessum málum
mikla velvild.
Stjórnarstarfið í Í.B.R. er á marg-
an hátt ánægjulegt, ekki sízt fyrir
það að þar er unnið af ósérplægni að
málunum, þar er engin keppni um
utanfarir eða gagnkvæm boð eða um
persónulegan vinning að ræða. Við
erum líka heppnir með það að hafa
starfsmann við hlið okkar sem vinn-
ur af miklum dugnaði og áhuga að
málum bandalagsins, en það er Sig-
urgeir Guðmannsson.
Ætlaði að verða flugmaður.
Þú kemur víða við og átt mörg
áhugamál, en hvernig stóð á því að
þú gerðist læknir Flugbjörgunarsveit-
arinnar ?
Árið 1932 hafði ég, næstu tvö árin
á undan, verið að undirbúa mig til að
fara til Englands og læra að fljúga.
Ég hafði alltaf haft mikinn áhuga
fyrir flugi, lesið mikið um flug, séð
þær flugvélar sem hér höfðu komið,
og fannst alltaf að þetta hlyti að vera
framtíðin. Þessi farartæki mundu
breytast eins og bíllinn. Ég velti því
fyrir mér, að þetta gæti varla verið
mikið meiri vandi en að aka bíl, og
eftir því sem ég las meira um þetta
sannfærðist ég um, að það mundi ekki
vera verulegur munur. Þá tók ég þá
ákvörðun að leggja fyrir álíka upp-
hæð sem maður mundi eyða í að
reykja á viku hverri. Þessu hélt ég
áfram í tvö ár. Fór ég svo 1932 með
upphæðina til Reading í Englandi og
fór á flugskóia þar, tók þar próf í
flugi, og fór svo heim með það. Þegar
heim kom var allt flug búið á íslandi,
því báðar flugvélarnar höfðu sokkið
í ofviðri: Veiðibjallan og Súlan, sem
hér voru til þá. Þetta varð til þess
að ég brá mér í fyrrihlutapróf í lækn-
isfræði eftir nokkra mánuði, sem ég
hafði ekki hugsað mér að gera ann-
ars, og þar með var teningunum kast-
að um námið. Ég hafði nú aldrei
verið alveg heill í því, fram að þeim
tíma, en eftir það leit ég ekki til baka.
Ég stundaði svolítið svifflug í
Þýzkalandi, á stað við Eystrasalt er
heitir Rossheiden, þarna var góð að-
staða þar sem vindurinn stóð af
Eystrasalti, og upp hinar löngu brekk-
ur, og voru þá oft sett þar heimsmet
á svifflugum. Ég var með í þessu
svifflugi gegnum háskólann, og hafði
mjög gaman af þessu. Ég var ekki
í neinum úrvalsflokki, enda hafði ég
ekki mikinn tíma í það.
Síðan kom ég ekki nálægt flugi
nema í bókum og tímaritum, en strax
og stríðinu lauk, keyptum við nokkr-
ir áhugamenn flugvél frá Englandi,
og ég held að það hafi verið fyrsta
flugvélin sem var keypt til landsins
eftir stríðið. Var hún keypt fyrir
milligöngu þess manns sem rak flug-
skólann sem ég lærði í. Áttum við
hana lengi, og hét hún TF Blú, og
aftasti stafurinn er auðvitað minn
stafur. Hinir hétu Baldvin og Lárus,
og þannig kom nafnið, og blá var
hún á litinn þar að auki! Flugum við
vél þessari mikið og síðan hef ég