Valsblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 31

VALSBLAÐIÐ
29
Frímann Helgason:
IJlfar Þórðarson, sextíu ára
— Nú ert þú uppalinn í því félagi,
þar sem sagt er að félagsandinn og
samheldni manna sé meiri en í öðr-
um félögum, hvernig finnst þér þessi
mál vera í handknattleiksdeildinni
hjá Val?
— Já, það er alveg rétt, að KR-
ingar eru frægir fyrir góðan félags-
anda og samheldni, en ég fæ ekki bet-
ur séð en að þetta atriði sé í góðu
lagi hjá Val. Það er að vísu rétt, að
maður hefur verið að heyra það, að
við landsliðsmennirnir í Val leggjum
okkur meira fram með landsliðinu en
félaginu, en þetta er bara alls ekki
rétt. Mér finnst það ósanngjarnt að
ásaka nokkurn okkar um að leggja
sig ekki alla fram í Vals-liðinu, þótt
illa hafi gengið í fyrri hluta Islands-
mótsins, það eru aðrar orsakir fyrir
því að mínum dómi.
— Og hverjar þá helztar?
— Ég álít að við höfum æft of
mikið þrekæfingar, þ. e. a. s. að þeim
hafi verið haldið of stíft og of lengi
í stað þess að taka upp boltaæfingar.
Þar á ég ekki bara við að leika meira,
heldur gera alls konar æfingar með
bolta. Svo er annað og það á sjálf-
sagt mestan þátt í því hve illa liðinu
hefur gengið, en það er bara þessi
svokallaði „öldudalur" sem öll lið
lenda einhvern tíma í hafi þau náð
toppnum. Að mínu áliti er ástæðu-
laust að örvænta um liðið þótt illa
gangi í 2—4 leikjum, slíkt getur allt-
af hent.
— Þú heldur sem sagt að þið náið
ykkur upp aftur?
— Ég er ekki í nokkrum minnsta
vafa um það, ég er bara ekki til um-
ræðu um annað.
— Nú langar mig að leggja fyrir
þig samvizkuspurningu, Gísli, finnst
þér þú vera orðinn Valsmaður?
— Það er dálítið erfitt að svara
þessu. Vissulega er ég Valsmaður, en
mér finnst ég ekki Valsmaður á sama
hátt og manni fannst maður KR-
ingur öll þau ár sem ég lék með KR.
Og ástæðan fyrir þessu er auðvitað
sú, hve stutt ég er búinn að vera í
Val. Þetta gerist ekki eins og að
klappa saman lófunum.
— Að lokum, Gísli, ert þú sam-
mála því að íslenzkur handknattleik-
ur sé staðnaður?
— Nei, ég er það ekki. En mér
finnst það mjög óréttlátt að ætlast
til þess að við íslenzkir handknatt-
leiksmenn náum sama árangri og er-
lendir kollegar okkar, sem gera lítið
annað en æfa og keppa í handknatt-
leik á meðan við vinnum frá kr. 7—8
á morgnana til kl. 6—8 á kvöldin.
Það er að mínu viti út í bláinn að
ætlast til þess, sagði Gísli Blöndal
að lokum.
Knattspyrnufélagið Valur hefur oft-
ast átt því láni að fagna, að eiga for-
ystumenn sem borið hafa gæfu til
að leiða það áfram með árangri sem
við getum verið ánægð með. Kemur
þar bæði til árangur á leikvelli, og
eins utan vallar, sem miðar að því
að skapa félögum Vals betri og betri
aðstöðu til að gegna því hlutverki
sem því er ætlað í þjóðfélaginu.
Einn þessara manna er Úlfar Þórð-
arson. Þáttur hans er merkilegur
fyrst og fremst fyrir það, að hann
naut einskis þess, sem leikur á æsku-
árum býður upp á, með Val, sem oft
verður til þess að binda félagana við
félagið. Á erfiðum tíma í stjórnskipun
hjá félaginu er hann nánast sóttur
á lækningastofu hans, leiddur suður
á Hlíðarenda, og honum sýnt hvað
hans bíði, ef---------.
Á þeirri stundu fengum við að vita
mat Úlfars á félagstengslum, og
skyldunni við þau. Einhverjum hefði
ekki þótt það mikið til að hafa orð
á, en góðu heilli fyrir Val var hann
ekki eins og aðrir menn. Hann hafði
nefnilega gengið í Val fyrir mörg-
um árum, og þá hafði hann hlaupið
í drengjahlaupi nokkra vegalengd,
gefið Val nokkra svitadropa í keppni
fyrir félagið, og það var Úlfari nóg.
Eftir það gat hann ekki skorazt úr
leik ef Valur kallaði til hans aftur.
Og er það ekki ævintýri útaf fyrir
sig, ao þetta litla hlaup fyrir tugum
ára, skyldi verða, að maður kom til
þess að hafa forustu um það, sem
gerzt hefur á Hlíðarenda, frá því
hann gerðist formaður í Val.
Við, sem höfum fylgzt með þessu
allt frá byrjun, höfum alltaf verið
undrandi, hvernig þetta mátti takast
á svo skömmum tíma sem raun ber
vitni um. Að því leyti kom Úlfar
inn í þetta hjá Val á góðum tíma,
eða þegar félagsheimilið var í þann
veginn fullgert, og stóðu þar að mæt-
ir Vals-félagar undir forustu Jóhann-
esar Bergsteinssonar, það var þá að
okkar áliti mikill árangur.
Úlfar mun yfirleitt ekki vilja láta
skoða sig sem einhvern fjármálaspek-
ing, öðru nær. Undirrituðum er þó
alltaf minnisstæð skýring Úlfars á
því, hvernig fara ætti að því að gera
malarvöll, síðan grasvöll og að lok-
um íþróttahús. Þetta var á fulltrúa-
ráðsfundi, og var hann þar að lýsa
þörfinni fyrir þessi mannvirki til efl-
ingar félaginu. Var Úlfar þá spurður
hvernig í ósköpunum ætti að fá pen-
inga til allra þessara framkvæmda.
Þetta er allt í lagi, sagði Úlfar, við
fáum bráðum styrkinn út á félags-
tJlfar Þórðarson.
heimilið, hann notum við til þess að
hefjast handa um byggingu malar-
vallarins, og þegar því er lokið og við
höfum unnið talsvert í sjálfboða-
vinnu, og safnað nokkru fé auk þess,
þá förum við í að byggja grasvöllinn.
Þegar styrkurinn út á grasvöllinn fer
að koma, og við bætum svolitlu við
með sjálfboðavinnu og fjáröflun, byrj-
um við á íþróttahúsinu.
Þetta er ósköp einfalt!
Þessi kenning Úlfars bendir til þess,
að hann hafi haft meira fjármálaskyn
en hann vildi vera láta, en það segir
meira. Þessi orð hans spegla, svo
ekki verður um villzt, mikla bjart-
sýni, og þó um leið raunsæi. Þau
sýna dirfsku í aö fara leiðir sem
flestum venjulegum mönnum vaxa í
augum. Þau lýsa Úlfari betur en mörg
orð.
Ég veit ekki hvort menn skildu
þetta almennt þá, en þannig gerðist
þetta eins og Úlfar sagði fyrir.
Einn þeirra manna sem mest vann
með Úlfari á þeim árum, sem fram-
kvæmdir á Hlíðarenda voru í fullum
gangi, var Jóhannes Bergsteinsson,
duglegur, hagsýnn og fylginn sér í
framkvæmdum, ekki síður en á leik-
vellinum, meðan hann keppti fyrir
Val.
Jóhannes var og er eldheitur Vals-
maður, og með þeim Úlfari og hon-
um tókst mikil og góð samvinna að
þessum áhugamálum beggja. Hann
minnist Úlfars á þessa leið: „Það var
mikið lán fyrir Val að Úlfar Þórðar-
son skyldi koma til starfa fyrir félag-
ið einmitt á þessum tíma. Hann er
sterkur persónuleiki, og ég hef aldrei
kynnzt manni sem á eins gott með
að hrífa menn með sér til athafna og