Valsblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 69

VALSBLAÐIÐ
67
JFríinann Itclgason:
Liggja pahbar á lausu?
Þegar maður horfir á æfingu, þar
sem saman eru komin 30—40 ung-
menni, fyllist maður aðdáun og
hrifningu. Vafalaust kemur fyrst í
hugann gleðin yfir því, að allt þetta
fallega, unga fólk hafi dregizt að Val.
Haldi maður áfram að hugsa um
þennan hóp, þar sem hann iðar af
fjöri og lífi, í leik um bolta, á græn-
um velli eða í húsum inni, klæddan
rauðum og hvítum Valsbúningi, dylst
manni ekki, að þarna er framtíð fé-
lagsins á ferðinni.
Ef til vill gerir þetta unga fólk sér
ekki grein fyrir því atriði að neinu
ráði, það nýtur líðandi stundar, með
bolta í hendi eða á tám, umkringt
nýjum félögum, sem eru að byrja að
skynja að það verði að vinna saman
til þess að leikurinn verði reglulega
skemmtilegur. Það er farið að verða
vart við félagskenndina, samhyggð-
ina, sem flestum er meira og minna
í blóð borin. Fæst þessara ungmenna
gera sér grein fyrir að í þessu atriði
sé fólginn kjarni hins góða félags.
Ósjálfrátt dettur manni í hug hvort
þeim hafi nokkurntíma verið sagð-
ur sannleikurinn um félagsböndin,
sem þýðingarmikið atriði í félagslíf-
inu.
Við horfum yfir svæðið, úti eða
inni, og við sjáum einn, ef til vill tvo
menn sem þeytast þar fram og aftur
til að leiðbeina þessu unga fólki í list-
um leiksins, göfugt og þakklátt hlut-
verk. Og enn hvarflar að manni: Er
ekki furðulegt hvað svona fáir menn
geta náð miklum árangri með svona
marga nemendur? Óneitanlega leitar
á mann sú spurning, hvort allir sem
á æfinguna koma, hafi notið þess alls
sem þeir hugsuðu og vonuðu, þegar
þeir hlupu, léttir á fæti og léttir í
lund, út á völlinn. Væri ekki til of
mikils ætlazt, að hver og einn svar-
aði játandi, þrátt fyrir áhuga og ákafa
leiðbeinendanna. í annan stað, getum
við krafizt þess að þessir einn eða
tveir leiðbeinendur geti komizt í um-
talsvert samband við hvern einstakan
af þessum 30—40 drengjum sem á
vellinum eru?
Er hægt að búast við því að hann
hafi tíma til að leiðbeina að nokkru
ráði öllum þessum hópi, hversu vel
sem hann er af vilja gerður?
Og það er eins og það sé hvorki
þrot né endi á hugrenningum um
þetta málefni. Er nokkur von til að
þessi eða þessir leiðbeinendur geti lagt
verulega alúð við að spjalla við þetta
unga fólk um félagshyggjuna, sam-
starfið sem félagsheild, eða á ef til
vill ekki að byrja á því strax, og hve-
nær á þá að byrja á því, og hver á að
gera það?
Leikurinn og félagslífið er nátengt
hvort öðru, og þarf því öll fræðsla
um þetta að haldast nokkurn veginn
í hendur, því að félagshyggjan eflir
leikinn og góður leikur gerir félags-
andann sterkari.
Er von til þess að þessir fáu leið-
beinendur hafi nógu mikinn tíma til
þess að ná þessum hópi saman á fundi
eins oft og æskilegt væri, þar sem
spjallað væri um þessi mál vítt og
breitt og fitjað upp á skemmtilegum
verkefnum fyrir flokkana, t. d. smá-
ferðalög á sumrum, útilegur á staði,
þar sem hægt er að skemmta sér, svo
að eitthvað sé nefnt. Slík verkefni
eru ævinlega mikið gleðiefni ungu
fólki.
Sennilega erum við öll sammála
um það, að naumast sé hægt að ætla
þessum fáu leiðbeinendum að sinna
þessu öllu svo vel sé, og þá komum
við að upphaflegu spurningunni:
Liggja pabbar á lausu? Þegar maður
horfir á hópinn veit maöur að bak
við þessa einstaklinga standa pabbar
í flestum tilvikum, góðir pabbar, sem
vilja drengnum sínum allt hið bezta,
og aðeins það bezta, hvar sem hann
fer og hvar sem hann er, hann sinnir
honum heima og leiðbeinir — elur
hann upp. — Við getum sagt að upp-
eldið haldi áfram, þegar ungi mað-
urinn gengur í íþróttafélag og tekur
þátt í félagslífinu eins og það er.
Hér er ekki dregið í efa að pabbinn
vill að drengurinn hans fái sem mest
út úr veru sinni þar íþróttalega og
félagslega, sem hvort tveggja eru
þættir í uppeldi hans sjálfs. Hér að
framan hefur aðeins verið minnzt á
þá erfiðleika félaganna að sinna þessu
uppeldisstarfi eins og æskilegt væri.
Og nú spyrjum við: Mundu pabbar
vilja eða geta komið og aðstoðað við
uppeldið, t. d. á Valssvæðinu? Mundu
þeir vilja koma og taka þátt í til-
teknum verkefnum til þess að synir
þeirra fengju miklu meira út úr lífinu
þar, meiri árangur í leik, meiri þroska
vegna aukins félagsstarfs. Mundu þeir
vilja eyða eins og hluta úr kvöldi einu
sinni í viku eða ekki það; ekki til að
taka að sér þjálfun, heldur til að að-
stoða ef þess er þörf. Taka þátt í
því að slá öryggishring um hóp, þar
sem sonurinn er starfandi eða kepp-
andi.
Mundi hann vilja hjálpa til að und-
irbúa smáferð í annað byggðarlag,
hjálpa til að koma á fundum með
drengjunum og hlusta á þeirra glað-
væra hjal um það sem gerðist í gær
og það sem á að gerast á morgun.
Hér er ekki að efast um, að slíkur
varnarhringur, um allar sveitir í öll-
um flokkum á unglingaaldri í Val,
skipaður pöbbum drengjanna, sem
störfuðu í samráði við leiðbeinendur
og deildarstjórn, yrði stórkostlegt afl
fyrir þroska og þróun félagslífsins.
Því er þetta sett hér fram, að þið,
pabbar góðir, mættuð lesa það, svo
að þið gætuð kannað hugann og fund-
ið í því nokkra útrás, að hugsa til
þess að eyða svolítilli stund á viku
með unga drengnum ykkar í leik og