Valsblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 71

VALSBLAÐIÐ
69
sig í leik, að þá er sú sem heil er,
alveg ómöguleg. í leikjum reynum við
að stappa stáli hvora í aðra. Svo inn
á milli getum við talað dálítið frekju-
lega hvor við aðra, við erum nú syst-
ur, og okkur finnst að við eigum með
það!
Hvað er það sem hefur dregið ykk-
ur mest að handknattleiknum og fé-
lagslífinu í Val?
Sigrún: Ég hef aldrei haft áhuga
á því að stunda skemmtanalífið, og
ég held að það sé skemmtunin í þessu
sem ég sækist fyrst og fremst eftir.
Svo góður er félagsandinn milli okkar
stúlknanna í flokknum, að það verð-
ur eftirsóknarvert að vera í hópnum.
Við verðum varar við það, að hin
félögin eru á vissan hátt á móti okk-
ur, vilja sigra okkur, en það þjappar
okkur enn meira saman til að verja
eins og hægt er það sem unnizt hefur.
Björg: Við erum líkar systurnar að
því leyti að við stundum ekki skemmt-
analífið í borginni. Þetta hefur sann-
arlega verið mín skemmtun, og komi
það fyrir að ég komist ekki á æfingu
vegna lasleika, er ég eyðilögð mann-
eskja, að missa af þessari skemmtun,
og er miður mín það kvöldið. Ég mæli
með því að allir fari í svona félags-
skap og kynnist honum, það er alveg
sérstakt. Ég segi það, að við Sigrún
höfum verið mjög heppnar að lenda
í þessu félagi. Ég hef hvergi kynnzt.
öðrum eins félagsanda, og siðgæði,
í félögum. Það er reynt að sjá um
það að við fáum eitthvað til minninga
um dvöl okkar í félaginu; t. d. fékk
ég styttu um daginn fyrir 100 leiki.
Maður á alltaf miklar minningar frá
þessu, og slíkir hlutir undirstrika
minningarnar, þegar frá líður.
Ætlið þið að halda lengi áfram?
Björg: Ég ætla að halda áfram eins
lengi og ég get.
Sigrún: Ég ætla að halda áfram
svo lengi sem ég fell inn í hópinn.
Ég er nú orðin elzt í hópnum, og á
meðan þetta gengur er ekki ástæða
til að hætta.
Nú hafið þið um langan tíma að-
hyllzt hann Þórarinn okkar, haft hann
hjá ykkur, og notið leiðsagnar hans
með árangri sem er löngu kunnur.
Nú er hann hættur, og nýjir menn
koma til að fylla skarð hans. Hvernig
spáið þið t. d. fyrir Stefáni Sandholt
sem þjálfar ykkur núna eins og í
fyrra?
Sigrún: Ég tel að hann hafi mjög
góð tök á okkur, og þjálfuninni í
heild. Hann er ákveðinn og við hlýð-
um í einu og öllu; það verður líka
að vera svo. Mér lízt sem sagt mjög
vel á hann í þessu starfi. Þórarinn
er alltaf Þórarinn, og fyrir okkur er
hann í sérflokki.
Björg: Þórarinn var alveg sérstak-
ur maður. Hann þekkti okkur hverja
og eina persónulega og við hann. Stef-
án er yngri maður, en mér finnst
samt að hann hafi náð góðum tökum
á okkur. Hann er með nýjar hug-
myndir um þjálfunina. Já, ég er mjög
ánægð með Stefán. Hann er mjög
ákveðinn og vill að við hlýðum, og
annað þýðir ekki. Það kæmi mér ekki
á óvart að hann ætti eftir að verða
eins mikið átrúnaðargoð og Þórar-
inn er hjá okkur. Þórarinn og Tóti
eru nöfn sem við eigum einkarétt á!
Ein spurning enn. Þið systur hafið
komið víða við í handknattleiknum
og verið í eldinum heima og heiman.
Hvernig á að fara að því að gera
kvennahandknattleikinn í landinu
sterkari og meira nafn, en hann er
í dag?
Sigrún: Ég álít að áhugi meðal
kvenna fyrir handknattleik sé fyrir
hendi. Aftur á móti finnst mér öll
aðstaða og framkvæmd, er snýr að
stúlkunum, lakari en hjá karlmönnun-
um; mér finnst áberandi skeytingar-
leysi, þegar konur eiga í hlut, það er
eins og hugsað sé: Það er kvenfólk
að leika, það er allt í lagi! Áður var
meiri áhugi fyrir kvennahandknatt-
leiknum meðal forystumanna í hand-
knattleik, og þá náðist umtalsverður
árangur. Það er erfitt að svara í fljót-
heitum svona spurningu.
Björg: Ég mundi eindregið mæla
með því, að handknattleikskonum
væru gefin ákveðin verkefni, t. d. að
taka þátt í Norðurlandamótum, sem
til falla.
Upp á síðkastið hefur okkur ekki
gengið sérstaklega vel, en það er
vegna þess að við höfum ekki aðstöðu
til þess að æfa almennilega. Ég man
það, að þegar við vorum að æfa með
landsliðinu, að það var mikið minna
gert fyrir okkur en piltana. Þeir fá
marga landsleiki á ári, en við enga.
Þetta finnst mér óréttlæti, og ekki
til þess að örfa kvennahandknattleik-
inn.
Eitthvað sem ykkur liggur á
hjarta?
Sigrún: Ég vildi bara segja að lok-
um, að ég kann ákaflega vel við mig
í Val og gæti ekki hugsað mér að
vera annars staðar, og get varla hugs-
að mér að það sé betra annars staðar.
Björg: Ég vil svo að lokum segja,
að ég vil að allir Valsmenn, ungir sem
gamlir, standi saman, og ég tala nú
ekki um í keppni. Þá þurfum við að
fá nógu marga Valsmenn, eldri Vals-
ara, og finnst mér það ákaflega
skemmtilegt að sjá þá á áhorfenda-
bekkjunum fylgjast með okkur í leik.
Kunningi minn úr öðru félagi sagði
eitt sinn við mig, að hann vissi ekki
skemmtilegra, en að sjá þegar eldri
mennirnir í Val kæmu til að horfa á
unglinga félagsins í keppni. Þetta
væri óvenjulegt. Mér þótti gaman
að verða þess vör að aðrir en við
tækjum eftir þessu.
Ég vil líka skjóta því hér inn að
endingu, að þetta blað okkar, sem
þið gefið út árlega, hefur meiri fé-
lagslega þýðingu og sameinar meira
en menn almennt gera sér grein fyrir.