Valsblaðið - 11.05.1972, Blaðsíða 42

40
VALSBLAÐIÐ
sú hlutavelta mjög vel. Einnig minn-
ist ég þess, að eitt sinn þegar við
höfðum hlutaveltu í KR-húsinu eða
Bárunni, að við höfðum þar Vals-
hljómsveit, sem var í Valsbúningi,
og var gerður góður rómur að þessu
skemmtiatriði fyrir gesti. Man ég
að Hermann Hermannsson var einn
þeirra sem lék þarna og skemmti.
Þú áttir um alllangt skeið sæti í
stjórn Vals og þá væri gaman að
spyrja þig: Hvaða málefni, sem þar
komu fram eru þér minnisstæðust?
Mér er einna minnisstæðast þegar
Ólafur Sigurðsson skýrði frá því, að
hann ætlaði að leggja það til að Val-
ur keypti Hlíðarenda. Ég var þá fé-
hirðir í stjórninni og mér var kunn-
ugt um að ekkert fé var til. Hann
hafði ráð við því og lét að því liggja
að við gæfum bara út 50 króna skulda-
bréf.
Nú, svo var þetta ákveðið, og far-
ið að selja bréfin og gekk það allt
vel, en heildarupphæðin var 5.000
krónur. Síðan varð ég fyrsti gjald-
keri Hlíðarendanefndar, og ég minn-
ist ekki að hafa leyst inn nema tvö
eða þrjú bréf. Síðan kom svo stríðið
og verðgildi peninga rýrnaði, 50 krón-
ur urðu lítils virði og munu fáir hafa
krafizt greiðslu fyrir bréf sín.
Það var líka ágætt mál, þegar tek-
ið var á leigu herbergi í horni á húsi
Hjálpræðishersins, í hjarta bæjarins.
Þar voru haldnir allir stjórnarfundir,
þar komu leikmenn og röbbuðu sam-
an, enda í leiðinni á og af æfingu
suður á Melavelli. Ráðning Joe Devine,
sem þjálfara, var og mjög góð ráð-
stöfun.
Fylgist þú með knattspyrnunni í
Val ennþá?
Já, ég hef alla tíð fylgzt með Val
og sæki nær alla leiki sem félagið
leikur, og þá sérstaklega þá leiki, sem
fara fram suður á Melavelli og flesta
inni í Laugardal. Ég hef gaman af
að fylgjast með flokkunum og er yf-
irleitt ánægður með þá. 1 meistara-
flokknum finnst mér þeir ekki ná
nógu vel saman í leikjum sínum,
hvað sem því veldur. Þeir eru ef til
vill ekki nógu samrýmdir, ekki nógu
mikið saman utan vallarins, þannig
að þeir verða ekki nógu miklir og
góðir félagar. Þetta eru bara mínar
ágizkanir.
Þú spurðir áðan um þjálfara með-
an ég keppti. Þeir voru nú fáir, fyrst
séra Friðrik Friðriksson, síðar, um
skeið, Guðmundur H. Pétursson, og
svo ekki fyrr en síðasta árið mitt í
meistaraflokki 1934, að Reidar Sör-
ensen kom til okkar. Hin árin voru
það víst einhverjir úr liðinu, sem
höfðu stjórn á þjálfuninni. Sörensen
lagði mikla áherzlu á leikni og hraða,
og vildi að við tækjum knöttinn með
„engang“ eins og hann orðaði það.
Færeyjaför.
Vorið 1930 var ákveðið að úrval
úr Reykjavíkurfélögunum færi til
Færeyja síðar um sumarið. Var Hólm-
geir valinn í för þessa ásamt fjórum
öðrum Valsmönnum, en þeir voru:
Agnar Breiðfjörð, Hrólfur Benedikts-
son, Jón Eiríksson, Jón Kristbjörns-
son.
Þetta var fyrsta för íslenzkra knatt-
spyrnumanna til keppni á erlendri
grund. Hvað vilt þú segja um undir-
búninginn og ferðina í heild, Hólm-
geir?
Undirbúningurinn var nú ekki mik-
ill, og ég man ekki til að um neinar
samæfingar hafi verið að ræða. Hins
vegar æfðum við mikið færeyska
þjóðsönginn, þegar við komum sam-
an til að ræða um förina. Þetta varð
mjög skemmtileg ferð og ég varð
svo frægur að komast í þetta fræga
KR-tríó í leiknum í Trangisvog, með
þeim Steina og Hansa. Ég hafði
heppnina með mér, að skora eitt mark
í leiknum. Um kvöldið eftir leikinn
bauð stjórn bæjarins okkur til veizlu,
með dansi á eítir. Að sjálfsögðu dans-
aði ég, og eitt sinn þegar ég og dam-
an svifum þarna um gólfið, segir hún
við mig með nokkrum ákafa og stund-
arhátt: „Gruliga skeystu gott í málið
garnli", og játaði ég því, og gerði
engar athugasemdir. Gestrisni var
þar mikil, og ef einhver þurfti að láta
gera við knattspyrnuskóna sína, var
ekki til að tala um að borga. Sama
var ef við komum í verzlanir þá voru
öllum viðstöddum boðnir vindlar.
Gamlir skipstjórar vildu endilega fá
okkur inn til sín og ræða þar við vini
og frændur frá íslandi.
Við vorum viðstaddir þingsetningu
þar í eyjunum, úti undir berum himni,
fyrir utan þinghúsið í Þórshöfn. Þar
var og stór hljómsveit sem lék há-
tíðarkantötu.
Mitt í þessum hátíðahöldum birtist
maður þar í glugga, sem hægt var
að ná til flagglínu danska fánans og
skar hann niður, svo að hann féll til
jarðar. Mikið felmtur kom á þing-
heim, og var fundi slitið. Allt var
samt rólegt, nema hvað sást til nokk-
urra manna, sem tekið höfðu mann-
inn, sem skar niður fánann og báru
hann á gullstóli um, strætin. Lögregl-
an var fámenn: Amtmaðurinn, lög-
reglustjórinn og einn lögregluþjónn.
Allt var samt rólegt. Maðurinn á
gullstólnum var Páll Patursson, sem
síðar mun þó hafa fengið nokkur
hundruð króna sekt.
Erlendur Pétursson var fararstjóri
og féll öllum vel við hann, en strang-
ur gat hann verið og minnist ég þess
eitt sinn, er okkur var boðið til veizlu
og átti að veita okkur smurt brauð
og danskan bjór. Það mun Erlendi
hafa þótt í sterkara lagi og afþakkaði
bjórinn, svo piltarnir urðu að láta
sér nægja sódavatn! Þjálfari í ferð-
inni var Axel Andrésson.
Þegar við lékum við úrvalsliðið í
Þórshöfn var Erlendur yfirspenntur
og treystist ekki til að horfa á leik-
inn, en kom sér fyrir bak við skúr
sem stóð við annan enda vallarins,
þar stóð hann og kíkti fyrir horn
við og við og reyndi á þann hátt að
fylgjast með því sem gerðist. Við
lékum þrjá leiki, fyrst við Havnar
Boldfélag og unnum 5:0, annar leik-
urinn var við úrvalslið og unnum 1:0,
þriðji leikurinn var svo við lið frá
Trangisvog og unnum við það 2:0.
Hefur þú tekið þátt í öðrum íþrótt-
um en knattspyrnu?
Ég minnist þess að hafa tekið þátt
í drengjahlaupi og varð i öðru sæti,
sem var mikið betra en ég bjóst við.
Fyrstur varð Grímur Grímsson nú-
verandi prestur hér í borg. Þriðji
varð Oddgeir Sveinsson, hinn kunni
víðavangshlaupari úr KR. Ég keppti
fyrir Ármann. Ég var í ágætri þjálf-
un, því að ég stundaði leikfimisæf-
ingar þrisvar í viku og eftir hverja
æfingu allan veturinn hlupum við
álíka vegalengd og víðavangshlaupið
var.
Þessar æfingar fóru fram í barna-
skólanum við Tjörnina.
Ég æfði mikið leikfimi á þessum
árum og tók þátt í keppni við leik-
fimiflokka ÍR. Einnig tók ég þátt í
keppni um það, hvaða flokkur skyldi
sýna á þjóðhátíðinni á Þingvöllum
1930, og bar flokkur Ármanns þar
sigur úr býtum. Þannig atvikaðist
það, að ég var með báðum flokkunum
sem sýndu þar við þetta hátíðlega
tækifæri, sem sagt í hópsýningunni
og úrvalsflokknum. í þessu sambandi
vil ég benda á að leikfimisæfingar
eru að mínum dómi mjög góðar fyrir
knattspyrnumenn og hefur það sann-
azt á rnörgum knattspyrnumönnum
sem ég hef fylgzt með.
Einu sinni tók ég þátt í drengja-
móti í frjálsum íþróttum og keppti í
þremur greinum, og náði í önnur verð-
laun í öllum. Ég hafði engan áhuga
á að halda áfram, þó ekki gengi verr
en þetta; hugurinn stóð allur til knatt-
spyrnunnar.
Hvað er þér efst í huga þegar þú
lítur til baka yfir knattspyrnuferil
þinn, utan vallar sem innan?
Það væri helzt hvað ég hef eign-
azt marga og góða vini, bæði í Val
og í röðum mótherjanna á vellinum.
Þessar utanferðir, sem ég tók þátt
í með Val 1931 og 1935, voru á vissan
hátt ævintýri sem maður gleymir
ekki, og sama var þegar ég fór með
2. flokki til Noregs 1957. Sjálfir leik-
irnir voru mér alltaf mikil skemmtun
og það spillti ekki að ég var furðu
heppinn með að skora mörk.