Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Side 96

leyti stendur margfalt betur ab vígi, og vanist hefir frá
barnsbeini öllu því, er hinir veröa nú að temja sér í
fyrsta sinni.
Það er eftirtektavert, hvernig þessi barátta geng-
ur. Ef hún hefði svo illa gengið, að íslendingar
hefðu orðið algjörlega undir í hinum nýju heimkynn-
um, látið aðra hrifsa brauðið frá munninum á sér og
oltið út af í dáðleysi og ómensku, hefðu þserófarir verið
eins konar ömurlegur spádómur um ókomin örlög þess
meirahluta þjóðarinnar, sem enn er að hevja „heimsins
langa stríð“ á sögu-hólmanum forna. Hún er þar í
sömu samkepnisbaráttunni, þótt þess verði ekki eins
mikið vart, og dregst með hverju árinu lengra og
lengra út í þá straumhörðu hringiðu. Ef allir þeir,
sem til Vesturheims fluttust í þeim tilgangi að rvðja
sér þar braut, hefðu þegar sokkið og alls enga sögu
eignast, inundi það ekki hafa verið fremur raunalegur
spádómur um það, að þjóð vor í heild sinni gæti ekki
átt sérlega glæsilega framtíð fyrir höndum ?
Þó engin mikil afreksverk hafi enn af Islending-
um í Vesturheimi unnin verið, og alls ekki sé yfir
neinu að gorta, enda sómir það sér ávalt illa, er
naumast unt annað að segja, en að saga þeirra, þó
stutt sé, tali fremur um lífsmagn þjóðar vorrar en hið
gagnstæða. Hún virðist færa fram ómótmælanlegar
sannanir fyrir því, að töluverður málmur sé enn eftir
í þjóðinni.og ekki svo lítið af dugnaði, bæði andlegum
og líkamlegum, til að bjarga skútunni, þó komið sé í
krappan sjó. A þeim tímum, sem nú eru yfir þjóö
vora að líða, þarf hún einskis framar, en að talaður sé
í hana kjarkur og dugur, til að sækja betur fram og
bíta betur bein fyrir sig í baráttunni fyrir tilveruuni,
heldur en henni hefir enn þá tekist.
Með hverju móti er best unt að gjöra þetta ?
Auðvitað má gjöra það á ýmsan hátt, en að vorri
hyggju þó ekki síst með því aö segja sögu Vestur-
Islendinga, eins og hún hefir gjörst þenna. síðasta ald-
arfjórðung. Því hún sýnir oss, hvað menn og konur.