Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1939, Qupperneq 59

ALMANAK 1939
59
hann til bana. Sleit svo húnann úr boganum og
fór með hann í burt.
Hér var nú raunar ekki um neina grimd að
ræða. Það var móðir að verja líf barnsins síns. Þá
geta allar mæður orðið grimmar. Ugglaust hefir
birnan haft einhvern grun um að þetta kvalafulla
ástand húnans, væri manninum að kenna, og hefir
því hatur til hans, knúð hana ennfremur til skjótra
hefnda.
En svo kom nokkuð fyrir seinna, sem sýnir að
þeim dýrum er ekki að treysta, jafnvel þó þau séu
alveg óáreitt. Maður nokkur í þjónustu verzlunar-
félags þar nyrðra, var á ferð að vitja um veiðimenn,
sem félagið hafði gert út til veiða. Eitt sinn lét
hann fyrir berast út á víðavangi, lagðist til svefns
og sveipaði um sig loðfeldinum, og hefir eflaust ekki
átt neins ills von. Um nóttina fór birna þar um með
tveim húnum og hafði hún þá slegið til mannsins,
þar sem hann svaf og varð það auðvitað bráður
bani. Þeim er laus hrammurinn eins og sagt var
um Þorgeir okkar Hávarðsson, sem ekki gat stilt sig
um að slá til manns, “ef hann stóð vel til höggsins”,
þó hann hefði ekki annað til saka unnið.
Skógarbirnir eru flestum að nokkru kunnir hér
i Canada. Það eru rauðir og svartir birnir. Eru
hinir rauðu nokkuð stærri og ber frekar að varast
þá. Raunar eru þeir báðir mannfælnir, en þó vill
oft til að þeir verða manni að bana. Eru það aðal-
lega særðir birnir. Þeir eru þá ákaflega hættulegir
viðureignar. Það var særður björn sem banaði
manni hér í fylki fyrir skömmu. Það er alment á-
litið að gamlir birnir séu hættulegir, eftir að þeir
gerast ónýtir til veiða — þegar hungrið sverfur að,
þá svífast þeir einskis. En yfir höfuð má segja að
þeir séu meinlausir. Oft hefir það viljað til að
krakkar á berjamó hafa rekist á björn, sem líka
var að tína ber. Er þó óvíst hver hræddari verður,
björninn eða börnin. Þau flý.ja jafnan sitt í hverja
áttina.