Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 57

53
En Sesselja vildi láta liana njóta trygðar sinnar við mann hennar.
Hún gat ekki komið sér til þess, aö láta drepa hana, þó hún væri til engra
nota. Meira að seg ja, hún gekk eftir henni eins og veiku barni.
Þannig lil'ði Drífa nolckur ár. Og það var ekki laust við að farið
væri að brá af henni. Hún var farin að fylgja húsmóður sinni aftur og
fram innan um bæinn; ])ó var það að eins fyrri hlula dags. Þegar á dag-
inn leið, lagðist liún jafnan íyrir aftur.
Það har við einu sinni snemma vetrar er kvöld var komið, er Drífa
var lögst í hæli sitt en Sesselja frammi við eldhúsverk, að hún þurfti að
sækja eítthvað inn á hyllu, sem var yfir höfuðgaílinum á rúmi hennar.
Drífa lá hálf framundan rúmstokknum. Og' með því dimt var, en
íl5Ttir á Sesselju, rak hún fótinn í Drifu og rasaði um luma. Varð henni
þá skapfátt og sagði: »Snáfaðu frá!«
Nú þótti Drífu vera fokið í sitt eina skjól. Slíkt óvænt viðbrigði
þoldi hún ekki. Angistin har lífslöngunina ofurliða. Nú vildi hún ekkert
annað en deyja. Og' hún vissi ráð til þess.
Um kvöldið saknaði húsfreyja Drífu úr bæli sinu. Hún leitaði henn-
ar um bæinn og fann hana ekki. Enginn vissi hvar luin var.
Um morguninn eftir fanst Drífa dauð í brunninum.
Tilfinningar dj'ranna geta verið fult eins sterkar eins og tilfinningar
mannanna. — Eða, hvað segirðu um söguna? — Ilún er sönn. — Börn
Steindóis og Sesselju, og lleiri kunnugir, hafa sagt mér frá þessu.
I-Iiuitlav sUilja mannauiúl.
Öll þau dýr, sem liafa svo nákvæm heyrnarfæri, að þau geta lært
að þekkja eill orð frá öðru, t. d. nafn sitt, þau geta lært meira eða minna í
mannamáli, ef þau umgangast menn iðulega. Nú liafa hundar stöðuga um-
gengni við mennina, og standa því Iiezt að vígi í því efni. Auðvitað þarf
greind til að skilja merking orðanna. En þar standa hundar líka vel að
vígi, því mörg dæmi sýna að þeir hafa fjölbreittari greind en llest önnur
dýr. Og þar eð dýrin eru álitin hafa meira náttúruvit (instinkt) en mað-
urinn, og þar eð börnin læra þó að skilja málið í fgrsiu fremur af náttúru-
viti en skilningi, þá sýnist ekki um sérlega mikil ólíkindi að ræða i þessu
efni. Eg ætla að reyna að staðfesta orð min með sönnum sögum.
I. Einar Steindórsson á Litla-Hálsi álti smalahund, sem aldrei l'ekk
annað nafn en Hvutii. Þá er hann var orðinn svo gamall, að hann þótti
ekki lengur »á vetur seljandi«, fekk Einar sér hvolp, lil að taka við af
Hvutla. En hann átlí nú að deyja. Þó drógst að aflífa hann, Einar tékk
sig ekki til þess. Hvutti var hjá fólkinu á daginn, en um nætur var hann