Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Blaðsíða 71

burður og gaf lilefni lil sóltignunar með hinum ýmsu þjóðum.
Æfi- eða fórnarsaga sólgnðsins er að visu sín með hverju sniði
í ýmsuin trúarbrögðum, og söguhetjan nefnd sín hverju heitinu
í hverju landi, en aðalatriðin eru þó venjulegasl auðþekt. Og
þau eru þessi:
Saga sólguðsins. — Sólguðinn er sonur hins hæsta. Hann
fæðist af mey um vetrarsólstöður — þegar sólin rís yfir sjón-
bauginn, upp af meyjarmerkinu á norðurhveli linattarins1 —.
Hann er ofsóttur á ýmsar lundir, á meðan hann er í bernsku,
og óvinur lians (myrkrið) hefur aðal-yíirráðin. En honum lekst
þó að slýra undan öllum liáska og eílist eftir þvi sem fram
líða slundir. Þó kemur þar um síðir, að hann lætur líf sill
við vorjafndægur — þar sem sólbrautarbaugur og miðbaugur
liggja í kross hvor yfir annan [vorknútar]. Með Forn-egyplum
var sólguðinn stundum sýndur sem krossfeslur inn í sjón-
baugnum með liöfuð og fætur í norður og suður og útbreidda
arma í austur og vestur. En dauði hans snýsl i sigur. Hann
sigrasl á myrkravöldunum og stígur úr því sigri lirósandi
hærra og hærra upp á liimininn. Og frá himnurn lætur liann
lífsmagn sitl streyma ofan yfir jörðina, svo að hún megi bera
ávöxt öllum þeim, sem tigna liana og lilbiðja, og lífið geli
lialdið áfram að þróast á henni.
Saga einingareðlisins. — En jafnframt því sem þessi æfa-
forna helgisaga átti að fela í sér eins og dauft endurskin frá
fórnarsögu guðdómsins eða framþróunarsögu lilverunnar, átli
liún einnig að tákna þroskunarsögu hins göfugasla í manns-
1 Engin »lifandi« nó »dauð« trúarbrögð, scm sögur fara af, hal'a ált
upptök sín á suðurhvcli hnattarins ]). e. fyrir sunnan miðjarðarbaug,
ncma cf vera skyldi trúarhugmyndir frumbyggja Ástralíu og Suður-
Ameriku.
G9