Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Qupperneq 81

Ég sá þegar að ég gal ekki leynst, enda sá ég að þelta var
friðsamur ferðamaður, en enginn ræningi. Eg gaf mig því fram
og kastaði á hann kveðju. Hann tók vingjarnlega kveðju
minni og bauð mér þegar að setjast hjá sér.
Eg hef aldrei, hvorki fyr né síðar, séð eins einkennilegan
niann. Hann var á að gizka á íimtugs aldri. Halt sinn liafði
hann tekið ofan og lagt þar hjá sér. Ennið var hált og mikið,
nefið stórt og bogið, augnabrýrnar hognar og kolsvartar, en
vangar hans og niðurandlit var hulið kolsvörtu skeggi, er náði
honum alt niður til beltisstaðar. Hárið var svart og hrokkið
og liðaðist í lokkum á lierðar niður. Augun dökk og svo djúp,
eins og heill heimur fælisl á þak við þau; en þann heim virt-
ist mér sem fáum nnindi fært að kanna til fulls. Hann virtist
meðalmaður á hæð og nokkuð lotinn í herðum. Hann var
þokkalega lil fara, fötin voru hreinleg og virtust dökkleit í
ljósbirtunni, en þó voru þau ekki svört. En livernig þau voru
lit gat ég ekki séð; en þau voru með ókennilegu sniði, sem ég
hafði aldrei séð áður. Stóra skó járnslegna liafði hann á fót-
um. Allur var maðurinn hinn fyrirmannlegasli, og bauð af sér
hinn bezta þokka. Yfirbragð hans var alt blíðlegt og góðmann-
legt; en svo alvarlegt, að ég hafði aldrei séð aðra eins alvöru
í nokkru mannsandliti. Og eigi að eins í andlitinu, lieldur yfir
honum öllum. Það var eins og hann væri alvaran sjálf, klædd
holdi og hörundi. En samt stóð mér enginn stuggur af lionum.
Síður en svo, heldur var eins og ég hefði beyg af honum.
Hann leysti nú upp poka sinn og lók upp nesti sitt. Það
var brauð, ostur og nokkur suðræn aldini. Hann sá að ég
hafði ekkert meðferðis og bauð mér því að horða með sér, og
þáði ég það með þökkum. Þegar við höfðum malast, tók hann
vínfiösku og bikar upp úr poka sínum, helti á bikarinn og
hauð mér. Ég drakk bikarinn í botn; það var suðrænt vín og
79