Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Blaðsíða 82

svo ljúffengt, að slíkt hafði ég aldrei smakkað fyr. Svo drakk
hann sjálfur einn bikar víns, og lél síðan alt ofan í poka sinn
aftur.
Ég þakkaði lionum svo veitingarnar með virktum og sagði
honum hvernig á ferð minni stæði, hver ég væri, og hvað mér
hefði komið vel að hitla liann þarna: »Og ég mun alla æfi
minnast þín með þakklætk, mælli ég enn fremur, »og þessa
kvölds, þegar ég hilti þig eftir auðnina og einveruna á vegin-
um. Ég bjóst hér við hvíld en ekki við saðningu og liress-
ingu.«
»Hvíld, hressingu og svölun gefur náttúrunnar Drottinn
þeim, sem liann liefur það ætlað og veitt,« sagði liann, og var
eins og þreytulegum raunasvip brygði á andlitið. — »En skylda
mín er að hvílast aldrei.«
»Hvíldar munlu þó þurfa sem aðrir menn.«
»Stuttrar næturhvíldar að vísu, en önnur hvild er mér enn
ekki ætluð fyr en einliverntíma — einhverntíma.« Og hann
andvarpaði svo þungan, að mér virlist tréð, sem hann sal upp
við, andvarpa með honum.
»Síðasla hvíldin þó, þegar dagarnir eru uppi,« svaraði ég í
léttum róm; ég vildi reyna að hressa liann upp.
»Mínir dagar verða aldrei uppi — íinst mér,« svaraði hann.
Eg fór að halda að maðurinn mundi ekki vera með sjálfum
sér, svo það fór hálfgert að fara um mig. En ég lierli mig þó
upp og sagði:
»Nú — hver ertu þá?«
KÞekkirðu mig ekki? Veiztu ekki liver ég er?«
»Nei, ég hef aldrei séð þig fyrri.«
»Nei, aldrei kynst mér, en oft heyrt mín getið. Þú kannasl
vel við mig,« sagði hann og liorfði svo undarlega á mig að ég
varð eins og lijá mér og spurði eftir lilla bið:
80