Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Qupperneq 72

sálinni, einingareðlisins, er kristin fræði nefna guðdómsneisla,
guðs anda í manninum, kristseðli o. fl.1 Þegar maðurinn er
kominn á sérslakt þroskastig er sagt að hið guðborna eining-
areðli fæðist hið innra með lionum, það er að segja, það
kemur þá fyrst í Ijós. I’essi »fæðing« einingareðlisins lýsir sér
í því, að maðurinn finnur það með sér, að liann gelur aldrei
orðið verulega sæll né ánægður með sjálfan sig, ef hann heldur
áfram að lifa eigingjörnu lífi. En hið lægra eðli lians, sjálfs-
elskukendar hvatir og tilhneigingar, ofsækja einingareðlið á
ýmsar lundir. IJað fer því fyrst í stað að jafnaði eins og huldu
höfði og fær sjaldnast nolið sín. Þó kemur að þvi, að það hefir
vaxið svo, að það er orðið jafn-öflugt hínu lægra eðli manns-
ins. Þá er komið á jafnvægið. Þá liefst úrslilaharállan. Ein-
ingareðlið ber þó sigur úr býtum; það fær brolið liið lægra
eðli á bak aftur. Upp frá þvi gengur maðurinn hiklaust upp
eftir sjálfsfórnarbrautinni. All hans líf verður sifeld slarfsemi í
þjónustu heildarinnar, og liann lieldur stöðugt áfram að þrosk-
ast í andlegum efnum, unz hann nær mannlegri fullkomnun,
og er fær um að vísa öðrum mönnum með lífi sínu þann veg,
sem hann hefur sjálfur farið. En, eins og gefur að skilja, nær
enginn maður mannlegri fullkomnun á að eins einu æfiskeiði.
Saga tráarleiðloganna. — Meðal þeirra manna, sem gera má
ráð fyrir að liafi náð mannlegri fullkomnun, eru Irúarbragða-
1 1 fornöld var nicst öll atþýðleg trúspeki fólgin i guðasögum.
»Margir hcimspckingar og guðfræðingar voru goðsagnahöfundar« (sjá
Mcad: Orpheus hls. 59). IJað var list fyrir sig að kunna að húa til
guðasögur og pað gálu ekki aðrir cn þeir, sem liöfðu fengið fræðslu í
launhelgunum. Flestar guðasögur voru þannig, að skýring peirra gat
hæði átt við tilvcruheildina, hinn mikla heim (macrocosmos) og
manninn sem var skoðaður sem smámynd hins mikla lieims (micro-
cosmos).
70