Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Qupperneq 80

auðnin í kringum mig var æ hin sama. En rétt um leið og
sólin var að hverfa, opnaðist fyrir augum mínum mjótt drag
eða dalverpi, sem lá eftir flatlendinu þvers yfir veginn. Niðri í
gildragi þessu rann dálítill lækur og skreiddist áfram milli
smásteinanna í farveginum; en meðfram læknum beggja vegna
var skógur, sem náði upp í gilkinnungana beggja megin.
En sú gleðisjón. Eg Ilýlti mér ofan að læknum og svalaði
þorsta mínum. Þegar ég slóð upp aftur var þegar tekið að
skyggja. Veður var hið fegursla og loflið hlýtt. Mér var því
næst skapi að láta fyrirberast þarna í skóginum um nóttina,
eða að minsta kosti fram eftir lienni, þangað til tunglið kæmi
upp.
Eg gekk lílið eitt upp ineð læknum og þar inn á milli
trjánna. Mér fansl að vísu eilthvað ískyggilegl þar inni í
skógardimmunni, og var ekki örgrant um að færi um mig
hrollur. Skógurinn var þéttur, en skjótt fann ég rjóður þar
lítið eitt inni i skóginum. Það var ekki slærra en svo, að það
var eins og stór gluggi milli trjátoppanna upp í himininn.
Gras var mikið og lauíl'all þar í rjóðrinu og girnilegt lil nátt-
staðar.
Eg fór þegar að líta í kringum mig, þótl ærið væri skugg-
sýnt, og svipast eftir þægilegu nállbóli. Hungraður var ég að
vísu, það fann ég bezt er þorstanuin var svalað, en við það
varð nú að vera. Til einhverra mannabygða mundi þó þessi
vegur liggja, og þangað mundi ég ná á morgun.
En í þessum svifum sá ég ljósi hregða fyrir. Eg leit þangað
forviða, og sá þá hvar maður sat undir stóru tré úti í skógar-
jaðrinum og var liann að kveikja sér ljós. Hann fesli hlysið í
sprungu á trénu, settist síðan niður og tók að leysa upp dálít-
inn poka, sem lá þar hjá honum. Digurt gönguprik reis þar
upp við tréð.
78