Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Blaðsíða 83

»Ég kannast ekki við þig — hver ertu þá?«
»Hefurðu aldrei heyrt talað um sannleikann?«
»Jú, ofl og mörgum sinnum, en ég er nú samt ekki betur á
mig kominn en Pílatus forðum. Ég veit ekkert livað sann-
leikur er.«
»t*ér eru mannadæmin. En ég ber hyrði sannleikans — og
hún er þung. Sérðu ekki hvað herðarnar á mér eru bognar?
Ég er búinn að hera hana hátt upp í nítján aldir. Ég er
Gyðingurinn gangandi.a.
Nú þóltist ég viss um að maðurinn væri brjálaður. Mér fór
ekki að verða uin sel. Ég spratt upp úr sæli mínu og færði
mig tvö — þrjú spor frá lionum og starði á liann sem steini
lostinn. En liann leit upp á mig með sömu alvörunni sem fyr
og benti mér að setjast niður aftur, og fylgdi svo mikill kraftur
hendingu lians, að ég varð að hlýða. Svo tók hann til máls.
»Þú líkir þér við Pílalus. O-jæja. Eg heyrði liann segja
þessi orð: »Hvað er sannleikur?« Ég sá liáðglotlið á vörum
lians og lieyrði efasemdarhreiminn í málróm hans, og mér
fansl þá hið sama og honum. Þá stóð hann, mannkynsfrelsar-
inn, sem einn vissi sannleikann, frammi fyrir dómi lians. En
það leið ekki á löngu áður en ég fekk annað að vila.«
»Hefur þú þá sannleikann?« sagði ég með efablandinni
röddu.
»Ég skal segja þér sögu mína,« svaraði hann, »og dæmdu
svo. Hann, sem þarna stóð frammi fyrir dómstóli Rómverjans,
sagðist vera konungur sannleikans og eiga að bera vitni um
hann. Mér fanst ég aldrei hafa heyrt aðra eins fjarslæðu. Píla-
tus brosli, og skellihló í hjarta sínu. En hann stóð þarna, eins
og þetta væri sjálfsagt. Og svo gekk ég heim um kvöldið og
var alt af að lilæja með sjálfum mér að honum, þessum kon-
ungi sannleikans. Og þó var mér ekkert kátl í skapi. Síður en
11
81