Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1917, Blaðsíða 84

svo. Það var eitthvað það við hann, þennan Jesús, í allri
niðurlægingunni, sem gerði mér óhægt um hjartað. Hvað það
var vissi ég ekki. En það var einhver hátign yfir honum, eins
og hann var þarna í höndunum, sem lagðist á mig eins og
mara. Og það var ekki að undra, það var hátign sannleikans.«
Hann stundi við og þagði nokkur augnablik, svo tók hann
aftur til máls.
»Svo gekk ég heim lil mín. Kona mín og hörn lóku mér
með ástúð og kærleika eins og vant var. þau spurðu mig tíð-
inda, og ég sagði þeim frá þessum sakamanni, sem væri sak-
aður um upphlaup og óeirðir og þættist vera konungur sann-
leikans. Og við gerðum okkur gaman að honum, því að slíkan
konung höfðum við ekki heyrt nefndan fyrri. Svo háltuðum
við og sváfum værl um nóttina. — Um morguninn fór ég
snemma á fætur, svo sem venja mín var til, og settist við
vinnu mína fyiir framan liúsdyr mínar. Börnin mín léku sér
þar í kringum mig, og konan mín var að annast um inni-
störfin í húsinu. Þá lieyrði ég all í einu gný og hávaða niðri
á strætinu skamt fyrir neðan mig. Mér varð lilið þangað og
sá ég þá mikla mannþyrpingu koma upp eftir strælinu með
óhljóðum og gauragangi, og stefndi hún fram hjá húsi mínu.
Þegar hópurinn færðist nær sá ég hvers kyns var. Fremstur
gekk Jesús þessi, sem staðið hafði fyrir dómi Pílatusar, og bar
þungan kross á herðum sér. Hann stumraði áfram og var að
sjá örmagna af þreylu. Tveir hermenn gengu við hvora hlið
honum og ráku eflir honum, en múgurinn, sem á eftir kom,
kastaði til hans kesknisorðum, með ópi og óhljóðum.«
Hann þagnaði, stundi enn við, sýnu dýpra en áður, og hélt
svo áfram:
»Leið hans lá rétt fram hjá liúsdyrum mínum. Ég stóð upp
og horfði á. En þegar hann staulaðist fram hjá mér með
82